Σελίδες

TRANSLATOR

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ Η ΕΥΛΑΛΟΕΝΘΡΟΝΙΣΘΕΙΣΑ Ἀρχιμανδρίτης Ἀρσένιος Κατερέλος, Ἡγούμενος Ἱ. Μονῆς Ἁγίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος




ΠΑΝΑΓΙΑ  Η  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  Η  ΕΥΛΑΛΟΕΝΘΡΟΝΙΣΘΕΙΣΑ

ρχιμανδρίτης ρσένιος Κατερέλος, 
 γούμενος . Μονς γίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

http://imd.gr/site/uploads/images/eikones/panagia_paramuthia_taksiarxon.JPG



Σεβαστοί πατέρες, σιολογιωτάτη Γερόντισσα ωάννα μετά τς θεοφιλος ν Χριστ συνοδείας σας, γαπητοί μου προσκυνηταί,


Σήμερα ορτάζομε τήν νάμνησι το θαύματος τς Παναγίας Παραμυθίας. Δέν πάρχει μεγαλυτέρα χαρά σέ λο τό εναι το πιστο Χριστιανο καί δέν πολαμβάνει μεγαλυτέρα ελογία παρξις πού χει ξιωθ νά νδυθ καί σωτερικς, πρτα, καί ξωτερικς, τό γγελικό Σχμα, πό τό νά μελετ καί νά βιώνη φερεπόνως καί θεαρέστως τήν πλήρη πακοή ες τίς θεες ντολές. Ατήν τήν ζωή, πως κριβς τήν πρωτοϋπέδειξε στούς νθρώπους διαχρονικά στόν γνωστό γάμο στήν Καν δία περαγία Θεοτόκος λέγοντας «,τι ν λέγ μν ποιήσατε» (ωάν. Β, 5). ,τι σς λέγει Χριστός νά τό κάνετε. λλωστε, ργότερα, ατήν κριβς τήν θεομητορική προτροπή πεσφράγισε στό περφυές γεγονός τς Μεταμορφώσεως το Σωτρος Χριστο δια φωνή το ορανίου Πατρός, λέγουσα: «Ατο κούετε» (Ματθ. ΙΖ, 5). Τόν Χριστό δηλαδή νά κούετε.
Πράγματι, σοι φαίνουν τήν ζωή τους στό στημόνι το λευκο χαροποιο μαρτυρίου τς πακος στίς θεες ντολές καί στό φάδι τς ποκοπς το δίου θελήματος, χι μόνο το μαρτωλο, λλά κόμη καί ατο το φυσικο θελήματος, ταν κυρίως βέβαια πρόκειται διαίτερα γιά τό μοναχικό τάγμα, λοι ατοί γενικς ο γωνιστές πού ερίσκονται στόν δρόμο τς καθάρσεως, το φωτισμο καί τς θεώσεως καί, πομένως βμα-βμα, σκαλί-σκαλί, μετά διακρίσεως βέβαια πάντα, ργά-γρήγορα, λοένα καί περισσότερο, ασθάνονται παρξιακά τήν Χάρι, λλά καί τήν παραμυθία στούς ποικίλους πειρασμούς, πού εθε πάντα νά εναι γιά μς, ατοί ο πειρασμοί, χι πισθοδρομικοί, λλά προαγωγικοί.                  
λοι ατοί ασθάνονται τήν παραμυθία λοιπόν πό κείνην τήν Πάναγνο Κόρη, πού πρώτη πό λους, κατά τόν κήρυκα τς Χάριτος, τόν γιο Γρηγόριο Παλαμ, ζησε τήν ν Θε συχαστικωτέρα ζωή μέσα ες τά για τν γίων τρεφομένη ξενοπρεπς καί δίνοντας μάλιστα, περαγία Θεοτόκος, τιμή καί ελογία κόμη καί σέ ατά τοτα τά για τν γίων καί χι παίρνοντας πό ατά, Παναγία μας, ελογία.
άν λοιπόν Κυρία Θεοτόκος εναι τοιμη νά πσα στιγμή καί ν παντί τόπ τς δεσποτείας το Υο της νά συνδράμη καί νά προσφέρη τήν μητρική Της παραμυθία, πόσ μλλον τοτο συμβαίνει σέ ερούς χώρους που ν ελαβεί φυλάσσεται καί δεόντως τιμται περίπυστος εκόνα πονομαζομένη Παναγία Παραμυθία.
νας τέτοιος τόπος, ναμφισβήτητα, μέ ρθόδοξο φρόνημα καί θος, εναι πράγματι τό ερόν τοτον συχαστήριον μοναζουσν, γι ατό καί εναι ντως παναγιοσκέπαστον.
