π. Δημητρίου Μπόκου
Πρότυπο του ανθρώπου, αιώνιο και αμετάβλητο, αποτελεί ο Θεός. Όταν ο Χριστός μας παρακινεί σε κάτι, το κάνει για να μας φέρει πιο κοντά στο «καθ’ ομοίωσιν». Κυρίως και κατά εξαίρετο τρόπο ο Θεός προβάλλεται ως η τέλεια εικόνα της αγάπης, προς την οποία καλείται να συμμορφώσει εαυτόν και ο άνθρωπος. «Έσεσθε υιοί του Υψίστου, (δι)ότι αυτός χρηστός εστιν επί τους αχαρίστους και πονηρούς» (Κυριακή Β΄ Λουκά).
Ο Χριστός μιλάει για μια αγάπη που δεν είναι επιλεκτική, όπως συνήθως συμβαίνει σε μας. Εμείς αγαπάμε τους φίλους και μισούμε τους εχθρούς μας. Στην καλύτερη περίπτωση, λέμε συνήθως ότι δεν μισούμε, αλλά αγνοούμε όσους δεν μας αρέσουν. Και μάλιστα αυτό το τελευταίο, η υπεροπτική μας αδιαφορία γι’ αυτούς, θεωρείται και πνευματική κατάσταση, αφού έχουμε την «ανωτερότητα» να μην προβαίνουμε απέναντί τους σε εχθρικές ενέργειες, αντίστοιχες προς τις τυχόν δικές τους προς εμάς.
Το να μην ανταποδίδουμε όμως το κακό είναι μια λειψή, μια παθητική αρετή. Το μισό από αυτό που μας ζητάει ο Χριστός. Το άλλο μισό είναι να αγαπήσουμε τον εχθρό μας και μάλιστα να δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας, να του κάνουμε καλό. Η αγάπη είναι μια ενεργητική κατάσταση, η ουσιαστική ολοκλήρωση της εντολής του Θεού.
Πρότυπο για μας ο Θεός είναι κυρίως στο σημείο αυτό, γιατί είναι χρηστός απέναντι στους εχθρούς του. Μπορεί να εχθρεύονται πολλοί τον Θεό, αλλά ο Θεός δεν βλέπει πουθενά εχθρούς. Ευεργετεί και ωφελεί πονηρούς και αγαθούς. Η φιλανθρωπία του αγκαλιάζει αδιακρίτως τους πάντες. Με την απλόχερη προσφορά του «τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος». Είναι γεμάτος χρηστότητα, δηλαδή καλοσύνη, αγάπη, αγαθότητα για όλους. Καμμιά κακία για κανένα πλάσμα του δεν βρίσκει έδαφος μέσα του. Η αγάπη του εκχέεται σε όλα τα έργα του. «Χρηστός Κύριος τοις σύμπασι και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα έργα αυτού» (Ψαλμ. 103, 28. 144, 9). Μας θέλει όλους κοντά του. Το αν θα απωλεσθούν διαπαντός κάποια από τα πλάσματά του, θα οφείλεται σε δική τους ελεύθερη και αμετάκλητη επιλογή. Όχι σε κάποια κακία ή τιμωρία του Θεού.
Κατά το πρότυπο λοιπόν αυτό του ουράνιου Πατέρα μας οφείλουμε να γινόμαστε κι εμείς χρηστοί. Γεμάτοι αγαθότητα και αγάπη, χρήσιμοι για όλους, ιδιαίτερα για τους εχθρούς μας. Να μεταφέρουμε στους ανθρώπους τον τρόπο του Θεού. Την εικόνα της παράξενης και ανεξήγητης αυτής αγάπης, που εκτείνεται χωρίς διάκριση σε φίλους και εχθρούς, χωρίς να ζητάει ανταπόδοση. Να γίνουμε ονήσιμοι, ευεργετικοί δηλαδή και ωφέλιμοι. Σκεύη εκλογής, όπως ο Παύλος, γεμάτοι με τη χάρη της αγάπης του Θεού, εύχρηστοι στο έργο της σωτηρίας όλων. Χωρίς την αγάπη αυτή καταντούμε άχρηστοι για τον Χριστό, όσες άλλες αρετές και αν έχουμε.
Ο Φιλήμων, μαθητής του Παύλου, είχε δούλο τον Ονήσιμο. Αυτὀς, παρά το όνομά του, κατάντησε ένας άχρηστος δούλος. Έκλεψε από τον κύριό του χρήματα και εξαφανίστηκε. Όμως η ανεξιχνίαστη βουλή του Θεού τον έφερε στη Ρώμη, στα πόδια του φυλακισμένου Παύλου. Κοντά του ο Ονήσιμος ανέκτησε την αξία του ονόματός του. Έγινε Χριστιανός. Κατανόησε τη σημασία της αγάπης του Θεού. Μετανόησε και επέστρεψε στο αφεντικό του. Ο Παύλος έγραψε στον Φιλήμονα: «Δέξου αυτόν που κάποτε σου ήταν άχρηστος, αλλά τώρα έγινε εύχρηστος και σε σένα και σε μένα… Που από δούλος έγινε αδελφός αγαπητός» (Φιλήμ. 11. 16).
Μας γοητεύει καθόλου εμάς αυτή η αλλαγή; Από άχρηστοι να γινόμαστε χρηστοί;
Καλή ευλογημένη εβδομάδα! Καλό μήνα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου