Μήν ἑστιάζεις στά ἀγκάθια, ἀλλά στό στεφάνι! Μέρος Β΄

 

 

 

Τό πρῶτο Μέρος ἐδῶ!

 

 

 

Γράφει:

Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ https://kaiomenivatos.blogspot.com/

 

 

 

 

 

 

Mήν ἑστιάζεις στά ἀγκάθια, ἀλλά στό στεφάνι. 

Γιατί τό στεφάνι φέρνει τή νίκη!

 

Οἱ Ἅγιοι ὑπέμειναν καρτερικῶς τούς πειρασμούς καί τούς διωγμούς καί κάθε θλίψη ὑπέρ τῆς ἀγάπης τοῦ Κυρίου, προσδοκῶντας τήν ἀγαλλίαση πού θά τούς περίμενε στήν ἄλλη ζωή, τήν αἰώνια! Δέν παραξενεύονταν ἀπό τά φουρτουνιασμένα κύματα τῶν δυσκολιῶν τῆς παρούσας ζωῆς. Εἶναι ἀναμενόμενα σέ ἕναν κόσμο πού κυριαρχοῦν ἡ ἁμαρτία, τά πάθη καί ὁ κοσμοκράτορας Διάβολος.  

 

Α Πε. 4,12          Ἀγαπητοί, μὴ ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος

Α Πε. 4,12                 Αγαπητοί, ας μη παραξενεύεσθε δια την φλόγα και το κάψιμο, που σας προκαλούν αι διάφοραι θλίψεις και αι δυσκολίαι, ως εάν κάτι το παράξενον σας συμβαίνη.

Α Πε. 4,13          ἀλλὰ καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι.

Α Πε. 4,13                 Αλλά καθ' όσον συμμετέχετε εις τα παθήματα του Χριστού με τας θλίψεις και τους διωγμούς, που υφίστασθε προς χάριν του,τόσον και να χαίρετε, δια να χαρήτε με απερίγραπτον αγαλλίασιν ακόμη περισσότερον κατά την φανέρωσιν της δόξης του εις την Δευτέραν Παρουσίαν.

 

Ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ταλαίπωροι πού τίς περισσότερες φορές εἴμαστε οἱ ἴδιοι οἱ πρόξενοι καί οἱ ὑπαίτιοι τῶν περισσότερων πειρασμῶν μας, πόσο μᾶλλον πρέπει νά ὑπομείνουμε τό κόστος τῶν πράξεών μας καί τῶν παθῶν μας καί μέ βαθιά ἐκ καρδίας μετάνοια καί φρόνημα ταπεινό νά τούς ἀντιμετωπίζουμε ὡς χρεωλύσια τῶν ἀνομιῶν μας, ἔχοντας στό νοῦ μας τά λόγια τοῦ ἐκ δεξιῶν ληστῆ ἀπευθυνόμενο στόν ἐξ ἁριστερῶν ληστή πού ὀνείδιζε τόν Κύριο, λέγοντας στόν παλαιό ἄνθρωπο μέσα μας· "καὶ ἡμεῖς μὲν δικαίως· ἄξια γὰρ ὧν ἐπράξαμεν ἀπολαμβάνομεν· οὗτος δὲ (ὁ Κύριος) οὐδὲν ἄτοπον ἔπραξε" (Λουκ. 23, 41). Καί μετά νά σκύβουμε τό κεφάλι ταπεινά καί νά λέμε στόν Κύριο· "μνήσθητι μου Κύριε, ὅταν ἔλθεις ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου". Κι ἔτσι, δέν θά ἀπογοητευόμαστε μέσα στόν κάθε λογῆς πόνο μας, ἀλλά θά τόν μετουσιώνουμε σέ μετάνοια καί ὁμολογία, λαμβάνοντας θάρρος μέχρι τήν τελευταία μας πνοή, γιά νά κλέψουμε κι ἐμεῖς τόν Παράδεισο ὅπως ἔκανε κι ὁ ἐκ δεξιῶν ληστής.

