ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ πρώην Φιλοθεΐτου 3ο μέρος

ΟΜΙΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Γέρων Ἐφραίμ ἐν Ἀριζόνᾳ πρώην Φιλοθεΐτου

3ο μέρος
(Ἡ μετάνοια εἶναι χαροποιό πένθος)

"Ἄν δέν μετανοήσουμε δέν σωζόμεθα"

Διαβάστε τό:  

1ο μέρος (Ἡ ἁμαρτία εἶναι τό τραῦμα καί ἡ μετάνοια τό φάρμακο) ,

2ο μέρος (Ἡ μετάνοια εἶναι τό δεύτερο Βάπτισμα) ,  

3ο μέρος (Ἡ μετάνοια εἶναι χαροποιό πένθος) ,  

4ο μέρος (Ἡ ἁμαρτία εἶναι φωτιά καί ἡ μετάνοια πέλαγος) ,

5ο μέρος (Ὁ εὐαίσθητος καί ὁ ράθυμος) ,

6ο μέρος (Ἀφοῦ θά ξανακάνω τά ἴδια...) ,

7ο μέρος (Τό τσεκούρι τῆς μετανοίας κόβει τό δένδρο τοῦ πάθους) , 
8ο μέρος (Μήν ντρέπεσια νά πεῖς τίς ἁμαρτίες σου)

  

Χωρίς μετάνοια δέν σωζόμεθα.

Ἡ μετάνοια, εἶναι ἕνας θρῆνος, πού ὁδηγεῖ στή χαρά. Εἶναι τό χαροποιό πένθος. Ἡ μετάνοια εἶναι ἡ σπορά τῶν δακρύων, πού φέρνει τό θερισμό τῆς λυτρώσεως. Κλαῖμε γιά πολλά πράγματα στόν κόσμο, ἀλλά τά κλάματά μας δέν μποροῦν νά φέρουν πίσω αὐτά πού χάσαμε. Χάσαμε πολύτιμα πράγματα. Ὅσον κι ἄν κλάψουμε, δέν τά βρίσκουμε. Χάνουμε δικούς μας ἀνθρώπους πού πεθαίνουν. Ὅσο κι ἄν κλάψουμε, δέν γυρίζουν πίσω. Χάνουμε μέ τήν ἁμαρτία τήν ἠρεμία τῆς συνειδήσεως. Μετανοοῦμε καί κλαῖμε. Εἶναι τό μόνο κλᾶμα, πού μᾶς δίνει πίσω αὐτό πού χάσαμε. Μέ τήν ἁμαρτία χάνουμε τό πολυτιμώτερο ἀγαθό· τήν ψυχή μας. Πεθαίνει ἠ ψυχή μέ τήν ἁμαρτία. Καί ἄν μία φορά κλαῖμε γιατί πεθαίνει τό σῶμα ἑνός φίλου, ἑνός προσφιλοῦς μας προσώπου, μύριες φορές πρέπει νά κλαῖμε γιατί πεθαίνει ἡ ψυχή μας, ἤ ἡ ψυχή τῶν ἄλλων ἀνθρώπων.

Καί ἄν κλάψουμε γιά τίς ἁμαρτίες μας, θ' ἀναστηθῆ ἡ ψυχή, ἐνῶ, ὅσον κι ἄν κλάψουμε γύρω ἀπό τό φέρετρο συγγενικοῦ προσώπου, τό σῶμα δέν ἀνασταίνεται.

Νά κλάψουμε γιά τ' ἁμαρτήματά μας, ὅπως ἔκλαψε ὁ Δαβίδ, πού ἔβρεχε τό προσκέφαλό του μέ τά δάκρυά του. Νά κλάψουμε ὅπως ἡ πόρνη, πού τά δάκρυά της μοσχοβόλησαν περισσότερο ἀπό τά μύρα της πού ἔβρεξε τά πόδια τοῦ Χριστοῦ. Νά κλάψουμε ὄπως ἔκλαψε ὁ Ἀπόστολος πέτρος μετά τήν ἄρνησι τοῦ Διδασκάλου. Νά κλάψουμε ὅπως ἔκλαιγε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὅταν θυμόταν ὅτι δίωξε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Νά κλάψουμε ὅπως ἔκλαψαν οἱ μεγάλοι ἁμαρτωλοί πού ἔγιναν ἅγιοι. Νά κλάψουμε γιά τά δικά μας ἁμαρτήματα, ἀλλά νά κλάψουμε καί γιά τά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. Ἁμάρτησε ὁ ἄλλος; μή τόν κρίνεις, μᾶλλον μή τόν κατακρίνεις. Κλᾶψε γιά τήν πτῶσι του, δές την σάν δική σου πτῶσι. Εἴμεθα "ἀλλήλων μέλη". Ὁ ἄλλος εἶναι μέλος τοῦ ἰδίου μέ σένα σώματος· μέλος τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Κλᾶψε ἐσύ γιά τόν ἄλλον, ὅπως ἔκλαιγε ὁ Παῦλος καί ἔλεγε: "Οὐκ ἐπαυσάμην μετά δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον". Κλάψε ἐσύ γιά τό παιδί σου πού παρανόμησε, γιά τό Χριστιανό πού γλύστρησε καί ἔπεσε. 

(συνέχεια...)

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Γιά τό διαδίκτυο, πληκτρολόγηση-δημοσίευση:

ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ  http://kaiomenivatos.blogspot.gr/