Ὅταν ὁ πόνος
μεταμορφώνεται σέ νίκη
Πρωτοπρεσβύτερος Alexander Schmemann
Στόν Χριστό ὅλα ὅσα ὑπάρχουν σέ αὐτό τόν κόσμο, καί ἑπομένως ἡ ὑγεία καί ἡ ἀρρώστια, ἡ χαρά καί ὁ πόνος, ἔγιναν μιά ἄνοδος καί μιά εἴσοδος σέ αὐτή τήν καινούργια ζωή, ἔγιναν ἡ ἀπαντοχή καί τό προτύπωμά της.
Ἀληθινά σέ αὐτό τόν κόσμο ὁ πόνος καί ἡ ἀρρώστια εἶναι "φυσιολογικά", ἀλλά ἡ ἴδια ἡ "φυσιολογικότητά " τους εἶναι ἀφύσικη. Φανερώνουν τήν τελική καί μόνιμη ἥττα τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ζωῆς, τήν ἥττα πού καμιά ἀπό τίς μερικές νίκες τῆς γιατρικῆς, ὁσοδήποτε λαμπρή καί ἀληθινά θαυματουργική, δέν μπορεῖ τελικά νά ἐξουδετερώσει. Ὄμως στόν Χριστό ὁ πόνος δέ "σταματάει"· μεταμορφώνεται σέ νίκη. Ἡ ἥττα ἡ ἴδια γίνεται νίκη, μία ὁδός, μία εἴσοδος στή Βασιλεία, καί αὐτή εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή γιατριεά.
Νά ἕνας ἄνθρωπος πού ὑποφέρει στό κρεβάτι τοῦ πόνου καί ἡ Ἐκκλησία ἔρχεται κοντά του νά τελέσει τό μυστήριο τῆς γιατρειᾶς. Γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν, ὅπως καί γιά κάθε ἄνθρωπο σέ ὅλο τόν κόσμο, τά ὅσα ὑποφέρει μπορεῖ νά ἀποτελοῦν τήν ἥττα, τήν ἀφετηρία μίας ἀκέραιης παράδοσης στήν σκοτεινιά, στήν ἀπελπισιά καί στή μοναξιά. Μπορεῖ νά ἀποτελοῦν τόν θάνατο μέ τήν ἀληθινά πραγματική σημασία τῆς λέξης. Καί ὡστόσο μπορεῖ νά ἀποτελοῦν μέσα του καί τήν τελική νίκη τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ζωῆς. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἔρχεται νά ἀποκαταστήσει τήν ὑγεία στόν ἄνθρωπο αὐτόν, δέν ἔρχεται νά πάρει ἁπλῶς τή θέση τῆς γιατρικῆς πού ἐξάντλησε ὅλες τίς δυνατότητές της. Ἡ Ἐκκλησία ἔρχεται γιά νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο αὐτόν στήν Ἀγάπη, στό Φῶς καί στή
ζωή τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἔρχεται ἁπλῶς γιά νά τοῦ δώσει "παρηγοριά" στά ὅσα ὑποφέρει, γιά νά τοῦ δώσει "βοήθεια", ἀλλά γιά νά τόν κάνει μάρτυρα, δηλαδή βεβαιωτή τοῦ Χριστοῦ στά ὅσα ὐποφέρει. Μάρτυρας εἶνα αὐτός πού βλέπει τούς οὐρανούς ἀνεωγμένους καί τόν Υἱόν του Ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα (Πράξ. 7,56).
ζωή τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἔρχεται ἁπλῶς γιά νά τοῦ δώσει "παρηγοριά" στά ὅσα ὑποφέρει, γιά νά τοῦ δώσει "βοήθεια", ἀλλά γιά νά τόν κάνει μάρτυρα, δηλαδή βεβαιωτή τοῦ Χριστοῦ στά ὅσα ὐποφέρει. Μάρτυρας εἶνα αὐτός πού βλέπει τούς οὐρανούς ἀνεωγμένους καί τόν Υἱόν του Ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα (Πράξ. 7,56).
Μάρτυρας εἶναι αὐτός γιά τόν ὁποῖο ὁ Θεός δέν εἶναι μία ἀκόμα-ἡ στερνή-εὐκαρία νά σταματήσει ὁ ἀβάσταχτος πόνος του, ἀλλά αὐτός γιά τόν ὁποῖο ὁ Θεός εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή του. Μέ τόν τρόπο αὐτόν ὅλα τά πράγματα στή ζωή του καταλήγουν στόν Θεό, ἀνεβαίνουν στήν πληρότητα τῆς Ἀγάπης.
"Γιά νά ζήσει ὁ κόσμος",
Ἐκδόσεις Δόμος, σελ. 154-155
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου