Γιά λύπη καί παραμυθία σέ θάνατο νέων παιδιῶν. α) Γενική ἀντιμετώπιση ἀπό ὅλους. Μέγας Ἀντώνιος

Γιά λύπη καί παραμυθία 
σέ θάνατο νέων παιδιῶν. 
α) Γενική ἀντιμετώπιση ἀπό ὅλους.

Μέγας Ἀντώνιος

 

α) Γενική ἀντιμετώπιση ἀπό ὅλους.

 

Ἡ εἴδηση ὅτι πέθανε ἕνας νέος ἄνθρωπος εἶναι μία "ἀπευκτή ἀγγελία"· τό γεγονός αὐτό εἶναι ἀφόρητο πάθος που πληγώνει τήν ἀκοή. Οἱ συγγενεῖς, φίλοι καί γνωστοί πολλά δάκρυα χύνουν· γιατί ποιός ἔχει τόση πέτρινη καρδιά πού νά μή κλάψει; ἤ ποιός εἶναι ἐντελῶς ἔξω ἀπό τήν ἀνθρώπινη φύση, ὥστε μέ ἀπάθεια νά δεχθεῖ τό συμβάν καί μέ μετριοπάθεια νά τό ἀντιμετωπίσει; μάλιστα δέ ὅταν τυχαίνει νά εἶναι οἱ γονεῖς εὐλαβεῖς, τότε τό παιδί γίνεται καλός καρπός, "βλάστημα", διαδοχή εὐσεβῶν γονέων, οἴκου λαμπροῦ· στήριγμα τοῦ γένους, ἡ ἐλπίδα τῆς πατρίδος πού ἀνατράφηκε μέ μύριες εὐχές. Αὐτό, ὅταν ἦταν στο ἄνθος τῆς ἡλικίας του ἁρπάχτηκε ἀπό τά πατρικά χέρια.

Ὅλα τά παραπάνω δέν εἶναι δυνατόν παρά νά μαλακώσουν καί νά ὁδηγήσουν καί τήν πιό σκληρή φύση σέ συμπάθεια. Πολλές φορές φαίνονται νά εἶναι, λίγα τά λυπηρά τῆς ζωῆς· τά γεγονότα ἀκολουθοῦν ὁμαλά τήν πορεία τους· ἀλλά ξαφνικά γίνεται βασκανία τοῦ σπιτιοῦ ἀπό τόν δαίμονα καί ἐξαφανίζεται ἡ ἀφθονία καί ἡ χαρά τῶν ψυχῶν· καταντάει ἡ οἰκογένεια νά γίνεται διήγημα σκυθρωπό. Ἐάν κανείς θελήσει νά κλάψει γιά τά συμβάντα δέ φτάνει ὅλη ἡ ζωή του. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι κλαίνοντες μαζί μας δέ μποροῦν νά ἀπαλείψουν τόν πόνο γιά τό πάθημα αὐτό· ἀλλά καί τά νερά τῶν ποταμῶν ἄν γίνουν δάκρυα, δέν ἀρκοῦν νά ὀλοκληρώσουν τό κλάμα.

Ὁ σώφρονας λογισμός στίς καρδιές μας εἶναι δῶρο Θεοῦ· αὐτός στήν εὐτυχία μας θέτει μέτρα· στίς δύσκολες περιστάσεις μᾶς ὑπενθυμίζει τά ἀνθρώπινα, τά ὁποῖα εἴδαμε καί ἀκούσαμε, ὅτι δηλαδή ἡ ζωή μας εἶναι γεμάτη ἀπό τέτοια πάθη καί ὅτι πολλά εῑναι τά παραδείγματα τῶν ἀνθρώπινων συμφορῶν. Βέβαια ἐκτός τῶν ἄλλων, εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ ὅτι οἱ πιστεύοντες στόν Χριστό νά μή λυποῦνται γιά τούς κοιμηθέντας, ἔχοντες τήν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως, ὅτι γιά τή μεγάλη ὑπομονή ὑπάρχουν μεγάλα στεφάνια δόξας ἀπό τό Θεό. Ἄν σκεφτοῦμε αὐτά, μποροῦμε νά βροῦμε μέτρια λύση τοῦ κακοῦ.

Γιά ὅλα τά παραπάνω ἀξίζει νά γίνουμε γενναῖοι ἀγωνιστές στίς συμφορές· νά φανοῦμε ἄξιοι τῆς πληγῆς, νά μήν γκεριμστεῖ ἀπό τό  βάρος τοῦ πόνου καί χαθεῖ ἠ ψυχή μας. 

Ὁ Θεός εἶναι σοφός, τά γνωρίζει ὅλα καί μᾶς ἀγαπᾶ. Ἐμεῖς, καί ὅταν ἀγνοοοῦμε τί ἑτοιμάζει γιά μᾶς, τί μᾶς οἰκονομεῖ, πρέπει νά δεχόμαστε αὐτά ὅσο ἐπίπονα κάι ἄν εἶναι. Αὐτός γνωρίζει τό συμφέρον τοῦ καθενός· γιατί ἄλλοι ζοῦν πολύ καί ἄλλοι λίγο. Ὑπάρχει κάποια αἰτία, πού δέν τήν ξέρουν οἱ ἄνθρωποι· γιατί ἄλλοι γρήγορα φεύγουν ἀπό τή ζωή καί γιατί ἄλλοι ἀφήνονται νά ταλαιπωροῦνται στήν ὁδυνηρή αὐτή ζωή. Ὥστε λοιπόν γιά ὅλα ὀφείλουμε νά προσκυνοῦμε τή φιλανθρωπία Του καί νά μήν δυσανασχετοῦμε· νά ἐνθυμούμαστε τή μεγάλη ἐκείνη φωνή τοῦ ἀθλητῆ Ἰώβ ὁ ὁποῖος βλέποντας τό σύντομο χρόνο ζωῆς, τό θάνατο τῶν δέκα παιδιῶν του εἶπε: ὁ Κύριος ἔδωσε, ὁ Κϋριος τά πῆρε· ὅπως θέλησε ὁ Κϋριος ἔτσι ἔγινε. Ὁ δίκαιος Κριτής γιά ἴδια ἀνδραγαθήματα δίδει ἴδιους μισθούς. Δέν ἀποστερηθήκαμε τό νέο παιδί μας, ἀλλά τό δώσαμε σ' Αὐτόν πού τό χρειάστηκε. Οὔτε ἐξαφανίστηκε ἡ ζωή του, ἀλλά καλύτερα ἔχει ἀμειφθεῖ. Τόν ἀγαπητό μας δέν τόν ἔκρυψε ἡ γῆ, ἀλλά ὁ οὐρανός τόν ὑποδέχτηκε. Νά περιμένουμε καί ἐμεῖς λίγο καί θά βρεθοῦμε κοντά στόν ποθούμενο. Δέν εἶναι πολύς ὁ χρόνος τοῦ χωρισμοῦ, διότι ὅλοι πορεύονται, στό δρόμο τῆς ζωῆς, πρός τό ἴδιο μέρος πού πῆγε ὁ νέος. Ἄλλος βιάζεται νά πάει· ὅλους δέ θά ὑποδεχτεῖ τό ἴδιο τέλος· ὅλους ὅμως περιμένει τό ἴδιο κατάλυμα 

Ἐμεῖς νά εὐχηθοῦμε μέ τήν ἀρετή μας νά μοιάσουμε τήν καθαρότητα τοῦ νέου πού κοιμήθηκε γιά νά ἐπιτύχουμε τήν ἴδια ἐν Χριστῷ ἀνάπαυση τῶν νηπίων γιά ό ἄδολο ἦθος τους. 

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ

ΘΕΡΑΠΕΙΑ, ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΠΟΝΟΥ

Πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Κυνηγόπουλος