"Περίλυπός ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου·
μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ"
(Ματθ. 26:38)
Γράφει: Μ.Σ. ἐκπ/κός-ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
Τό τηλεγράφημα τῆς δοκιμασθείσης ψυχῆς:
Κάποιες φορές ὅμως, εἰς μάτην! Ὁ Θεός ἐπίτηδες σιωπᾶ. Οἱ ἄνθρωποι κατά παραχώρησιν Θεοῦ, σιωποῦν. Τά γεγονότα ἀντιθέτως, δέν σιωποῦν, ἀλλά λαλίστατα κορυφώνονται. Ἡ δοκιμασία φλύαρα μαστίζει καί συνθλίβει. Οἱ ἁμαρτίες μας ἐνοχλητικά χτυποῦν τήν θύρα τῆς συνειδήσεως καί ἐπίμονα ζητοῦν νά ξεπληρωθοῦν τά χρεωστούμενα γραμμάτια τους πού λήγουν. Τά πάθη μας κι αὐτά ὡς ἐγκαταλελειμμένοι ἀσθενεῖς, γυρεύουν πιεστικῶς ἐπιτέλους τήν λησμονημένη θεραπεία τους.
Ἰδού ἡ ἀπορία!:
-Πῶς ἡ πάσχουσα ψυχή κι ἐνῶ θρηνεῖ μονάχη, καλεῖται νά γίνει ἰσχυρός ἀποπληρωτής ὀγκωδῶν χρεῶν καί ὑγιής διακόνισσα βαρύτατα ἀρρώστων;
Παράδοξον ἀδιέξοδον! Ἔτσι φαίνεται...
Ἡ ὁδυνηρή σιωπή πού κάτι μᾶς λέει:
Ὦ, τότε πού τά ὦτα Θεοῦ κι ἀνθρώπων δείχνουν νά μήν ἀκοῦνε ἤ νά ἀκοῦνε ὠς ἀνερμήνευτα ἤ ὡς κακῶς ἑρμηνευόμενα παράσιτα τίς κραυγές ἀγωνίας τῆς καρδιᾶς!
Ὄλα τά παράλογα τότε συμβαίνουν! Κι ὄλα αὐτά πού ἡ ψυχή ἀπεύχεται νά βιώσει, τά συναντᾶ μπροστά της καί μέσα της καί καλεῖται νά τά ἀντιμετωπίσει συνοδείᾳ σιωπῆς Θεοῦ κι ἀνθρώπων, πού ἄγνωστον πότε θά λυθεῖ...
Ὄλα τά παράλογα τότε συμβαίνουν! Κι ὄλα αὐτά πού ἡ ψυχή ἀπεύχεται νά βιώσει, τά συναντᾶ μπροστά της καί μέσα της καί καλεῖται νά τά ἀντιμετωπίσει συνοδείᾳ σιωπῆς Θεοῦ κι ἀνθρώπων, πού ἄγνωστον πότε θά λυθεῖ...
Αὐτή ἡ σιωπή εἶναι ἐκκωφαντική! Εἶναι πιό δυνατή κι ἀπ' ὅλες τίς φωνές μαζί τοῦ κόσμου, ἄν κανόνιζαν νά συναντηθοῦνε γιά μιά στιγμή! Αὐτήν τήν σιωπή δέν θά ἤθελε κανείς νά τήν ἀκούει γιατί εἶναι ὀδυνηρή. Ραπίζει τήν ψυχή καί τήν ξεσκεπάζει ἀπό τήν χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος νοιώθει ἕνα εἶδος κόλασης μέσα του κι ἀναζητᾶ ἀπεγνωσμένα ἕνα "φύλλο συκῆς", προκειμένου νά καλύψει τήν πνευματική του γύμνια, τήν ἀδυναμία του καί τήν ἀπόγνωσή του. "Ἠλὶ ἠλί, λιμᾶ σαβαχθανί;...Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;" (Ματθ. 27, 46).
-"Ἔξω ἀπ' τόν Παράδεισο"! "Οὐκ οἶδα ὑμᾶς" (Λουκ. 13, 27), λέει στόν ἄνθρωπο αὐτή ἡ "σιωπηλή φωνή" παιδαγωγικῶς καί σάν μία ἀόρατη δύναμη πετάει τόν ἄνθρωπο στά μαῦρα σκοτάδια ἔκπτωτο καί μόνο του!
Μοιρολογεῖ ἡ ψυχή μονάχη της σάν ζητιάνα, νοιώθοντας καί στό ἔσχατο κύτταρο τῆς ὑπάρξεώς της τήν ἀδυναμία της:
-"Δέν ἔχω ποῦ νά πάω!". Ἔτσι φαίνεται...
Μοιρολογεῖ ἡ ψυχή μονάχη της σάν ζητιάνα, νοιώθοντας καί στό ἔσχατο κύτταρο τῆς ὑπάρξεώς της τήν ἀδυναμία της:
-"Δέν ἔχω ποῦ νά πάω!". Ἔτσι φαίνεται...
Ἡ ψυχή μας αὐτός ὁ παράλυτος:
"Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω" (Ἰωά. ε', 7), παραπονεῖται ὁ παράλυτος γιά 38 ὁλόκληρα χρόνια! Πῶς ἄντεξε; Παραπονιόταν, μᾶλλον παρουσίαζε μία πραγματικότητα, χωρίς ὅμως βλασφημία καί γογγυσμό πρός τό Πρόσωπο τοῦ Ὑψίστου! Ἐξάλλου, οἱ ἁμαρτίες του τόν ὁδήγησαν σέ κατάσταση παραλυσίας. Κανείς δέν φταίει, παρά μόνο αὐτός γιά τά παθήματά του. Παρόλ' αὐτά, ὑπῆρχε θεραπεία. Ἡ πηγή τοῦ ποθούμενου ἰαματικοῦ νεροῦ ἦταν δίπλα του, ἡ σωτηρία του στεκόταν δίπλα του, ἡ ὑγεία του περίμενε δίπλα του. Αὐτός, ὅμως, ἀνήμπορος κι ἐγκαταλελειμμένος ἀπό τούς ἀνθρώπους, διψοῦσε, χάνονταν τά χρόνια του ἀλύτρωτα καί παρέμενε ἄρρωστος. Παράδοξον! Ὄχι, ὅμως, γιά πολύ ἄλλο...
"Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω", μοιρολογεῖ καί ἡ παράλυτη ψυχή ἀπό τά πάθη, τίς ἁμαρτίες, τίς ἀρρώστειες, τίς θλίψεις καί τίς παιδαγωγίες τοῦ Θεοῦ. Κανείς δέν φταίει γιά τά παθήματά της παρά μόνον αὐτή. Καί ποιός ξέρει γιά πόσον καιρό θά λέει τό μοιρολόι της καί θά ἐκτίει τόν κανόνα της προσδοκώντας τόν λυτρωτή της, ὅπως ὀ παράλυτος;! Ἀρκεῖ νά μήν γογγύσει καί νά μήν βλασφημήσει, ὅπως ὁ παράλυτος! Βλέπετε, ἡ παραλυσία τοῦ παραλύτου δέν ἔφτασε ἕως τόν πυθμένα τῆς ψυχῆς του. Εἶχε ἀκόμη φιλότιμο κι "ἄφηνε τόν Θεό στήν εἰρήνη Του" ἀπείραστο!
Καί ἡ ψυχή τώρα μέσα σέ μία ὁλόκληρη γῆ κι ἀνάμεσα σέ ἀσταμάτητη ὀχλαγωγία μυριάδων ἀνθρώπων, παραδόξως ξέμεινε μόνη της κι ἀδύναμη κι αὐτή ὅπως ὁ παράλυτος. Ἔτσι φαίνεται...
