ΦΩΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙ!

 

 

π. Δημητρίου Μπόκου

 

 

Ο Χριστός αποστέλλει τους μαθητές του, τους αποστόλους, αλλά και όλους τους Χριστιανούς, για να είναι φως μέσα στον κόσμο. Η παρουσία των Χριστιανών δεν πρέπει να περνάει απαρατήρητη, αλλά να είναι φανερή σε όλο τον κόσμο. Δεν μπορεί να είναι αθέατη μια πόλη που είναι κτισμένη πάνω σε βουνό. Και όποιος ανάβει το φως, δεν το σκεπάζει, δεν το κρύβει σε κάποιο απόκρυφο μέρος, αλλά το βάζει σε μέρος ψηλό, για να φέγγει παντού και να βλέπουν όλοι μέσα στο σπίτι (Κυριακή των Αγίων Πατέρων).

Ο ίδιος ο Χριστός, ο Λόγος του Θεού, αν και μίλησε με τρόπο που κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπόρεσε ποτέ να μιλήσει, μας παραπέμπει εν τούτοις να προσέξουμε και να μιμηθούμε κυρίως την άμεμπτη ζωή του. «Άγιοι γίνεσθε, (δι)ότι εγώ άγιός ειμι». Προβάλλει προς μίμηση τον εαυτό του. Έκαμε τα πάντα και υπέστη τα άγια Πάθη του, «υμίν υπολιμπάνων υπογραμμόν», ώστε να ακολουθήσουμε εμείς τα δικά του αχνάρια. Η θεία μορφή του είναι το τέλειο παράδειγμα, είναι το φως για μας, διότι «αμαρτίαν ουκ εποίησεν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού» (Α΄ Πετρ. 1, 16. 2, 21-22).

Τί θέλει να μας πει ο Χριστός; Ότι το καλύτερο κήρυγμα θα είναι η αγία ζωή των Χριστιανών. Όχι τα λόγια, αλλά τα έργα. «Έρχου και ίδε». Όταν οι Χριστιανοί ζουν σύμφωνα με τα διδάγματα του Ευαγγελίου, γίνονται φως του κόσμου. Όπως φως είναι και ο Χριστός. Μεταφέρουν παντού το φως του Χριστού. Τα καλά τους έργα είναι το φως που σώζει τον κόσμο. «Ούτω λαμψάτω το φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων», παραγγέλλει ο Χριστός. Οι άνθρωποι, βλέποντας τα καλά έργα των Χριστιανών, θα έλθουν «εις επίγνωσιν αληθείας». Θα γνωρίσουν τον αληθινό Θεό. Θα δοξάσουν τον Πατέρα τους «τον εν τοις ουρανοίς». Θα σωθούν.

Διαβάζουμε στο Γεροντικό για τον αββά Παμβώ (18 Ιουλίου), ότι είχε γίνει σωστικό φως για τους ανθρώπους. Χωρίς να κηρύττει με λόγια, ακόμα και όταν τον ρωτούσαν φορτικά οι άνθρωποι. Ήταν τόσο ταπεινός, που επί τρία χρόνια ζητούσε από τον Θεό να μην του δώσει δόξες επί της γης. Ο Θεός όμως δεν τον άκουσε. Τον δόξασε τόσο πολύ, ώστε κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να ατενίσει το πρόσωπό του, γιατί ακτινοβολούσε από θεϊκή λαμπρότητα. Όπως έγινε με τον Μωυσή, όταν έλαβε από τα χέρια του Θεού τις δέκα εντολές και έλαμπε από τότε το πρόσωπό του, έτσι και του αββά Παμβώ «ως αστραπή έλαμπε το πρόσωπον». Και ήταν «ως βασιλεύς καθήμενος επί του θρόνου αυτού». Ήταν για όλους ένα φως «επί την λυχνίαν», φώτιζε τον δρόμο τους προς τον Θεό. Παρόμοιο φως ήταν και είναι όλοι οι άγιοι για τον κόσμο.

Αλλά μπορεί να συμβεί και το αντίθετο. Ο Χριστιανός να είναι όχι φως, αλλά σκοτάδι για τον κόσμο. Να έχει μόνο λόγια καλά, αλλά έργα πονηρά. Ο άνθρωπος αυτός θα ακούσει από τον Χριστό: «Οίδα σου τα έργα, ότι όνομα έχεις ότι ζης, και νεκρός ει» (Αποκ. 3, 1). Ο Χριστός επισήμανε και επέκρινε ιδιαίτερα την υποκριτική αυτή στάση, εξαπολύοντας φοβερά «ουαί» εναντίον των υποκριτών γραμματέων και φαρισαίων. Ο λόγος; «Λέγουσι γαρ και ου ποιούσι» (Ματθ. 23, 3). Όταν λέμε ότι είμαστε με τον Θεό, αλλά «εν τω σκότει περιπατώμεν, ψευδόμεθα και ου ποιούμεν την αλήθειαν» (Α΄ Ιω. 1, 6).

Σε κάθε εποχή οι υποκριτές Χριστιανοί, είτε ποιμένες είτε ποιμαινόμενοι, γίνονται σκοτάδι, καταστροφή για τον κόσμο. Ούτε οι ίδιοι εισέρχονται στη Βασιλεία του Θεού, αλλά αποτρέπουν και απομακρύνουν από αυτήν και όσους θα ήθελαν να μπουν. Εξ αιτίας τους το όνομα του Θεού «βλασφημείται εν τοις έθνεσι» (Ματθ. 23, 14. Ρωμ. 2, 24).

Πού μας κατατάσσουν τα δικά μας έργα; Μας κάνουν φως ή σκοτάδι για τον κόσμο;

Καλή, ευλογημένη εβδομάδα!