«Η Μαρτυρία του ιερομονάχου π. Μάξιμου Καραβά ηγουμένου της Ι.Μ. Αγίας Παρασκευής – Πτολεμαΐδος» (Ως έκφραση ομολογίας πίστεως)!

 

 

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

 

 

«Η Μαρτυρία του ιερομονάχου π. Μάξιμου Καραβά ηγουμένου της Ι.Μ. Αγίας Παρασκευής – Πτολεμαΐδος»

(Ως έκφραση ομολογίας πίστεως)

 

 

Σήμερα, οι Ομολογητές είναι δυσεύρετοι, και το Ομολογιακό βίωμά τους εκλαμβάνεται (πολλές φορές) ως αίρεση ή σχίσμα ή και ως ανυπακοή στην επίσημη εκκλησία, όταν υπάρχει ο κυριαρχικός πέπλος της άγνοιας στο Ορθόδοξο πλήρωμα.

Πολλοί κληρικοί – μοναχοί ή λαϊκοί, αφοσιώνονται στα νοήματα του Ευαγγελίου, αλλά λίγοι θα εκφρασθούν στο ύψος μιας συνολικής Ορθόδοξης ευθύνης, Ομολογίας.

Όταν «η Εκκλησία διεξήγε σφοδρό αγώνα εναντίον των αιρετικών, η ονομασία «πατέρες» απεδόθη στους επιφανείς εκείνουν άνδρες, οι οποίοι δίδαξαν ορθοδόξως και συμμετέσχον ενεργώς σε μεγάλες συνόδους. Αυτούς άλλωστε ονομάζει «Πατέρας» και το δοξαστικό της Κυριακής των αγίων πατέρων, αφιερωμένο στους 318 Πατέρας της Α΄ εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου ως και στους Πατέρας των άλλων Οικουμενικών Συνόδων. Έτσι βλέπουμε ότι στους πατέρας βρίσκομε τη μαρτυρία της Ορθοδοξίας και την αυθεντία, οι οποίες αποτελούν θεμέλιο της πίστεώς μας. Γι’ αυτό και σ’ όλες τις Συνόδους απαντάται η φράσι∙ «επόμενοι τοις αγίοις πατράσι» (αρχιμ. Ειρηναίος Ι. Χατζηεφραιμίδης, στην ομιλία του «ΜΕΛΕΤΗ ΠΑΤΕΡΩΝ» στο ΙΘ Γενικό Ιερατικό Συνέδριο, 18-20 Αυγούστου, που έγινε στην Ι. Μητρόπολι Φλωρίνης). Στο Ιερατικό εκείνο Συνέδριο, Ποιμαντικός διάλογος στην πραγματικότητα, με θέμα «Η εσωτερική ζωή του Ιερέως», τονίχθηκε όχι μόνο η «σιωπηλή ευγλωττία του αγίου βίου», αλλά και το ομολογιακό φρόνημα των Πατέρων, συστατικό του αγίου βίου.

Στο Συνέδριο ο π. Μάξιμος εισηγήθηκε το θέμα «Η ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΙΣ» στον πρόλογο του οποίου διαβάζουμε:

«Το θέμα του Συνεδρίου είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον, αφού αφορά την εσωτερική ζωή του ιερέως, τον εσωτερικό ψυχικό του κόσμο, την πνευματική του υπόστασι, η οποία είναι και η πραγματική υπόστασις κάθε ανθρώπου».

Αυτή ακριβώς η ευαισθησία του π. Μαξίμου, για την διαλεκτική της εσωτερικής ζωής του ιερέως, τον βοήθησε να υπερασπιστεί την πνευματική (Ορθόδοξη) ζωή απέναντι στην ισοπεδωτική επέλαση του αιρετικού οικουμενισμού.

Σε εποχή που πλήθος «επισκόπων» δεσπόζουν με κουφότητα και ναρκισσισμό, παριστάνοντας τους ποιμένες, ο π. Μάξιμος με τα δικά του Ορθόδοξα ποιμαντικά θησαυρίσματα, ως καθηγούμενος στην Αγία Παρασκευή (στο Μηλοχώρι Πτολεμαΐδας), ήτο στην πραγματικότητα ο πνευματικός επίσκοπος της περιοχής. Στα ίχνη του π. Αυγουστίνου, υπήρξε αληθινός εργάτης της Ορθόδοξης Παράδοσης, αποτειχιζόμενος από τους αιρετικούς ποιμένες.

Μίλησε, ορθόδοξα, για θέματα που καίνε τις ορθόδοξες συνειδήσεις∙ μίλησε ενθαρρυντικά, στηρίζοντας τους πιστούς όλης της Ελλάδος, που δεν είναι ανυποψίαστος όχλος. Τα ποιήματά του συμπλήρωναν την πνευματική σφαίρα του, διότι αυτά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της πνευματικότητάς του.

Όταν ως φοιτητές (1972-76) επισκεφθήκαμε την Ι. Μονή Αγίας Παρασκευής, διέκρινα συνειδησιακά ότι εκπροσωπούσε τον γνήσιο Μοναχό, ο οποίος αποδείχθηκε και προσευχόμενος αγωνιστής κληρικός.

1^ο Σχόλιο: Όταν ένας άνθρωπος, ένας πιστός, είναι άδειος από το πνεύμα των πατέρων, δεν μπορεί να καταλάβει – εννοήση το άλμα Αποτειχίσεως του π. Μαξίμου και των πιστών (πνευματικών παιδιών του).

Επικεντρώνονται, σήμερα, οι άνθρωποι στην συνεχή δράση, στον ακτιβισμό, και μεταβάλλουν την πίστη σε εγκεφαλική θρησκεία, όπως είναι οι Δυτικοί αιρετικοί (παπικοί, προτεστάντες, Αγγλικανοί κλπ). (τέλος σχολίου)

Ο π. Μάξιμος στην πράξη έλυσε το ασυνεννόητο (σήμερα) θέμα της Αποτειχίσεως, ως πιστός ακόλουθος των μεγάλων Πατέρων της Ορθοδοξίας (Αγίου Μαξίμου Ομολογητού, Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου, Γρηγορίου του Θεολόγου, Μ. Βασιλείου, Ι. Χρυσοστόμου κλπ).

Δεν δημιούργησε διχασμένους πιστούς με πνευματική διπολικότητα (δηλ. Αντι-οικουμενιστές και κοινωνία με την αίρεση του οικουμενισμού). Η στάση του έναντι του οικουμενισμού, ήτο ενιαία και αδιάσπαστη, όπως των Πατέρων.

Η πνευματική, συνεπής ιερατική νομοτέλεια στο βίο του π. Μαξίμου, οφείλετο στην εσωτερική του ζωή, την οποία διατυπώνει κατηγορηματικά στην εισήγησή του στο ΙΘ Γενικό Ιερατικό Συνέδριο της Ι. Μητροπόλεως Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας – 18-20 Αυγούστου 1988.

2^ο Σχόλιο: Και στην περιοχή Ν. Μαγνησίας υπάρχουν, ευτυχώς, ιερομόναχοι – κληρικοί του πνεύματος του π. Αυγουστίνου, «ως σύνεδροι κληρικοί» του π. Αυγουστίνου, που επιμελούνται την εσωτερική ζωή τους (και των πιστών), μαχόμενοι ταυτόχρονα εναντίον της παναιρέσεως του οικουμενισμού (τέλος σχολίου).

Η εξομολόγηση – εσωτερική ζωή του Ιερέως, καταγράφεται ως ιερό αγώνισμα στην Εισήγηση του π. Μαξίμου, ως εξής (επιλεκτικά):

1^ον) «Ο κληρικός πρέπει να είνε το καθαρώτερο μέλος του πληρώματος της ενορίας, για να μπορέση να ανταποκριθή στο κύριο έργο του, που είνε «ψυχήν αρπάσαι κόσμου και δούναι Θεώ» κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, ο καθαρισμός δηλ. και η συμφιλίωσι με τον Θεό των ψυχών, υπέρ των οποίων «Χριστός απέθανε» (Ρωμ. 14, 16)» (Σελ. 351-352).

2^ον) «Μία πράξις της εσωτερικής ζωής του ιερέως, απολύτως απαραίτητη για την σωτηρία τόσο της δικής του ψυχής όσο και των ψυχών των ενοριτών του, είνε η συνεχής κάθαρσις δια του μυστηρίου της ιεράς εξομολογήσεως, ώστε να μπορή να προσεγγίζη ακατακρίτως – κατά το ανθρωπίνως δυνατόν – τον καθαρόν των καθαρών, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, την ώρα της τελέσεως όλων των θείων μυστηρίων, ιδιαιτέρως δε του μυστηρίου των μυστηρίων, της Θ. Ευχαριστίας» (Σελ. 354).

3^ον) «Ο κληρικός οφείλει καθημερινώς να εξετάζη όχι μόνο την πορεία του δικού του σκάφους, της δικής του ψυχής, αλλά και ολοκλήρου της ενορίας του, όπως συμβουλεύει ο μέγας κυβερνήτης Παύλος∙ «Γρηγορείτε, μνημονεύοντες ότι τριετίαν νύκτα και ημέραν ουκ επαυσάμην μετά δακρύων νουθετών ένα έκαστον» (Πράξ. 20, 31)» (Σελ. 371).

4^ον) «Χωρίς ιερωσύνη δεν νοείται Ορθόδοξος Εκκλησία, έτσι και η άφεσις των αμαρτιών μόνο δια της Ιερωσύνης παρέχεται στους πιστούς» (Σελ. 365).

5^ον) Ο Θεός έθεσε δύο δικαστήρια για τους ανθρώπους. Το ένα στην γη και το άλλο στον ουρανό∙ όποιος προφθάση και περάση το δικαστήριο της γης, την ιερά εξομολόγησι, θ’ αποφύγη το δικαστήριο του ουρανού» (Σελ. 382).

3^ο Σχόλιο: Αυτή τη ζωτικότητα του Μυστηρίου της Εξομολογήσεως, ως αποφασιστικό – καθοριστικό παράγοντα της σωτηρίας μας, τόνισε στο Συνέδριο ο π. Μάξιμος.

Όταν ο άνθρωπος εισέλθει στο βάθος του Ευαγγελίου, στη σοφία του, τότε μπορεί να καταλάβει την άβυσσο του νοήματος των Επτά (7) γραμμάτων (Αμαρτία), που τον χωρίζει από το Θεό και να μετανοήσει.

Την δεκαετία του ’70 κυκλοφορούσε πολύ το βιβλίο «Είμαι μια χαρά, είσαι μια χαρά». Ένας νεαρός ιερέας στη Βοστόνη το επαινούσε. Κάποια στιγμή ρώτησε έναν ηλικιωμένο ενορίτη για το βιβλίο και εκείνος απάντησε: «Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο… Μόνο που σκέφτομαι συνέχεια τον Χριστό πάνω στον Σταυρό να λέει: «Αν είστε όλοι μια χαρά, τι στο καλό κάνω εγώ εδώ πάνω;»!

π. Αυγουστίνος Καντιώτης (στο τέλος του Συνεδρίου):

«Αυτά ανεπτύχθησαν και τα ακούσαμε. Τώρα υπολείπεται η εφαρμογή».