Ἡ στιγμή τῆς συνάντησης ἀρχικά μέ τόν ἑαυτό μας:
Κανείς δέν θά ἀποφύγει αὐτό τό ραντεβού. Γεννιόμαστε, συζοῦμε καί πεθαίνουμε μέ ἕναν συγκάτοικο πού δέν θά τόν ἀποχωριστοῦμε ποτέ! Τόν ἑαυτό μας! Κι ὅμως, δέν ἐπιθυμοῦμε νά μείνουμε μόνοι εἰλικρινῶς καί ἰδιαιτέρως μαζί του σχεδόν ποτέ. Δέν ἐπιθυμοῦμε νά τόν γνωρίσουμε, νά τόν φροντίσουμε, νά τόν περιθάλψουμε, νά τόν ἐκπαιδεύσουμε, νά τόν διορθώσουμε καί νά τόν ἀγαπήσουμε. Τρέχουμε νά φύγουμε ἀπό αὐτόν καί στίς χαρές καί στίς λύπες. Κουκουλώνουμε μέ τήν περισπαστική παρουσία καί γνώμη τῶν ἄλλων ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας καί αὐτήν τήν ἴδια μας τήν ὕπαρξη. Γίναμε ὁ νεκροθάφτης τοῦ ἑαυτοῦ μας ἐν τῇ ζωῇ ἀκόμη. Οἱ σκέψεις, τά λόγια, τά ἔργα, οἱ προαιρέσεις, οἱ σκοποί μας κι ὅ,τι ἄλλο μᾶς ἀφορᾶ, ἀνακατεύονται σέ τέτοιον βαθμό μέ τῶν ἄλλων, μέ ἀποτέλεσμα νά κοιτᾶμε στόν καθρέφτη τοῦ σπιτιοῦ καί νά ἀναγνωρίζουμε πολύ καλά τό περίβλημά μας, ἀλλά ἀποφεύγοντας νά κοιτᾶμε καί στόν καθρέφτη τῆς ψυχῆς μέ αὐτογνωσία καί αὐτομεμψία, δέν ἀναγνωρίζουμε ποτέ τό περιεχόμενό μας! Ὁ ἑαυτός μου αὐτός ὁ ἄγνωστος. Εἶναι φοβερό νά ζήσεις καί μάλιστα πολλά χρόνια καί νά πεθάνεις μέσα σέ ἕναν ἑαυτό, χωρίς νά μάθεις ποτέ ποιός εἶναι,... ποιός εἶσαι!
Ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἄλλων, οἱ θλίψεις, οἱ πειρασμοί καί οἱ παιδαγωγίες, εἶναι ἡ ὥρα πού μᾶς γίνεται ἕνα ἀναγκαστικό προξενιό μέ κάποιους πού δέν τούς θέλουμε πραγματικά, δέν τούς ἀγαπᾶμε ἀληθινά καί δέν θέλουμε νά τούς γνωρίσουμε ἀνυπόκριτα: τόν προξενευόμενο ἑαυτό μας καί τόν προξενητή Θεό! Ἦλθε ἡ μεγάλη στιγμή!...
Τό δίκαιο πέρασμα τῶν ἀδίκων ἀπό τά πάθη τοῦ Δίκαιου Θεοῦ:
Ἄν ὁ ἀναμάρτητος Θεός καί Ἄνθρωπος ἔζησε ζωή μέ θλίψεις καί πέθανε θάνατο μέ θλίψεις γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες, γιατί μᾶς φαίνεται βαρύ κι ἀσήκωτο ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἐμπαθεῖς ἄνθρωποι νά ἔχουμε θλίψεις; Ἡ κακοδιαχείριση τῶν χρημάτων, ὁδηγεῖ σέ χρέη. Καί ἡ κακοδιαχείριση τῶν ψυχῶν, ὁδηγεῖ σέ θλίψεις. Πληρώνοντας τά χρέη, γλυτώνεις τήν φυλακή. Πληρώνοντας τίς ἁμαρτίες, γλυτώνεις τήν κόλαση. Κι αὐτός πού πρέπει νά πληρώσει χρηματικά χρέη, ἐνδεχομένως νά μήν μπορέσει νά βρεῖ ποτέ τά ὀφειλούμενα ποσά γιά νά γλυτώσει, ἀκόμη κι ἄν θέλει. Αὐτός ὅμως πού θά θελήσει νά συγχωρεθεῖ ἀπό τίς ἁμαρτίες του, θά βρεῖ μέσα ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη καί τό ἀπύθμενο ἔλεος τοῦ Θεοῦ τούς τρόπους γιά νά ξεπληρώσει τά ὀφειλούμενα χρέη τῆς ψυχῆς του καί νά γλυτώσει!
Ὁ Πανάγαθος καί Φιλάνθρωπος Θεός, παραχωρεῖ νά περάσουμε λίγο ἀπό ὄλα τά δικά Του πάθη γιά νά μᾶς συγχωρέσει, νά μᾶς καθαρίσει, νά μᾶς λαμπρύνει, νά μᾶς συναναστήσει καί νά μᾶς χριστοποιήσει! Ποθεῖ νά μᾶς κάνει μικρούς Χριστούς! Τί ἀσύλληπτη φιλευσπλαγχνία! Κι ἐμεῖς,... λυπούμαστε γιά τίς θλίψεις...