Οἱ θλίψεις μας, ἑκούσιες καί ἀκούσιες καί αὐτή ἡ ἴδια ἡ ζωή μας εἶναι μία ἀπειροελάχιστη σταγόνα στόν ἀπέραντο ὠκεανό τῆς ἀγἀπης, τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ καί τῆς αἰώνιας ζωῆς πού μᾶς ἑτοίμασε. Ἄς μήν τίς ἀντιμετωπίζουμε σάν δυσβάσταχτο φορτίο μέσα σέ ἕναν τάχα ἀκίνητο χρόνο πού δέν περνᾶ μέ τίποτε, ἀλλά νά τίς ἐναποθέτουμε στά πόδια τοῦ Χριστοῦ καί νά τίς τοποθετοῦμε μπροστά στό αἰώνιο μακάριο ἐπέκεινα πού αὐτό θά εἶναι ἀτελεύτητο. Καί μόνο τότε τό φορτίο μας θά παίρνει τίς σωστές διαστάσεις του μέσα μας, θά γίνεται δηλαδή ἐλαφρύ, γιατί θά τό σηκώνει γιά ἐμᾶς ὁ Χριστός ὡς ἄλλος Σίμων Κυρηναῖος πού σπεύδει πρός βοήθειά μας στήν ἀνοδική πορεία τοῦ δικοῦ μας μικροῦ Γολγοθᾶ.

Β Κορ. 4,17        τὸ γὰρ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ᾿ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡμῖν,

Β Κορ. 4,17               Διότι η βραχείας διαρκείας, δια τούτο δε και ελαφρά, θλίψις μας, απεργάζεται και φέρει ως κέρδος εις ημάς αιώνιον βάρος δόξης, υπερβολικά μεγάλο και αφάνταστον.

Β Κορ. 4,18        μὴ σκοπούντων ἡμῶν τὰ βλεπόμενα, ἀλλὰ τὰ μὴ βλεπόμενα. τὰ γὰρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τὰ δὲ μὴ βλεπόμενα αἰώνια.

Β Κορ. 4,18              Οσον δε μεγάλαι και οδυνηραί και αν είναι αι θλίψεις μας, θα τας αισθανώμεθα ως ελαφράς και θα τας υπομένωμεν με χαράν, εάν δεν θα προσηλώνωμεν το βλέμμα μας εις εκείνα που βλέπονται με τα μάτια του σώματος, εις τα υλικά και αισθητά, αλλ' εις εκείνά που δεν βλέπονται. Διότι τα βλεπόμενα είναι παροδικά και προσωρινά, τα δε μη βλεπόμενα είναι αιώνια και αναλλοίωτα.

 

Καί κανένα καλό ἔργο νά μήν εἴμαστε ἄξιοι νά κάνουμε, ἄν ὑπομένουμε τίς θλίψεις μας γιά τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου, Αὐτός, ὅπως διαβάσαμε ἀπό τό Εὐαγγέλιο, μᾶς ὑπόσχεται αἰώνιο βάρος δόξας πού μέ τίποτε δέν ἀντισταθμίζεται μέ τό προσωρινό καί πεπερασμένο βάρος τοῦ κάθε φορτίου τῆς παρούσας ζωῆς μας!

Ἄς κάνουμε ὅλοι μία μικρή πρόσκαιρη ὑπομονή λοιπόν καί ἄς παρηγορούμαστε μέ τά λόγια·

Εβρ. 10,37         ἔτι γὰρ μικρὸν ὅσον ὅσον, ὁ ἐρχόμενος ἥξει καὶ οὐ χρονιεῖ.

Εβρ. 10,37                Καλλιεργήστε και τονώστε την υπομονήν σας, “διότι πολύ ολίγος χρόνος απομένει, και ο Κύριος, ο ερχόμενος δια να κρίνη ζώντας και νεκρούς, θα έλθη πάλιν και δεν θα αργήση”.

 

Ὅταν ὁ βασιλιάς καί Θεός μας φόρεσε ἀκάνθινο στεφάνι ὡς στέμμα καί μέ αὐτό νίκησε τήν ἁμαρτία, τόν διάβολο καί αὐτόν τόν θάνατο κι ἔτσι ἀναλήφθηκε στόν θρόνο Του καί δοξάσθηκε ἐπί γῆς καί οὐρανοῦ, ἐμεῖς τά τέκνα Του πῶς θά ἀποδεχθοῦμε τήν ἀπολαβή τῆς συγκληρονομίας του καί τόν τίτλο τῶν συμβασιλεύοντων ὡς γνήσια καί ὄχι ὡς νόθα παιδιά Του, ἄν δέν θά φορέσουμε παρόμοιο στέμμα;  

 

Ἡ αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅπως τό ρόδο.

Τό ἄνθος βασιλεύει ψηλά, ἐπάνω σέ ἕναν κορμό πού ἀπό κάτω μέχρι ἐπάνω εἶναι γεμάτος ἀγκάθια. 

Ἡ ἀνάβαση ὅμως ἀξίζει καί ἡ ὀμορφιά καί ἡ εὐωδία ἀνταμείβουν.