χετε, σεβαστή Γερόντισσα, μετά τς συνοδείας σας, τήν διαιτέρα ελογία νά ερίσκεσθε κάτω πό τήν κραταιά καί πόρθητη σκέπη τς Παναγίας Παραμυθίας. Καί ατό δίνει θάρρος καί προσθέτει δύναμι ες τόν γνα τς μοναχικς ζως, πού τά φέλη του τά καρπονται πί πλέον, χι μόνον ο κατά καιρούς ελαβες προσκυνηταί, λλά καί λόκληρος νθρωπότης διαχρονικά. Καί ατό διότι ες τήν παρξιακή ρώτησι «τί στί μοναχός;» γιος Σιλουανός θωνίτης παντ: «Μοναχός στί κέτης λου το κόσμου». Καί ατό, ννοεται, σχύει διαχρονικά.
πί πλέον, γαπητοί μου προσκυνηταί, ερός τοτος χρος χει ς διαίτερο προστάτη τόν ταχύν ες ντίληψιν γιο Μεγαλομάρτυρα Γεώργιο τόν Τροπαιοφόρο. Φυσικά θεωρεται πασίγνωστο, ν καί στρατιωτικός γιος, πόσο πολύ χει βοηθήσει κατά καιρούς τό τάγμα τν μοναχν.
Τώρα, τό στορικό τς εκόνας τς Παναγίας Παραμυθίας εναι τι διά μέσου ατς τς εκόνας τό 807 Παναγία εδοποίησε τόν γούμενο τς Μονς Βατοπαιδίου γίου ρους νά μήν νοίξουν τίς πύλες τς Μονς, γιατί θά ρχοντο πειρατές. γούμενος, πού μετά τήν κολουθία το ρθρου εχε τέτοια συνήθεια, παρέμενε μέσα στόν ναό δηλαδή, ξεπλάγη πό τό συμβάν. Κοιτάζει μέσως τήν εκόνα τς Παναγίας, π που βγαινε περφυς γλυκυτάτη θεομητορική προστατευτική φωνή καί, εθύς μέσως, βιώνει λλο θαμα, κόμη πιό κπληκτικό. Τά πρόσωπα τς Κυρίας Θεοτόκου καί το Χριστο εχαν τρόπον τινά ζωντανεύσει καί εκονιζόμενος Χριστός ντέδρασε καί μέ τό χέρι Του προσπάθησε νά κλείση τό στόμα τς Παναγίας, λέγοντάς Της: «Μή, μητέρα, μή τό λές ατό. φησέ τους νά τιμωρηθον πως τούς πρέπει». ναμφισβήτητα καί προφανς τά λόγια το εκονιζομένου Χριστο πονοον μέλεια μοναχικν ποσχέσεων καί πολλά λλα, χι βέβαια εχάριστα ατά τά πολλά λλα πράγματα γιά τούς τότε κε μοναχούς.
Ατόματα μως καί ταυτοχρόνως, τό χέρι τς εκονιζομένης Παναγίας λλαξε θέσι καί πιασε «δυναμικά» τό χέρι το Χριστο καί τό μπόδιζε πό το νά Τς κλείση τό στόμα Χριστός. πί πλέον δέ, στρεψε λίγο τό πρόσωπό Της δεξιά, περαγία Θεοτόκος, καί πανέλαβε ες τόν γούμενο: «Νά μήν νοίξετε σήμερα τίς πύλες τς Μονς».
Νομίζομε, τά πολλά σχόλια, γαπητοί μου δελφοί, ν προκειμέν περιττεύουν. Τά πράγματα μιλον πό μόνα τους. Τήν εκόνα ατή, πού λλις τήν πελόγιζε καί κουράσθηκε καί σκεπτόταν τότε γιογράφος της, πς κριβς θά τήν σχεδίαζε ταν τήν πρωτοέφτιαχνε, καί, τελικά, διαφορετικά, λόγ ατο το παμμεγίστου θαύματος ξελίχθηκε σχεδιαστικά. πό τότε νομάσθη «Παραμυθία», δηλαδή παρηγορία.
Τά πνευματικά μηνύματα πού πορρέουν ατομάτως εναι ναρίθμητα. ν πρώτοις, καταδεικνύεται τό μέγεθος τς μητρικς παρρησίας νώπιον το γίου νδόξου Τριαδικο Θρόνου, λλά καί γάπη τς Πανάγνου πρός ατό τοτο τό μοναχικό μας Σχμα, πού ρως το γαπητο δήγησε τήν παρξί μας ες τό νά  τυλιχθμεν τό μέλαν μοναχικό νδυμα, τό ντως ψηλότερον χλαμύδων καί πορφύρων βασιλικν.