"Τὸ ποτήριον ὃ δέδωκέ μοι ὁ πατὴρ, οὐ μὴ πίω αὐτό;" (Ἰωά. 18, 11), εἶπε ὁ Κύριος γιά νά δηλώσει πώς αὐτό πού δίδει ὁ Θεός, εἶναι τό πιό ὠφέλιμο, τό πιό ἀπαραίτητο, τό πιό θεραπευτικό, τό πιό σοφό, τό πιό σωτήριο, τό πιό τέλειο! Αὐτό τό ἴδιο ποτήριον ἁπλώνει καί σέ μᾶς ὁ Ἰησοῦς καί Βασιλιάς, γιά νά πιοῦμε λιγάκι κι ἐμεῖς. Ποιός Βασιλιάς δίνει τό ποτήρι πού πίνει σέ κάποιον δοῦλο του γιά νά πιεῖ κι αὐτός; Ὁ δικός μας Οὐράνιος Βασιλιάς ἀντίθετα, μᾶς δίνει τό ποτήριόν Του καί μάλιστα ὄχι ἀπευθυνόμενος σέ δούλους (καί ἀχρείους ...), ἀλλά στά ἀγαπητά Του τεκνία!
Πάνω σέ αὐτό τό ποτήριον, θά ἀκουμπήσουν καί τά δικά μας χείλη ἐκεῖ πού ἀκούμπησαν καί τά χείλη τοῦ Χριστοῦ καί κρυφά θά φιληθοῦμε μέ τόν ἴδιο τόν Θεό!!! Τό ἔχετε συλλάβει αὐτό;!
Ἄρα, λοιπόν: "τό ποτήριον ὅ δέδωκε ἡμῖν ὁ Πατήρ, οὐ μή πίομεν αὐτό;"...
Ἡ στιγμή τῆς συνάντησης μέ τόν Θεό:
Ἄν δέν μείνει κανείς μόνος του, δέν μπορεῖ νά βρεῖ τόν Θεό. Ἄν δέν μοιραστεῖ καί δέν γευθεῖ κανείς ἀπό τό ἴδιο ποτήριον τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ νά βρεῖ τόν Θεό.
Αὐτή εἶναι ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο: ἡ σιωπή Του καί ἡ σιωπή τῶν ἄλλων βουτηγμένες στήν θλίψη.
Τί γίνεται ὅμως παρακάτω;...
Ἡ ὁδυνηρή σιωπή λύνεται καί γίνεται γλυκειά συνομιλία καί παράδοση στόν Θεό:
"Οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ' οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω" (Ἑβρ. 13, 5) λέγει ὁ Κύριος στήν κάθε ψυχή.
Ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἐγκατάλειψη, δέν εἶναι ἀπόρριψη, δέν εἶναι ἀπόσταση. Σωπαίνει γιά νά ἀκούσουμε καλύτερα τά πάθη μας καί τίς ἁμαρτίες μας. Σωπαίνει γιά νά τά ἀπορρίψουμε καί νά ἀναζητήσουμε Αὐτόν καί τό ἅγιον θέλημά Του. Σωπαίνει γιά νά τρέξουμε κοντά Του μέ λαχτάρα καί νά πάρουμε ζωή, ζωή μακαρία καί ἀτελεύτητο. Καί τότε, παίρνει νόημα καί ἡ σιωπή τῶν ἄλλων! Εὐτυχῶς πού ὑπάρχει κι αὐτή, γιά νά ἀκούσουμε ἐπιτέλους τόν ἄρρωστο ἑαυτό μας νά βοᾶ ἀπό τά πάθη του, νά διαγνώσουμε τήν ἀσθένειά μας, νά ἀναζητήσουμε θεραπεία καί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ!
Καί μόλις γίνει ἀντιληπτό ὅλο αὐτό, τότε ἡ σιωπή ἀπό ὀδυνηρή γίνεται γλυκειά. Ἔχουμε τόσο χρόνο πιά γιά νά Τοῦ μιλᾶμε καί νά μᾶς ἀκούει μέσα στήν γλυκυτάτη ἀγάπη Του. "Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν"! Καί πῶς νά μήν δοξάσουμε τόν Θεό μέσα στίς θλίψεις;! Ὅταν Αὐτός ἔζησε καί πέθανε μέσα σέ αὐτές, ἀλλά ταυτόχρονα νίκησε τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν Διάβολο καί τελικά ἀναστήθηκε ἀπό τά συντρίμμια τους, τότε κι ἐμεῖς ἔχουμε τά ἐχέγγυα ὅτι τήν ἴδια διαδρομή διανύουμε πατώντας ἐπάνω στά χνάρια Του! Τήν Ἀναστάσιμη καί σωτήρια διαδρομή! Ἀρκεῖ νά μήν γογγύζουμε καί νά Τόν δοξάζουμε. Πρίν ἀπό τήν αὐγή, ὑπάρχει τό παχύτερο σκοτάδι. Πρίν ἀπό τήν σωτηρία, ὐπάρχει ὁ ζόφος τῶν θλίψεων! Τό νήπιο ἀφήνεται χωρίς ἀναλύσεις στά χέρια τοῦ ἐπίγειου κηδεμόνα του, γεμάτο ἐμπιστοσύνη καί μέ ἀπόλυτο αἴσθημα ἀσφάλειας. Ἐμεῖς, γιατί νά μήν ἀφεθοῦμε χωρίς ἀπιστίες στά χέρια τοῦ Τέλειου Οὐρανίου Πατρός πού "θέλει πάντας σωθῆναι"; Ἄς ἠχοῦν, λοιπόν, στά ὦτα τῆς ψυχῆς μας σάν οὐράνιος ψαλμός τά λόγια τοῦ Κυρίου:
«Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωά. 16,33)
Ἡ ἀποκάλυψη στήν ψυχή:
"...μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ" (Ματθ. 26, 38)
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μᾶς δίνει ταυτόχρονα μέ τό πρόβλημα καί τήν ἔκβαση τοῦ προβλήματος.
Ἀκόμη καί ἕως θανάτου ἄν γίνει ἡ ψυχή μας περίλυπος, ἄν
"μένουμε ἐν τῷ ὀνόματί Του" καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ Του καί ἐν τῇ ἀγάπῃ Του προσευχόμενοι, τότε κανένας θάνατος δέν θά ἀγγίξει τήν λύτρωση καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀπό ὅσα πυρά θλίψεων καί ἄν εἰσέλθει, ὅπως οἱ Τρεῖς Παῖδες ἐν καμίνῳ!
Καί πόσο ἀπεριόριστα γλυκύς καί ἀγαπῶν ἡμᾶς εἶναι ὁ Κύριος, πού ἐνῶ κατέθετε τήν ὁδυνηρή κατάσταση τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ("περίλυπος ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου"), Αὐτός, σκεπτόταν ἐμᾶς καί τήν δική μας ζωή:
Ἡ στιγμή τῆς συνάντησης ἀρχικά μέ τόν ἑαυτό μας:
Κανείς δέν θά ἀποφύγει αὐτό τό ραντεβού. Γεννιόμαστε, συζοῦμε καί πεθαίνουμε μέ ἕναν συγκάτοικο πού δέν θά τόν ἀποχωριστοῦμε ποτέ! Τόν ἑαυτό μας! Κι ὅμως, δέν ἐπιθυμοῦμε νά μείνουμε μόνοι εἰλικρινῶς καί ἰδιαιτέρως μαζί του σχεδόν ποτέ. Δέν ἐπιθυμοῦμε νά τόν γνωρίσουμε, νά τόν φροντίσουμε, νά τόν περιθάλψουμε, νά τόν ἐκπαιδεύσουμε, νά τόν διορθώσουμε καί νά τόν ἀγαπήσουμε. Τρέχουμε νά φύγουμε ἀπό αὐτόν καί στίς χαρές καί στίς λύπες. Κουκουλώνουμε μέ τήν περισπαστική παρουσία καί γνώμη τῶν ἄλλων ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς μας καί αὐτήν τήν ἴδια μας τήν ὕπαρξη. Γίναμε ὁ νεκροθάφτης τοῦ ἑαυτοῦ μας ἐν τῇ ζωῇ ἀκόμη. Οἱ σκέψεις, τά λόγια, τά ἔργα, οἱ προαιρέσεις, οἱ σκοποί μας κι ὅ,τι ἄλλο μᾶς ἀφορᾶ, ἀνακατεύονται σέ τέτοιον βαθμό μέ τῶν ἄλλων, μέ ἀποτέλεσμα νά κοιτᾶμε στόν καθρέφτη τοῦ σπιτιοῦ καί νά ἀναγνωρίζουμε πολύ καλά τό περίβλημά μας, ἀλλά ἀποφεύγοντας νά κοιτᾶμε καί στόν καθρέφτη τῆς ψυχῆς μέ αὐτογνωσία καί αὐτομεμψία, δέν ἀναγνωρίζουμε ποτέ τό περιεχόμενό μας! Ὁ ἑαυτός μου αὐτός ὁ ἄγνωστος. Εἶναι φοβερό νά ζήσεις καί μάλιστα πολλά χρόνια καί νά πεθάνεις μέσα σέ ἕναν ἑαυτό, χωρίς νά μάθεις ποτέ ποιός εἶναι,... ποιός εἶσαι! Ἡ σιωπή τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἄλλων, οἱ θλίψεις, οἱ πειρασμοί καί οἱ παιδαγωγίες, εἶναι ἡ ὥρα πού μᾶς γίνεται ἕνα ἀναγκαστικό προξενιό μέ κάποιους πού δέν τούς θέλουμε πραγματικά, δέν τούς ἀγαπᾶμε ἀληθινά καί δέν θέλουμε νά τούς γνωρίσουμε ἀνυπόκριτα: τόν προξενευόμενο ἑαυτό μας καί τόν προξενητή Θεό! Ἦλθε ἡ μεγάλη στιγμή!...
Τό δίκαιο πέρασμα τῶν ἀδίκων ἀπό τά πάθη τοῦ Δίκαιου Θεοῦ:
Ὁ Πανάγαθος καί Φιλάνθρωπος Θεός, παραχωρεῖ νά περάσουμε λίγο ἀπό ὄλα τά δικά Του πάθη γιά νά μᾶς συγχωρέσει, νά μᾶς καθαρίσει, νά μᾶς λαμπρύνει, νά μᾶς συναναστήσει καί νά μᾶς χριστοποιήσει! Ποθεῖ νά μᾶς κάνει μικρούς Χριστούς! Τί ἀσύλληπτη φιλευσπλαγχνία! Κι ἐμεῖς,... λυπούμαστε γιά τίς θλίψεις...
"Τὸ ποτήριον ὃ δέδωκέ μοι ὁ πατὴρ, οὐ μὴ πίω αὐτό;" (Ἰωά. 18, 11), εἶπε ὁ Κύριος γιά νά δηλώσει πώς αὐτό πού δίδει ὁ Θεός, εἶναι τό πιό ὠφέλιμο, τό πιό ἀπαραίτητο, τό πιό θεραπευτικό, τό πιό σοφό, τό πιό σωτήριο, τό πιό τέλειο! Αὐτό τό ἴδιο ποτήριον ἁπλώνει καί σέ μᾶς ὁ Ἰησοῦς καί Βασιλιάς, γιά νά πιοῦμε λιγάκι κι ἐμεῖς. Ποιός Βασιλιάς δίνει τό ποτήρι πού πίνει σέ κάποιον δοῦλο του γιά νά πιεῖ κι αὐτός; Ὁ δικός μας Οὐράνιος Βασιλιάς ἀντίθετα, μᾶς δίνει τό ποτήριόν Του καί μάλιστα ὄχι ἀπευθυνόμενος σέ δούλους (καί ἀχρείους ...), ἀλλά στά ἀγαπητά Του τεκνία!Πάνω σέ αὐτό τό ποτήριον, θά ἀκουμπήσουν καί τά δικά μας χείλη ἐκεῖ πού ἀκούμπησαν καί τά χείλη τοῦ Χριστοῦ καί κρυφά θά φιληθοῦμε μέ τόν ἴδιο τόν Θεό!!! Τό ἔχετε συλλάβει αὐτό;!
Ἄρα, λοιπόν: "τό ποτήριον ὅ δέδωκε ἡμῖν ὁ Πατήρ, οὐ μή πίομεν αὐτό;"...
Ἡ στιγμή τῆς συνάντησης μέ τόν Θεό:
Αὐτή εἶναι ἡ συνάντηση μέ τόν Θεό γιά τόν ἁμαρτωλό ἄνθρωπο: ἡ σιωπή Του καί ἡ σιωπή τῶν ἄλλων βουτηγμένες στήν θλίψη.
Τί γίνεται ὅμως παρακάτω;...
Ἡ ὁδυνηρή σιωπή λύνεται καί γίνεται γλυκειά συνομιλία καί παράδοση στόν Θεό:
"Οὐ μή σέ ἀνῶ οὐδ' οὐ μή σέ ἐγκαταλείπω" (Ἑβρ. 13, 5) λέγει ὁ Κύριος στήν κάθε ψυχή.
Καί μόλις γίνει ἀντιληπτό ὅλο αὐτό, τότε ἡ σιωπή ἀπό ὀδυνηρή γίνεται γλυκειά. Ἔχουμε τόσο χρόνο πιά γιά νά Τοῦ μιλᾶμε καί νά μᾶς ἀκούει μέσα στήν γλυκυτάτη ἀγάπη Του. "Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν"! Καί πῶς νά μήν δοξάσουμε τόν Θεό μέσα στίς θλίψεις;! Ὅταν Αὐτός ἔζησε καί πέθανε μέσα σέ αὐτές, ἀλλά ταυτόχρονα νίκησε τήν ἁμαρτία, τόν θάνατο καί τόν Διάβολο καί τελικά ἀναστήθηκε ἀπό τά συντρίμμια τους, τότε κι ἐμεῖς ἔχουμε τά ἐχέγγυα ὅτι τήν ἴδια διαδρομή διανύουμε πατώντας ἐπάνω στά χνάρια Του! Τήν Ἀναστάσιμη καί σωτήρια διαδρομή! Ἀρκεῖ νά μήν γογγύζουμε καί νά Τόν δοξάζουμε. Πρίν ἀπό τήν αὐγή, ὑπάρχει τό παχύτερο σκοτάδι. Πρίν ἀπό τήν σωτηρία, ὐπάρχει ὁ ζόφος τῶν θλίψεων! Τό νήπιο ἀφήνεται χωρίς ἀναλύσεις στά χέρια τοῦ ἐπίγειου κηδεμόνα του, γεμάτο ἐμπιστοσύνη καί μέ ἀπόλυτο αἴσθημα ἀσφάλειας. Ἐμεῖς, γιατί νά μήν ἀφεθοῦμε χωρίς ἀπιστίες στά χέρια τοῦ Τέλειου Οὐρανίου Πατρός πού "θέλει πάντας σωθῆναι"; Ἄς ἠχοῦν, λοιπόν, στά ὦτα τῆς ψυχῆς μας σάν οὐράνιος ψαλμός τά λόγια τοῦ Κυρίου:
«Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωά. 16,33)
Ἡ ἀποκάλυψη στήν ψυχή:
Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, μᾶς δίνει ταυτόχρονα μέ τό πρόβλημα καί τήν ἔκβαση τοῦ προβλήματος.
Ἀκόμη καί ἕως θανάτου ἄν γίνει ἡ ψυχή μας περίλυπος, ἄν
"μένουμε ἐν τῷ ὀνόματί Του" καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ Του καί ἐν τῇ ἀγάπῃ Του προσευχόμενοι, τότε κανένας θάνατος δέν θά ἀγγίξει τήν λύτρωση καί τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς, ἀπό ὅσα πυρά θλίψεων καί ἄν εἰσέλθει, ὅπως οἱ Τρεῖς Παῖδες ἐν καμίνῳ!
Καί πόσο ἀπεριόριστα γλυκύς καί ἀγαπῶν ἡμᾶς εἶναι ὁ Κύριος, πού ἐνῶ κατέθετε τήν ὁδυνηρή κατάσταση τῆς ἐπίγειας ζωῆς του ("περίλυπος ἐστιν ἡ ψυχή μου ἕως θανάτου"), Αὐτός, σκεπτόταν ἐμᾶς καί τήν δική μας ζωή:
"μείνατε ὧδε καὶ γρηγορεῖτε μετ᾿ ἐμοῦ"!
ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τῼ ΘΕῼ ΔΟΞᾼ!
Όαση αλήθειας μέσα στην έρημο του ψεύδους
ΑπάντησηΔιαγραφήamhn
ΑπάντησηΔιαγραφή