«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»
(Αποστολική Εκκλησία – Περί Επισκόπων)
ΜΕΡΟΣ ΙΔ΄
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Σήμερα, κάτω από το ρητορικό επιφανειακό επίστρωμα των λόγων των οικουμενιστών επισκόπων περί Ορθοδοξίας, αναδύεται (σε συνθήκες απόστασης από την Πατερική παράδοση) το νέο οικουμενιστικό νόημά της∙ παράδειγμα το βιβλίο του τ. Μητροπολίτου Πειραιώς Καλλινίκου με τίτλο: «ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» - Έκδοση «Χρυσοπηγής» - 1987.
Παράδειγμα, επίσης, και το βιβλίο «ΥΠΑΚΟΗ» του τ. Μητροπολίτου Σηλυβρίας Αιμιλιανού Τιμιάδου – Έκδοσις Ι. Μ. Καλαβρύτων – 2003. Στο βιβλίο «Υπακοή» ο τ. Μητροπολίτης Αιμιλιανός, σε μια γενική θεώρηση περί οικουμενισμού, που συνυφαίνεται με ειρωνική – περιπαιχτική διάθεση, γράφει:
«Οξείς μερικοί, μεταδίδουν την απαισιοδοξία και τις εκκεντρικότητές τους σε πνευματικά τους παιδιά, ωσάν η Δευτέρα Παρουσία και η καταστροφή του κόσμου να είναι επί θύραις. Η έξαψις και η υστερία φουντώνουν με συνθήματα αντι-οικουμενικά, ή με τα διαδιδόμενα οικουμενικά σχέδια, όπως η παγκοσμιοποίησις, κ.ά. Η κρίσις τους δεν λειτουργεί, καταντά αφελής, ανεύθυνη» (Σελ. 125).
1ο Σχόλιο: Η παρουσίαση του οικουμενισμού σε αφηρημένη μορφή, ως νοητική κρίσις – διαταραχή στους απαισιόδοξους και εκκεντρικούς, εύκολα γίνεται αποδεκτή από την πλειοψηφία των πιστών. Στη μεγάλη τους πλειοψηφία οι σημερινοί επίσκοποι προβάλλουν και εξισώνουν την αίρεση του οικουμενισμού ως προέκταση αγάπης και ποιμαντικής μέριμνά τους, στο όνομα της Ορθοδοξίας!
