Π. Βασίλειος Ιβηρίτης προς καθηγητές: να βλέπετε το παιδί σαν «αετό του πνεύματος» και όχι «σαν πουλερικό, για το κοτέτσι του συστήματος»

Π. Βασίλειος Ιβηρίτης προς καθηγητές: 

να βλέπετε το παιδί σαν «αετό του πνεύματος» 

και όχι

 «σαν πουλερικό, για το κοτέτσι του συστήματος» 

Αφού δέχθηκε καταιγισμό επιθέσεων στην πρώτη του παρέμβαση του περασμένου Οκτωβρίου για τον χαρακτήρα του Μαθήματος των Θρησκευτικών ο Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους αρχιμανδρίτης Βασίλειος Ιβηρίτης (Γοντικάκης), παρενέβη και πάλι με κείμενο πνοής, που είδε το φως τον περασμένο Ιανουάριο.

Με το νέο κείμενό του ο σεβαστός Προηγούμενος απευθύνεται αδιακρίτως προς όλους τους θεολόγους και τοποθετεί το περιεχόμενο και τον τρόπο διδασκαλίας του μαθήματος εκεί που πραγματικά οφείλει να είναι: Να βλέπει το παιδί έτσι όπως είναι, «αετό του πνεύματος», και όχι «σαν πουλερικό, για το κοτέτσι του συστήματος». Ελάχιστα αποσπάσματα παραθέτουμε στη συνέχεια από το εξαιρετικό αυτό κείμενο, που θα μπορούσε να αποτελέσει άριστο οδηγό για τη συγγραφή οποιουδήποτε Νέου Προγράμματος Σπουδών. 

Ιδού τι γράφει ο Αγιορείτης Προηγούμενος:

«Δεν ασχολούμαι απλώς με το φαινόμενο θρησκεία. Δεν έχω μπροστά μου σπουδαστές θρησκειολογικών απασχολήσεων.
Αλλά έχω ευαίσθητα πλάσματα που θέλουν να ζήσουν.
Οφείλω να τους προσφέρω την κατάλληλη τροφή για να αναπτυχθούν και τα παιχνίδια για να παίξουν. Δεν τους εκθέτω ο,τι κυκλοφορεί στη θρησκευτική αγορά για να διαλέξουν μόνα τους. Απομακρύνω όλα τα αιχμηρά αντικείμενα για να μην κοπούν παίζοντας, και όλα τα φάρμακα για να μη δηλητηριαστούν δοκιμάζοντας...
Συμπερασματικά: Με την ορθόδοξη εμπειρία και ζωή, το ομολογιακό μάθημα είναι ανοικτό και απεριόριστο. Το ανοικτό ανθρωπίνως είναι το κλειστό και ανυπόφορο...
Θρησκευτικά για όλους είναι η έκπληξη της αγάπης, της ταπεινώσεως του Θεού Λόγου, που θεώνει τον άνθρωπο. Θρησκευτικά για κανένα, η βάναυση επέμβαση του ανθρώπου πάνω στον άνθρωπο».
Καί καταλήγει το εμπνευσμένο κείμενο του Προηγουμένου π. Βασιλείου με τα εξής: «Από αγάπη προς τις ευαίσθητες ψυχές, όπου γης, που πονούν και διψούν την αλήθεια της ελευθερίας· και από σεβασμό προς αυτούς που πολτοποιήθηκαν – και πολτοποιούνται – από τους ολοκληρωτισμούς του ψεύδους, είναι καλό να σεβαστούμε την αγιότητα της ζωής του ανθρώπου όπως την έπλασε ο Θεός».

Πηγή:Αγιορείτικες Μνήμες