Φαίνεται πομένως πί πλέον συμπάθεια τς Παναγίας μας πρός τούς μοναχούς παρά τήν περικειμένη νθρωπίνη σθένεια.
Βέβαια, τό πιό φέλιμο π λα το προφανς τό βαθύτατο καί ελικρινές ασθημα τς μετανοίας, πού νοιωσαν καρδιακς τότε ο πατέρες τς ερς Μονς Βατοπαιδίου, τόσο μέ τόν λεγκτικό λόγο το ρχηγο τς σωτηρίας, σο καί μέ τήν προστασία τς Θεοτόκου, πού πέβη παραμυθία, καί γι ατούς βέβαια τούς δίους, λλά καί γιά κάθε Χριστιανό, μοναχό λαϊκό, πού οκειοποιεται στήν πρξι τό πνευματικό φρόνημα, πού διαχρονικά κπέμπεται πό τήν εκόνα τς Παναγίας Παραμυθίας πρός λες τίς κατευθύνσεις.
Ες τό σημεο μως ατό, μέ τήν εκαιρία το θαύματος τούτου, ς προσπαθήσωμε νά προσεγγίσωμε, πόμενοι τος γίοις Πατρσι, καί ς διακηρύξωμε γενικώτερα τήν προσπέλαστη δόξα καί τό μεγαλεο τς μοναδικς Της προσφορς, οτως στε νά περανταναπληρωθμε τι καί τι μέ τήν στείρευτη χάρι Της καί τήν ενοιά Της.
Μέ μία λέξι, Κυρα-Παναγιά μας εναι, πως ψάλλομε ες τόν Κανόνα τν Χαιρετισμν, « ατία τς τν πάντων θεώσεως». Διότι, κτός το νθρωπίνου γένους ποτελε τήν παγίωσι τς σωτηρίας λοκλήρου ατο τούτου το γγελικο κόσμου. Ο γγελοι μόνον μετά τήν νανθρώπισι καί τήν νάστασι το Χριστο δέν κινδυνεύουν πλέον ες τόν αἰῶνα τόν παντα νά πέσουν πό τό γαθό ες τό κακό. Πργμα πού, πως σφαλς θά γνωρίζετε, συνέβη πολύ παλαιότερα μέ τούς δαίμονες, πού ννοεται τι σαν σοι πρώην γγελοι - Θεός δέν δημιουργε ποτέ κακά πλάσματα - πού λόγ περηφανείας κατήντησαν κάκιστοι δαίμονες καί χθροί τς δικς μας σωτηρίας.
Κάτι νάλογο βέβαια συμβαίνει καί μέ τίς νθρώπινες σεσωσμένες ψυχές, πού μέχρι τήν Κοινή νάστασι τν νεκρν δέν κινδυνεύουν πλέον νά πέσουν ως του βέβαια εσέλθουν, πό τόν Παράδεισο, πού τώρα ερίσκονται μόνον ς ψυχές, ες τήν Βασιλεία τν Ορανν - τί λέμε; «Προσδοκ νάστασι νεκρν». κε ο ψυχές μέ τά φθαρτα τελικά λλά λικά παρά τατα σώματά τους, μή ποκείμενα σέ βιολογικές νάγκες, λλά διεπόμενα ξ λοκλήρου πό τίς νέργειες το γίου Πνεύματος θά εναι πως τό σμα το ναστημένου Χριστο, το πρωτοτόκου δελφο μας.
πί πλέον μως, Παναγία εναι καί σωτηρία λοκλήρου τς κτίσεως, ποία, παρά τίς μορφιές της, εναι τελικά νας κόσμος μεταπτωτικός, πού συστενάζει μαζί μας καί μόνο ξ ατίας μας καί περιμένει τόν νακαινισμό του, πότε τότε καί μες ο νθρωποι θά παλλαχθομε πό τό λεγόμενο ''φυσικό κακό'' καί τούς ποικίλους φυσικούς κινδύνους.
περαγία Θεοτόκος εναι τό μεθόριο μεταξύ το κτίστου καί προσίτου Θεο καί λων τν κτισμάτων. Εναι μοναδικ γέφυρα πού νώνει τόν πειρο καί κατάληπτο Θεό μέ λα τά δημιουργήματα. ρκε νά σκεφθομε τι σύμφωνα μέ τήν προφητική καί στορική κατοχύρωσι, λλά καί μέ τήν διδασκαλία καί νάλυσι τν θεοπτν γίων Πατέρων τς κκλησίας μας, πό τούς παλαιοτέρους μέχρι καί τούς τελευταίους, εναι τό μόνο λογικό δημιούργημα, πού τιμς νεκεν καί κατ ξαίρεσιν βέβαια - ες τόν Θεό τίποτε δέν δυνατε - πό τώρα ερίσκεται, χι πλς ες τόν Παράδεισο, λλά μέ τελικό φθαρτο ναστημένο καί ναληφθέν σμα, ερίσκεται ες τήν Βασιλείαν τν Ορανν.
