Επάγγελμα: Δεσπότης

 

Πορφυρίτης

 

Στίς γραμμές πού θά ἀκολουθήσουν, θά προσπαθήσουμε νά προσεγγίσουμε τό ἱερό λειτούργημα τοῦ ἐπισκόπου, μιά φανταστική προσέγγιση, στήν ἐκκοσμικευμένη του ἔκδοση. Γιά νά πετύχει τό ἐγχείρημα αὐτό, θά χρειαστεῖ νά βάλουμε τά δυνατά μας, καθώς καί ὅλη τή φαντασία πού διαθέτουμε, διότι εἶναι δύσκολο, σχεδόν ἀδύνατο στή διάνοιά μας, νά «κτίσει», μέ βάση τά ἁγιογραφικά καί τά ἁγιοπατερικά δεδομένα, μιά τέτοια ἀντίθετη προσωπικότητα.

Τά προσόντα λοιπόν, ἑνός κοσμικοῦ δεσπότη, θεωροῦμε, χωρίς νά εἶναι ἐξ ἀρχῆς ἀπαραίτητο ἐφόδιο, ἡ ἐπιλογή κάποιας θεολογικῆς σχολῆς, Ἀθηνῶν ἤ Θεσσαλονίκης, δέν ἔχει σημασία, καθώς θά ἐκπαιδεύονταν καταλλήλως στό ἴδιο γνωστικό ἀντικείμενο, τόν οἰκουμενισμό καί τήν πανθρησκεία. Θά διδάσκονταν ὅ,τι ἀκριβῶς ἀπαιτεῖται, ὅλο τό εὔρος τῶν μαθημάτων, ἀπό τόν μωαμεθανισμό μέχρι τόν ἰουδαϊσμό καί ἀπό παγανισμό μέχρι τήν οἰκουμενι(στι)κή κίνηση. Οἱ καταλληλότεροι θά προωθοῦνταν στά καλύτερα πανεπιστήμια τοῦ Βατικανοῦ καί γενικότερα στά παπικο-προτενσταντικά κέντρα, καί θά ἐλάμβαναν ὑψηλές περγαμηνές.

Τά προηγούμενα προσόντα ἐάν θά «παντρεύονταν» μέ κάποιο ξεκίνημα ἀπό κάποιες γνωστές θρησκευτικές ἀδελφότητες, μέ «τραλαρά καί τραλαρό», ὡραία δηλαδή τραγουδάκια καί ὡραία λογάκια, ἀγαπολογάκια, πού οὔτε καί αὐτό θά ἦταν ἀπαραίτητο, τότε θά εἴχαμε τόν τέλειο συνδυασμό γιά τό κτίσιμο μιᾶς δημοσιοϋπαλληλικῆς ἰσόβιας καριέρας τοῦ ἐπαγγελματία Δεσπότη.

Ὁ ἐπαγγελματικός προσανατολισμός γιά τό ἐπάγγελμα τοῦ Δεσπότη, θά ἀνέφερε πώς πρέπει νά εἶναι ἄγαμος κληρικός καί στό ὀργανόγραμμα τῆς Ὑπηρεσίας του, θά βρίσκονταν κάτω ἀπό τά πολιτικά καί ἐκκλησιαστικά κέντρα ἐξουσίας. Ἡ παρθενία δέν θά ἦταν ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιά τή δεσποτοποίηση· ἀντιθέτως, θά προτιμοῦνταν νεαροί πού τούς ἀρέσει (καί θά ἐπιδίδονταν) ἡ διαφορετικότητα καί φυσικά θά εἶχαν φιλελεύθερες ἀπόψεις.

Οἱ ἐκλογές τῶν Δεσποτῶν, δέν θά ἦταν ἐκπλήξεις καί θά ἦταν ἴσως βλάσφημο νά ὑποστηρίζαμε ὅτι θά ἐκλέγονταν ἀπό τό Ἅγιον Πνεῦμα· οἱ ἐφημερίδες καί τά ἐκκλησιαστικά ἰστολόγια, θά προέβαλαν ἀπό πρίν τόν, μέλλοντα νά ἐκλεγεῖ, Δεσπότη. Θά ἐκλέγονταν οἱ ἡμέτεροι, γιά τούς ὁποίους θά ἦταν τό μοναδικό ὄνειρο ζωῆς: νά γίνουν Δεσπότες! Νά ντύνονται μέ ἀστραφτερά ροῦχα, νά κάθονται σέ λιονταρένους θρόνους καί νά ἠδονίζονται νομιζόμενοι ὅτι ἔχουν ἐξουσία καί νά πράττουν τά ἀντίθετα ἀκριβῶς ἀπ’ ὅ,τι λέει τό Εὐαγγέλιο καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν, θά ἦταν μιά ὀρθόδοξη πίστη «ἄλλ’ ἀντ’ ἄλλων»! Θά ὑπῆρχαν συμπροσευχές μέ ἀλλόθρησκους καί αἱρετικούς, θά ἀναγνωρίζονταν ὡς πραγματικοί ἐπίσκοποι ἄνθρωποι ἀχειροτόνητοι, ἀφορισμένοι, οὔτε κάν χριστιανοί, θά ἔκλειναν τίς ἐκκλησίες ὅποτε τό ἀπαιτοῦσε τό πολιτικό κέντρο ἐξουσίας, θά ἀπαγόρευαν τίς λιτανεῖες, τίς Θεῖες Λειτουργίες καί γενικότερα θά συνέβαινε αὐτό που λέει ὁ λαός, «μᾶς ἄλλαξαν τήν πίστη»! Κανονικοί λύκοι μέ προβιά προβάτου! Θά «ἔτρωγαν» ὅσους κληρικούς καί λαϊκούς ἔμεναν στήν πίστη τῶν Πατέρων!

Εὐτυχῶς, αὐτά εἶναι φανταστικές ὑποθέσεις καί καμμία σχέση δέν ἔχουν μέ τήν πραγματικότητα, καθώς οἱ ἐπίσκοποί μας εἶναι πιστοί ἀκόλουθοι τῶν ἁγίων Πατέρων, ἀγρυπνοῦν καί φυλάσσουν τήν παρακαταθήκη τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας. Εὐτυχῶς...!