Ανοικτή Επιστολή
προς τους Συνοδικούς Αρχιερείς
Προς τοὺς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς, τοὺς συγκροτοῦντας τὴν Ἱερὰν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ πάντας τὰ αὐτὰ φρονοῦντας καὶ ἀποδεχομένους Ἀρχιερεῖς.
Σεβασμιώτατοι,
Ὅταν ἡ γλῶσσα ἀδυνατεῖ νὰ ἐκφράση ὅσα ἡ καρδία ποθεῖ καὶ ὁ νοῦς
διακελεύει, ὁ λόγος εἶναι περιττός. Ὅταν ὅμως ἡ ἑδραζομένη εἰς αὐτὸν
λάλος σιγῆ δὲν καθίσταται ἀντιληπτή, τότε εἶναι ἐπιβεβλημένος.
Σεβασμιώτατοι,
Ἀλλότρια περὶ τῶν πατρώων φρονοῦντες καὶ ἐν τοῖς πράγμασι πράττοντες, κατέστητε ἐπιλήσμονες τοῦ «στήκετε καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις», ἀποδίδοντες τὰ τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ ὁμοίως τῷ Καίσαρι.
Ἡ ληφθεῖσα ἀπόφασις τοῦ ἑορτασμοῦ τῶν ἐπὶ θύραις ἐπιγενομένων Μεγάλων καὶ Ἁγίων Ἑορτῶν, ἐνεποίησε εἰς τὸ Χριστεπώνυμο πλήρωμα ἀλγεινὴν ἐντύπωσιν.
Εἶναι λυπηρὸν ὅτι μὴ ἀντιλαμβανόμενοι τὰς μακροπροθέσμους βλέψεις καὶ ὀρέξεις τῶν κρατούντων, πνευματικῶς ἀντιβαινουσῶν εἰς τὸ αἴσθημα τοῦ ὑπερηφάνου καὶ εὐγενοῦς Ἑλληνορθοδόξου ἤθους τοῦ λαοῦ, μεσούσης τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ἐπερχομένης τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος τῶν τοῦ Κυρίου Παθημάτων καὶ τῆς ὑπερφυοὺς Αὐτοῦ Ἀναστάσεως, καταστήσατε τὴν δεινῶς χειμαζομένην Ἐκκλησίαν, ἤτις «πάσι λογικῇ φύσει τὰ θεία προχέεται χαρίσματα» ἕρμαιον ὀλιγοπίστων ἢ καὶ ἀπίστων.
Λανθάνει τῆς Ὑμετέρας προσοχῆς Σεβασμιώτατοι, ποίας Ἡμέρας διερχόμεθα; Εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστὸν ὅτι ἑορταζόντων μεγάλην ὁμοίως ἑορτήν, δι’ αὐτούς, ἡ πληθὺς τῶν ἐν Ἑλλάδι Μουσουλμάνων ἀπολαμβάνει ἰδιαιτέρων προνομίων.
Ὑμεῖς καταστρατηγοῦντες τὸ φιλοσοφικὸν ἅμα δὲ καὶ μαθηματικὸν θέσφατον «τὰ πρὸς τρίτοις ἴσα καὶ ἀλλήλοις ἴσα», δέχεσθε μεγαλειώδεις συναθροίσεις εἰς τοὺς εὐκτηρίους οἴκους τῶν καὶ ἀρνεῖσθε ἐνσυνειδήτως τὴν αὐτὴν πρὸς ἠμᾶς συμπεριφοράν.
Ἔστω καὶ ὀψιγενῶς κατέστημεν κοινωνοὶ ὑπαιτιότητι Ὑμῶν, διὰ πάντα νοήμονα, ὅτι ὁ ἐπάρατος ἰὸς ἀνδροῦται καὶ πολλαπλασιάζεται μὲ τὴν κροῦσιν κωδώνων, τὴν τέλεσιν Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν, τὴν παρακολούθησιν τῆς τελέσεως τῶν Φρικτῶν Ἀκολουθιῶν καὶ Μυστηρίων ὑπὸ τῶν πιστῶν, τὴν χρῆσιν μεγαφώνων καὶ τὴν ἐν γένει παρουσίαν τοῦ θρησκεύοντος λαοῦ εἰς τοὺς Ναοὺς διὰ τὰ κατ’ αὐτὸν καὶ ἄλλα πολλά, τὰ ὁποῖα ὁ χρόνος ἐπιλείψει με διηγούμενον.
Διαπόρησιν συνιστᾶ ἡ ἀπρόσκοπτος τέλεσις λατρευτικῶν ἀκολουθιῶν τῶν καθ’ ὑπερβολὴν πληθύος Μουσουλμάνων, μέσω τῶν ὁποίων φαίνεσθε ἀδιαμαρτυρήτως ἀποδεχόμενοι ὅτι δὲν συνωδοῦν πρὸς τὸ ἔκνομον αἱ προσευχαὶ καὶ φωνασκίαι τῶν ἰμάμηδων, ἡ χρῆσις μεγαφώνων, αἱ ἀναρθραι κραυγαὶ των, ἀλλὰ μᾶλλον ἀποδιώκουν τὸν ἐπάρατον ἰόν, διὸ καὶ τὰ δύο σταθμὰ καὶ ἡ διαγιγνωσκομένη ἀπουσία τοῦ ἴσου τῆς μεταχειρίσεως.
Ἀναλογισθήκατε, τί θὰ συνέβαινε ἢ ἐνδέχεται νὰ ἐπισυμβῆ, ἐὰν ἐκ τῆς Ὑμετέρας ἀβελτηρίας ἀποπνευματοποιηθῆ ὁ πιστός τοῦ Κυρίου λαός, ἐπὶ ζημία τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας καὶ Αὐτοῦ τοῦ Ἰδίου;
Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἐσεβόμην καὶ διετέλουν μέχρι σήμερον υἱϊκῶς διακείμενος ἔναντι ὄχι μόνο Ὑμῶν, ἀλλὰ σύμπαντος τοῦ ἐν Ἑλλάδι καὶ ἀλλαχοῦ Ὀρθοδόξου κλήρου, ἀναλώσας τὴν ζωήν μου, χάριτι Θεοῦ, εἰς τὴν ἀδάπανον ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ὑπηρεσίαν μου.
Φοβοῦμαι ὅτι τοῦ λοιποῦ, ὅσον καὶ πλεῖστοι ὅσοι, εἶμαι ὑποχρεωμένος νὰ ἀνακρούσω πρύμναν, ἴνα μὴ σκανδαλίζωμαι.
Ταῦτα, ὡς ἐκφράσεις ἱερᾶς κατ’ ἄνθρωπον ἀγανακτήσεως, διὰ τὴν μέχρι σήμερον, λίαν ἐνοχλητικὴν δι’ ἐμὲ ὅλην συμπεριφορὰν Ὑμῶν, προσβάλλουσαν τὴν ἡμετέραν πίστιν καὶ ἀναποδράστως ὁδηγοῦσαν εἰς συγκρούσεις καὶ διαιρέσεις αἱ ὁποῖαι μόνον ἐντός τῆς Ἐκκλησίας «κατήργηνται καὶ καταβέβληνται».
Χωρὶς νὰ ἀποτελῶ μέλος «ὀργανώσεως» ἢ νὰ συγκαταλέγομαι μεταξὺ των μὴ κατ’ ἐπίγνωσιν ζηλωτῶν, ὁ ἔσχατος ἐγώ, εὔχομαι υἱϊκῶς πάσαν παρὰ Θεοῦ δωρεάν, ἔστω καὶ ὑπὸ τὴν αἵρεσιν τῆς καταδήλου ἀπροσδοκήτου Ὑμετέρας συμπεριφορᾶς, μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἔστω καὶ κατ’ ἐλάχιστον ἀνανήψεως, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ χαρὰν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Πληρώματος.
Δρ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΚΟΝΤΑΚΗΣ
τ. Καθηγητὴς Πατρολογίας καὶ Ἑρμηνείας Πατερικῶν Κειμένων τῆς Ἀνώτατης Ἐκκλησιαστικῆς Ἀκαδημίας Θεσσαλονίκης (ΑΕΑΘ)
τ. Διευθυντὴς Ἀνωτέρας Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης (ΑΕΣΘ)
τ. Πρόεδρος Διοικούσης Ἐπιτροπῆς τῆς ΑΕΑΘ
τ. Πρόεδρος τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ Συμβουλίου τῆς ΑΕΑΘ
Πηγή:
romfea
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου