Θησαυρίσματα
ἀπό παρήγορες ἐπιστολές
γιά τόν πόνο, τήν ἀπελπισία, τόν θάνατο,
Γέροντος Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ
Ὁ Γέρων 'Εφραίμ μέ τήν κάρα τοῦ Γέροντός του Ἰωσήφ τοῦ Ἡσυχαστῆ!
Μιά γλυκειά ἀφιέρωση
ἀπό τό Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ
στόν κάθε πονεμένο, ἀπελπισμένο, προβληματισμένο!
...
Τό τριαντάφυλλο βγάζει ἀγκάθι καί τ' ἀγκάθι τριαντάφυλλο. Τά ὡραῖα συνοδεύονται μέ πόνο, ἀλλά καί ὁ πόνος βγάζει στή χαρά. Συνήθως τό οὐράνιο τόξο ὑψώνεται ὕστερα ἀπ' τή μπόρα. Πρέπει νά προηγηθοῦν οἱ καταιγίδες γιά νά ξαστερώσει ὁ οὐρανός.
Ἡ διάκριση-φωτισμένη ἀπ' τή χριστιανική πίστη καί φιλοσοφία-βλέπει. Ἔχει τήν ἱκανότητα, νά βλέπει πολύ βαθειά ἀπ' τά φαινόμενα. Μέσα ἀπ' τόν πόνο βλέπει τήν χαρά καί τήν ἐλπίδα, ὅπως ὁ θρίαμβος τοῦ Χριστοῦ βγῆκε μέσα ἀπ' τόν πόνο τοῦ Πάθους καί τοῦ Σταυροῦ.
Τά πιό θαυμάσια ἀγάλματα, ἔχουν τά περισσότερα χτυπήματα. Οἱ μεγάλες ψυχές, ὀφείλουν τή μεγαλοσύνη τους στά βαριοχτυπήματα τοῦ πόνου. Τά χρυσά καί βαρύτιμα κοσμήματα, περνᾶνε πρῶτα ἀπ' τῆς φωτιᾶς τό χωνευτήρι.
Συγκλονίζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὁ πόνος. Εἶναι φωτιά, καμίνι πού καίει. Εἶναι καταιγίδα καί τρικυμία.
"Τά σπλάγχνα μου καί ἡ θάλασσα,
ποτέ δέν ἡσυχάζουν",
λέει ὁ Σολωμός.
Εἶναι στιγμές, πού οἱ δοκιμασίες ἔρχονται ἀπανωτές, ἠ μία μετά τήν ἄλλη, ἤ καί ὅλες μαζί. Πού βαρύς τότε, ὁ σταυρός. Ἡ ἀγωνία κορυφώνεται. Ἡ ψυχή φορτίζεται τόσο, ὥστε εἶναι ἕτοιμη νά λυγίσει. Ὅλα φαίνονται μαῦρα καί κατάμαυρα. Παντοῦ σκοτεινά. Παντοῦ ἀδιέξοδα. Λέει, ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: "Τά καλά, δηλαδή φύγανε, τά δεινά εἶναι γυμνά καί προκλητικά, τό ταξίδι γίνεται μέσα στή νύχτα, φάρος δέν φαίνεται πουθενά, καί ὁ Χριστός φαίνεται νά κοιμᾶται".
Καρφιά καί μαχαίρια, εἶναι τῆς ζωῆς οἱ θλίψεις. Μαχαίρια καί καρφιά πού σκίζουν ἀνεξέλεγκτα, καί τρυποῦν τίς καρδιές. Τίς πυρακτώνουν καί τίς παραλύουν ἐξουθενωτικά.
Τό μόνο πού ἀπομένει σέ τοῦτες τίς στιγμές, εἶναι ἡ κραυγή, πού σάν παράπονο ἱκεσίας, ἀπευθύνεται στόν Θεό:
"Ἐλέησόν με, Κύριε...ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα...ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου...ἐγενήθη ἡ καρδία μου ὠσεί κηρός τηκόμενος...Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι θλίβομαι...ἐξέλιπεν ἐν ὀδύνῃ ἡ ζωή μου καί τά ἔτη μου ἐν στεναγμοῖς...ἐπελήσθην ὠσεί νεκρός...ἐγενήθην τά δάκρυά μου ἐμοί ἄρτος ἡμέρας καί νυκτός...ἵνα τί περίλυπος ...ψυχή μου, καί ἵνα τί συνταράσσεις με;" (Ψαλμοί).
Μεγάλο καί αἰώνιο τό πρόβλημα τοῦ πόνου. Τό μελέτησαν φιλόσοφοι καί κοινωνιολόγοι καί ψυχολόγοι καί ἄλλοι πολλοί. Τήν αὐθεντικότερη ὡστόσο ἀπάντηση τή δίνει ὁ Χριστιανισμός, ἡ πίστη, ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ. Καί ἡ ἀπάντηση εἶναι διπλή: Θεολογικά, εἶναι συνέπεια τῆς πτώσης, ὅπως ὅλα τά κακά. Εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς κακῆς χρήσης τῆς ἐλευθερίας. Εἶναι καρπός τῆς παρακοῆς. Ἠθικά, εἶναι εὐκαιρία καί μέσον ἀρετῆς καί τελείωσης.
"Θά σέβομαι πάντα τόν Θεό, λέγει ὁ Θεολόγος Γρηγόριος, ὅσα ἐνάντια καί ἐάν ἐπιτρέπει νά μέ βροῦν. Ὁ πόνος γιά μένα εἶναι φάρμακο σωτηρίας".
Ὁ δέ Μέγας Βασίλειος λέγει: "Ἐφόσον μᾶς ἑτοιμάζει ὁ Θεός τό στεφάνι τῆς Βασιλείας Του, ἀφορμή γιά ἀρετή ἄς γίνει ἡ ἀσθένεια".
Οἱ θλίψεις, θά πεῖ καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος, μᾶς φέρνουν πιό κοντά στόν Θεό· καί σκεφτόμενοι τό αἰώνιο κέρδος τῶν θλίψεων, δέν θά στενοχωριόμαστε.
...
Γιά τό διαδίκτυο ἀπό τό:
