«O Oικουμενισμός»
(Ως άρνηση της Ορθοδοξίας)
Γράφει ο:
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Σχετικά με το περιεχόμενο του όρου «οικουμενισμός» υπάρχει, ως έκφραση υψηλής θεολογικής ευαισθησίας – ακριβείας, η μελέτη – βιβλίο του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς με τίτλο: «Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ», προς πνευματική προστασία των πιστών από την εξάπλωσή του.
Μέσα στον οικουμενισμό, ο παραδοσιακός ορθόδοξος πιστός απειλείται με πνευματικό πνιγμό, μιας και υπάρχει εκκλησιολογική διαστροφή – αίρεση, την οποία ο μεγάλος Σέρβος θεολόγος, αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, χαρακτήρισε ως «ΠΑΝΑΙΡΕΣΗ».
Mε τη «σύνοδο» της Κρήτης, που κατοχυρώθηκε συνοδικά ο οικουμενισμός, οι Έλληνες ιεράρχες θεώρησαν με τη θετική ψήφο τους, ότι φθάσαμε στο απόγειο της εκκλησιολογίας, στο ζενίθ της θεολογίας ενώ, στην πραγματικότητα, αυτή η εκκλησιολογική – δογματική πτώση τους τους οδήγησε στο ναδίρ της θεολογίας, που είναι η αίρεση, ως αποξένωση από τον Χριστό. Ο Αγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης, υπογραμμίζει:
«Φυλάξατε έτσι εαυτάς, παρακαλώ, της ψυχοφθόρου αιρέσεως, ης η κοινωνία αλλοτρίωσις Χριστού» δηλ. «παρακαλώ προφυλάξετε ακόμα τον εαυτό σας από την ψυχοφθόρο αίρεση, η συμμετοχή στην οποία είναι αποξένωση από τον Χριστό» (Επιστολή 60 – Στις κανονικές).
Η αιρετική σημασία (περιεχόμενο) του οικουμενισμού γίνεται φανερή μέσα από την μελέτη της Αγ. Γραφής και τις διδασκαλίες των Πατέρων. Η Εκκλησία στη φανέρωσή της στον κόσμο, ως Σώμα Χριστού, θεμελίωσε ενότητα Δογματικής Πίστεως και Βαπτισματικής ένταξης (σ’ αυτήν): «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα», τονίζει κατηγορηματικά ο Απ. Παύλος (Εφεσ. 4, 5).
Άξια μνημονεύσεως η αναφορά – διδασκαλία του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου περί της Εκκλησίας, στον «Α΄ Στηλιτευτικό Λόγο του – κατά Ιουλιανού Βασιλέως»:
«Συ κατά της μεγάλης του Χριστού κληρονομίας; … της μεγάλης και ου παυσαμένης… ην ο Θεός εποίησε και ως άνθρωπος εκληρονόμησεν∙ ην νόμος ετύπωσε και χάρις επλήρωσε και Χριστός ενεκαίνισεν∙ ην προφήται συνέπηξαν και απόστολοι συνέδησαν και ευαγγελισταί κατηρτίσαντο;».
Μετάφρασις – Ερμηνεία: «Στρέφεσαι εναντίον της μεγάλης κληρονομίας του Χριστού;… της μεγάλης, η οποία δεν θα παύση να υπάρχη… Αυτήν την οποίαν έκαμεν ο Θεός και εκληρονόμησεν ο άνθρωπος, αυτήν την οποίαν προετύπωσεν ο νόμος, επλήρωσεν η Χάρις και ενεκαινίασεν ο Χριστός. Αυτήν την οποίαν συνεκρότησαν οι Προφήται, συνήνωσαν οι Απόστολοι και κατήρτισαν οι Ευαγγελισταί».
1ο Σχόλιο: Η προσεκτική παρατήρηση της γλωσσικής διατύπωσης – έκφρασης της Γραφής περί «Εκκλησίας», αποτελεί διαχρονική coup de grace (χαριστική βολή) στην πλάνη – πίστη περί πολλών εκκλησιών (όπως πιστεύει ο οικουμενισμός), διότι η Γραφή ομιλεί περί Μίας Εκκλησίας.
2ο Σχόλιο: Στο λόγο του αγ. Γρηγορίου φανερώνεται η μοναδικότητα της Εκκλησίας, σ’ αντίθεση με όσα διατείνονται οι οικουμενιστές, ως κακοί ερμηνευτές – μεταφραστές της Γραφής και των Πατέρων.
Ομιλεί σε ενικό για μία Εκκλησία, όπως: «μεγάλη του Χριστού κληρονομία», που είναι «ου παυσαμένη», την οποία «ο Θεός εποίησε» και «άνθρωπος εκληρονόμησεν», ο δε «νόμος ετύπωσε» και «χάρις επλήρωσε», ενώ ο «Χριστός (την) ενεκαίνισεν». Ακόμη, συνεχίζει ο Ι. Πατήρ, «οι προφήται (την) συνέπηξαν», οι «απόστολοι συνέδησαν» και οι Ευαγγελισταί «την κατήρτισαν». Στη συνέχεια του λόγου να θυμίσουμε, ότι τμήμα του οικουμενισμού είναι και η «Μεταπατερική» θεολογία, που υποβαθμίζει (θεολογικά) τους Πατέρες και ομιλεί περί μίας μεν, αλλά διαιρεμένης εκκλησίας δε. Σ’ αντίθεση με τη Γραφή και τους Πατέρες, στη «σύνοδο» της Κρήτης αναγνωρίσθηκαν οι αιρέσεις ως εκκλησίες, με μυστήρια και χάρι:
3ο Σχόλιο: Ο θεωρητικός οικουμενιστής καθηγητής Λεωνίδας Φιλιππίδης, ως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών (1965 – 66), σε λόγο του τόνισε τα εξής (αποκαλυπτικά):
«Αλλά και η διάσπασις αύτη (1054) του πληρώματος της Εκκλησίας συνέβη εντός αυτής, εντός της ολκάδος, εντός του αρχικού πλοίου, εντός της αυτής μιας πάντοτε εκκλησίας».
Με απλά λόγια, ο οικουμενισμός τα καινότομα δόγματα και έθιμα του παπισμού τα ελαχιστοποιεί και τα θεωρεί «εντός εκκλησίας».
Για παράδειγμα οι θεωρίες περί «πρωτείου του πάπα», «περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος», «περί αζύμων εις την Θείαν Ευχαριστίαν», «περί της απολύσεως των Αγίων», «περί καθαρτηρίου πυρός» κλπ. των παπικών, θεωρούνται υπό των οικουμενιστών «ασήμαντες» διαφορές.
Στη συνέχεια να υπενθυμίσουμε (ενδεικτικά) τον λόγο του Αγ. Αμφιλοχίου, επισκόπου Ικονίου, «περί-κατά αιρετικών», όπου αναδεικνύει την ορθή αντίληψη του νοήματος – όρου ΕΚΚΛΗΣΙΑ:
«ο διάβολος πολλές αιρέσεις τις ονόμασε εκκλησίες, αλλά για να πούμε την αλήθεια είδωλα εκκλησιών ανάστησε ώστε να αποσπάσει τους ανθρώπους από την όντως Εκκλησία».
Την οικουμενιστική σκέψη – πρακτική, που δέχεται τη χρονική σχετικότητα της Πατερικής δογματικής διδασκαλίας, ελέγχει ως άριστος θεολόγος ο Αγ. Νεκτάριος, ο θαυματουργός.
«Περί Εκκλησίας και Παραδόσεως» ο Αγ. Νεκτάριος, γράφει:
«Οι μη αναγεννηθέντες δια της θείας χάριτος, της ενεργούσης εν μόνη τη Μία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία ουδεμίαν Εκκλησίαν αποτελούσιν, ούτε ορατήν, ούτε αόρατον».
Περισσότερα στο έργο του Αγίου με τίτλο: «Ποιμαντική», στην ενότητα – παράγραφο «περί της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας».
Ερώτημα: Ποίους το εκκλησιαστικό πλήρωμα (πρέπει) να εμπιστεύεται, τους σύγχρονους οικουμενιστές Πατριάρχες – επισκόπους ή τους Αγίους, όπως τον Αγ. Νεκτάριο; Ασφαλώς τους Αγίους!
Οι οικουμενιστές (σημερινοί) επίσκοποι επικαλούνται ως έσχατη αναφορά επισκοπικής εξουσίας, την υποχρεωτική υπακοή στη «σύνοδο» της Κρήτης. Ζητούν αναγνώριση και σεβασμό της συνοδικότητας της Εκκλησίας.
Ερώτημα: Τότε γιατί δεν αναγνώρισαν (για παράδειγμα) στην Κρήτη τις Συνόδους επί Μ. Φωτίου (8η Οικουμενική - 879) και τις Συνόδους του 14ου αιώνος (9η Οικουμενική) επί Γρηγορίου του Παλαμά;
Παρέκαμψαν αυτές τις Συνόδους στην Κρήτη, διότι (απλούστατα) αυτές τοποθετούν την ορθοδοξία απέναντι στον παπισμό.
Οι οικουμενιστές θέλουν να παρουσιάζουν τον παπισμό και τις άλλες αιρέσεις ως παράλληλες εκκλησίες της ορθοδοξίας.
Όσοι εκ των ορθοδόξων έχουν εύλογες απορίες, ανησυχίες ή αμφιβολίες, ας ακούσουν τον Μ. Αθανάσιο:
«Μάτην γουν περιτρέχοντες προφασίζονται δια πίστιν ηξιωκέναι γενέσθαι τας συνόδους. Έστι μεν γαρ ικανωτέρα πάντων η θεία Γραφή, ει δε και συνόδου χρεία περί τούτου, έστι τα των Πατέρων.
Μετάφραση: «Ματαίως λοιπόν περιφέρονται και δικαιολογούνται, ότι ηξίωσαν να γίνουν αι σύνοδοι χάριν της πίστεως.
Διότι η θεία Γραφή είναι πληρεστέρα από όλας τας συνόδους και αν όμως πάλιν υπάρχη δια το θέμα τούτο ανάγκη συνόδου, υπάρχουν τα λόγια των Πατέρων» (Περί των εν Αριμίνω και Σελεύκεια Συνόδων – Μ. Αθανάσιος (τόμος 10 ΕΠΕ)).
Συμπερασματικά: Ο οικουμενισμός αμφισβητεί ότι η ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη οδός σωτηρίας. Λέγει: «Ένας Χριστός, πολλές πίστεις, πολλά βαπτίσματα». Φανερή η ανυπακοή του οικουμενισμού προς την Καινή Διαθήκη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου