Ευαγγέλιο της Κυριακής των Πατέρων (Γραπτό Κήρυγμα), Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Ευαγγέλιο της Κυριακής των Πατέρων (Γραπτό Κήρυγμα),

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,

εφημέριος του Ι.Ν. αγ. Σπυρίδωνος Τριανδρίας Θεσσαλονίκης (με τρίμηνη απόσπαση)

Για τον "Στύλο Ορθοδοξίας" (Απρίλιος 2015, αρ. φ. 166)

Κήρυγμα στο «πάτερ άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί  σου ω δέδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς»[1]

        Πολύ σπουδή έχει καταλάβει τους σύγχρονους Οικουμενιστές (δηλαδή αυτούς που ανήκουν στην παναίρεση του Οικουμενισμού[2], πατριάρχες, μητροπολίτες, ιερείς, θεολόγους κτλ.), να ενωθούν με τους πάσης φύσεως αιρετικούς παπικούς και προτεστάντες με την πρόφαση δήθεν της Αγάπης.
Στη σπουδή και στη σχόλη τους παραβλέπουν όσα χωρίζουν την Πίστη μας από τις πίστες τους. Επιμένουν μόνο σε αυτά που μας ενώνουν, συμμορφούμενοι στο πνεύμα της Νέας Εποχής. Αδιαφορούν για τις θεμελιώδεις διαφορές, την καταφορη παραβίαση και παραχάραξη των αληθειών της Ορθοδοξίας από τους αιρετικούς. Εφευρίσκουν δε, νέες θεωρίες που προσπαθούν να περάσουν στην Εκκλησίας μας για να έχουν θεωρητική βάση για τις ενωτικές προσπάθειές τους. Σε αυτή την κατεύθυνση, διδασκαλίες καινοφανείς όπως, της βαπτισματικής θεολογίας, της θεωρίας των δύο πνευμόνων, της μεταπατερικής θεολογίας, παρουσιάζονται για να διαδραματίσουν αυτόν τον ρόλο.

        Επιμένουν πως βασίζονται στην αρχιερατική προσευχή του σημερινού Ευαγγελίου και συγκεκριμένα την εντολή του Κυρίου μας «ίνα ώσιν εν». Όμως λησμονούν πως ο Κύριος δεν άφησε απροϋπόθετη την εντολή αυτή. Χαρακτηριστική είναι η τοποθέτηση του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Κηθύρων κ. Σεραφείμ στο περσυνό κήρυγμά του για την αντίστοιχη εορτή της Κυριακής των Αγίων Πατέρων. 

        «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος εξέφρασε προ ημερών στους Αγίους Τόπους την προσδοκία ότι από κοινού με τον Πάπα, τον άρχοντα του κράτους του Βατικανού, θα ανοίξουν δρόμους με την πεποίθησι ότι «η αγάπη θα άρη εκ μέσου πάντα τα εμπόδια, δια να συνεχισθή η πορεία της εκπληρώσεως του θελήματος του Θεού, ήτοι της καταντήσεως εις την ενότητα της Εκκλησίας και της ανθρωπότητας, εις την οποία εκάλεσε ημάς ο «Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος». Όμως, προς Θεού! Η Εκκλησιαστική μας Ιστορία μας διδάσκει ότι δεν αρκεί μόνον η αγάπη διά να αρθούν «εκ μέσου πάντα τα εμπόδια», χωρίς την προϋπόθεσίν της ορθής πίστεως, του υγιούς εκκλησιαστικού φρονήματος και του ορθοδόξου ήθους, αφού μάλιστα προ 50ετιας οι προκάτοχοι των δεν επέτυχον, μόνον με την αγάπη, τίποτε το θεμελιώδες και ουσιαστικόν εις τα θέματα πίστεως και καταρρίψεως των φρικαλέων δογματικών διαφορών και παρεκκλίσεων»[3].

        Καμία σημασία δεν έχει η ενότητα που επιχειρούν χωρίς την προϋπόθεση της κοινής Πίστης. Είναι βασική έννοια των αγίων της Εκκλησίας μας να προφυλάσσουν το ποίμνιο σε όλες τις εποχές από τέτοιες παρανοήσεις και ενωτικές προσπάθειες. Πρωτεύει για τους αγίους Πατέρες μας η αποδοχή των θεμελιωδών δογμάτων της Πίστης μας, της αποδοχής των Οικουμενικών Συνόδων, η αποταγή των κακοδοξιών, πλανών και αιρέσεων των αιρετικών. Αν γίνουν όλα αυτά, τότε επιτρέπουν την ένταξη των μετανοημένων αιρετικών, δια του Βαπτίσματος και Χρίσματος, στην αγία μας Εκκλησία. Αν δεν τηρηθεί η προϋπόθεση αυτήν, ματαία είναι η προσπάθεια των οικουμενιστών για κοινό άγιο Ποτήριο με τους αιρετικούς. Δεν έχει καμία αξία η βιασύνη για ένωση με την μόνη προϋπόθεση το κουκούλωμα των προϋποθέσων της Πίστης μας.

        Η τήρηση των αρχών της Ορθοδοξίας στην διαθρησκειακές σχέσεις, πρέπει να βασίζεται στην αγιοπατερική πρακτική. Το Πνεύμα αυτό είναι το πραγματικό Πνεύμα της Αγάπης. Η τήρηση των δογμάτων της Πίστης μας, ασφαλίζει τον άνθρωπο και τον οδηγεί στη σωτηρία. Γι αυτό η Εκκλησίας μας, κινούμενη καθαρά από την αγάπη Του Χριστού, προστατεύει τους χριστιανούς από την απώλεια. Με αυτήν την κατεύθυνση κινείται και απέναντι στους αιρετικούς. Θεωρεί πως μία παράβλεψη των αιρέσεών τους μόνο και μόνο για να πετύχουν ανέξοδη και άκοπη ενότητα, δεν προφυλάσσει τους αιρετικούς, αλλά και τους Ορθοδόξους στην προκειμένη περίπτωση από την απώλεια. Γι αυτό θέτει απαραβίαστους κανόνες, κινούμενη από Αγάπη. Στην ουσία είναι ξεκάθαρο πως οι οικουμενιστές κινούνται από ψευδοαγάπη, από πνεύμα δαιμονικής αγάπης και όχι από την  Αγάπη Του Χριστού. Γιατί, τι αγάπη είναι αυτήν που οδηγεί τους ανθρώπους στην Κόλαση;

        Πάνω σε αυτά, έλεγε ο άγιος Παίσιος ο αγιορείτης: «Μετά λύπης μου, από όσους φιλενωτικούς έχω γνωρίσει, δεν είδα να έχουν ούτε ψίχα πνευματική ούτε φλοιό. Ξέρουν, όμως, να ομιλούν για αγάπη και ενότητα, ενώ οι ίδιοι δεν είναι ενωμένοι με τον Θεόν, διότι δεν Τον έχουν αγαπήσει… Επομένως, η μέλλουσα οργή του Θεού δεν μπορεί να αντιμετωπισθή με συνεταιρισμόν αμαρτωλών (διότι διπλήν οργήν θα λάβωμεν), αλλά με μετάνοιαν και τήρησιν των εντολών του Κυρίου»[4].

---

[1] Ιω. 17, 11

[2] Ο Οικουμενισμός είναι αίρεση και παναίρεση Αντιχρίστου. Είναι η ιδεολογία η οποία ευρίσκεται πίσω από την Οικουμενική Κίνηση και την τροφοδοτεί ή συνεκδοχικώς είναι η ίδια η Οικουμενική Κίνηση.

[3] Μητροπ. Κηθύρων κ. Σεραφείμ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Α' ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ (1-6-2014)

[4] ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ - Γέροντας ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, τόμ. Α', έκδ. Γ', σελ. 508 του κ. Νικολάου Α. Ζουρνατζόγλου)

Πηγή: http://katanixis.blogspot.gr/2015/05/blog-post_64.html