ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4) Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου (Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης) "Ἡ ἀναγκαιότης τῶν δακρύων" (1ο)

ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ (Φιλοκαλικές σελίδες 4)

Ἀνθολόγιο ἀποσπασμάτων ἐκ τοῦ βιβλίου

Ἀρχιμ. Ἰωαννίκιου
(Ἡγουμένου Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Σοχοῦ Θεσσαλονίκης)
"Ἡ ἀναγκαιότης τῶν δακρύων" (1ο)

 

Διαβάστε ὅλα τά ἀποσπάσματα ἐδῶ:

"Ἡ ἀναγκαιότης τῶν δακρύων" (1ο)
"Τό δεύτερο βάπτισμα¨ (2ο)
"Προσευχή καί δάκρυα" (3ο)
"Δάκρυα μετανοίας" (4ο)
"Ἡ ἐγκυμοσύνη καί ὁ τοκετός τῆς ψυχῆς" (5ο)   
"Ἄκαρπα καί ἁμαρτωλά δάκρυα" (6ο)
"Πολυτίμητο μύρο" (7ο)
"Δάκρυα καί κατάνυξις" (8ο)
"Δάκρυα χαροποιά" (9ο)
"Τοῦ Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου" (10ο)

"Τοῦ ἰδίου (Ὁσίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου) (11ο) 

"Διεξόδους ὑδάτων κατέδυσαν οἱ ὀφθαλμοί μου ἐπεί οὐκ ἐφύλαξα τόν νόμον Σου" (Ψαλμ. 118). Ὄντως, τά δάκρυα εἶναι διέξοδοι, φυσικαί καί ὑπερφυσικαί. Διέξοδοι ψυχῆς ἀγωνιζομένης, πονεμένης, "ἐλέους Θεοῦ ἐπιδεομένης", πιπτούσης καί ἐγειρομένης. Σέ θλιβερή κατάστασι εὐρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, ὁ τρεπτός καί ἐμπαθής, ὁ ἀσθνεής καί τετραυματισμένος, "ὁ κοπιῶν καί πεφορτισμένος" ἄνθρωπος, χωρίς τήν εὐλογημένη αὐτή διέξοδο τῶν δακρύων. Ἀπομονώνεται, στεγανοποιεῖται, τελματώνεται στό ἀδιέξοδο τοῦ "ἐγώ". Στό ἀδιέξοδο αὐτό δέν ὑπάρχει πρόοδος, δέν ὑπάρχει χαρά, δέν ὑπάρχει ἀνάπαυσις, δέν ὑπάρχει ἐλπίδα.

Ἀντιθέτως στήν διέξοδο τῶν δακρύων ὁ ἄνθρωπος ἐλευθερώνεται ἀπό τά ἐγωκεντρικά συμπλέμγατα, διαλύει τίς ἐμπαθεῖς ἀντιδράσεις, ταπεινώνεται, ἀποκτᾶ αὐτογνωσία, ζητεῖ τήν σωτηρία του μέσα στή μετάνοια, ὡριμάζει. Καί ὁμοιάζει "ὡς τό ξύλον τό πεφυτευμένον παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ὅ τόν καρπόν αὐτοῦ δώσει ἐν καιρῷ αὐτοῦ...". Καρπός εἶναι χαρά καί εὐφροσύνη, πίστις καί ἐλπίδα καί ἀγάπη, "εἰρήνη πολλή οῖς ἀγαπῶσι τόν νόμον Κυρίου".

Ὅταν ὁμιλοῦν οἱ ἅγιοι καί Θεοφόροι Πατέρες περί τῆς ἀξίας καί ἀναγκαιότητος τῶν δακρύων, δέν ἀναφέρονται στά δάκρυα τά προερχόμενα ἐκ τῆς φυσικῆς ἰδιοσυγκρασίας ἑκάστου. Ἐννοοῦν τά δάκρυα τά ἀναβλύζοντα συνήθως μέ κόπον καί πόνον πολύν, μέ αἷμα ψυχῆς "φιλαμαρτήμονος", ἀναμεμιγμένον μέ δάκρυ. Ἐννοοῦν τά δάκρυα "καρδίας βαθείας", συντετριμμένης καί τεταπιενωμένης, καί νοός, μετάνοιαν καί ὀρθόνοιαν καί σύννοιαν ποιοῦντος καί κατεργαζομένου.

...

Τά ἁγνά καί θεάρεστα δάκρυα εἶναι ἡ ἔμπρακτος ἔκφρασις τῆς ἁγίας ταπεινώσεως, ἡ ὁποία ἑλκύει καί ἐνεργοποιεῖ τήν Θεία Χάρι.

Τά ἁγνά καί θεάρεστα δάκρυα ὁμοιάζουνε φωτιά, ἡ ὁποία θερμαίνει καί φωτίζει τήν ψυχή, καίει καί ἐξαφανίζει τό ὑλικό τῶν ἀμαρτιῶν καί τῶν παθῶν καί σαρώνει κάθε σκουπίδι τοῦ ἁμαρτωλοῦ παρελθόντος καί παρόντος. Καί τελικῶς, μέσα ἀπό αὐτό τό πνευματικό χωνευτήρι, ἡ ψυχή ἐξέρχεται "ὡς χρυσός", λελαμπρυσμένος καί καθαρός, μέ τήν χάρι καί τό στέμμα τῆς μακαρίας ἀπαθείας καί ἁγιότητος.

Ὁμοιάζουν ἀκόμη τά δάκρυα μέ δροσιστικό νερό, πού ποτίζουν καί δροσίζουν καί ἀνακουφίζουν τήν ἄνυδρο καί ξηραμένη καί ἀποσταμένη ὕπαρξί μας. Νερό, μέ τό ὁποῖο πλένεται κάθε ρῦπος καί βρωμιά τῆς λερωμένης ψυχῆς μας. Νερό, μέ τό ὁποῖο βαπτίζεται ἡ ψυχή ἐκ νέου καί δέχεται τόν φωτισμό τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί περιβάλλεται τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί πάλι ἀρρύπωτο καί ἀμόλυντο. Βάπτισμα μετά τό βάπτισμα καί δεύτερο βάπτισμα γίνεται ἡ πηγή τῶν δακρύων, καθώς θά δοῦμε στό ἑπόμενο κεφάλαιο.

Ἐκδόσεις: Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΚΟΥΦΑΛΙΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗΣ

Ἀπό: Ἱστολόγιο ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