πί παραδείγματι, λοι νεξαιρέτως ο γιοι καί ο σεσωσμένοι δέν ερίσκονται πό τώρα ες τήν Βασιλεία τν Ορανν, λλά ες τόν Παράδεισο, γιά τόν πλούστατο λόγο τι ντολογικά, παρξιακά, πάρχουν μόνον ς ψυχές. Δέν χουν πάρει δηλαδή τά τελικά φθαρτα σώματά τους. λλο θέμα τώρα εναι τι, ταν θελήση Θεός, μετασχηματίζονται καί μφανίζονται σέ λλες μορφές, φυσικές καί περφυσικές, μέ σμα κλπ., πως λλωστε τό διο γίνεται πολλές φορές καί μέ τούς γίους γγέλους, ο ποοι εναι ς πρός τήν φύσι τους σώματοι καί ϋλοι ς πρός μς, γιατί στήν οσία καί ο γγελοι δέν εναι ϋλοι ς πρός τόν Θεό, ς πρός τόν ποο εναι λικώτατοι καί ατοί.
Ο λοιποί γιοι μως, παρξιακά, δέν χουν ναστηθ κόμη, ν Παναγία κατ ξαίρεσιν χη λοσώμως μεταστ - τώρα βέβαια δέν εναι τό θέμα ατό γιά νά τό κατοχυρώσωμε, πλς τό ναφέρομε - χει λοσώμως μεταστ, πού ν προκειμέν σημαίνει τι χει ναστηθ καί ταυτοχρόνως ναληφθ πρό τς Κοινς ναστάσεως τν νεκρν. Μάλιστα δέ, δική Της νάστασις πρέπει, ς μή σς φαν περβολικό, θά τό ξηγήσωμε, κάνετε λίγο πομονή, «νά μς χαροποι πιό πολύ κι π ατήν τήν νάστασι το Χριστο». Θά μο πτε: ''Πς εναι ατό ποτέ δυνατόν, πάτερ;'' Καί μως ναί, καί θά ξηγηθμεν, διότι ναί μέν ναμφισβήτητα Χριστός νεστήθη πως λέμε «ατεξουσίως», ν Παναγία φυσικά νεστήθη δυνάμει το Χριστο, ννοεται. Δυνάμει τς γίας Τριάδος. λλωστε, πάντα πάρχει κοινή βούλησις καί νέργεια καί θέλησις ες τά τρία Πρόσωπα τς μίας Θεότητος.
λλά πρακτικά γιά μς, τελικά σημασία χει τι νεστήθη καί το πλός νθρωπος, χι δηλαδή θεάνθρωπος. Τό πρόσωπο τς Παναγίας το ντελς νθρώπινο, ν τό πρόσωπο το Χριστο το μόνον θεο. φορεσιά Του το νθρωπίνη. πομένως, δική Της νάστασις, ς τό πομε τσι, το πιό κοντά σέ μς τούς νθρώπους. μλλον πιό ρθά, το πρώτη κπλήρωσις τς ποσχέσεως το Θεανθρώπου Χριστο. το ''προκαταβολή'', ''γγύησις'' γιά τήν Κοινή νάστασι τν νεκρν, ρα καί γιά τήν δική μας προσωπική τελική νάστασι. 
Ατία τς συλλήπτου δόξης τς περαγίας Θεοτόκου το τελεία καθαρότης Της, ν, ντίστροφα, ποτέλεσμα τς νθέου δόξης Της εναι ψίστη μοναδική Της παρρησία. Γι ατό καί κατ ξαίρεσιν λέμε «περαγία Θεοτόκε, σσον μς» καί χι πλ «πρέσβευε πέρ μν».
προσωπική ναμαρτησία τς περαγίας Θεοτόκου εναι σύλληπτη κόμη καί γι ατόν τοτον τόν γγελικό κόσμο. Πόσο μλλον πο τήν δική μας νθρωπίνη μαρτωλή διάνοια.
Παρά τατα, μπορομε κάπως νά φαντασθομε, χι βέβαια τήν καθαρότητά Της, λλά τίς συνέπειες στω ατο το νερμηνεύτου πνευματικο Της μοναδικο πλούτου. Ποιές εναι ατές, μέ δύο λόγια; ,τιδήποτε κάθαρτο καί νά Τς προσεφέρετο, τς περαγίας Θεοτόκου, πό τό περιβάλλον κλπ., τό πέστρεφε ατομάτως σέ μηδέν χρόνο κεκαθαρμένο, μορφο, πανάγιο, ελογημένο, χωρίς ννοεται δία νά χη ποστ τήν παραμικρή προσωπική πνευματική λλοίωσι. Συνέβαινε δηλαδή νας ατόματος νυπόστατος τέλειος πνευματικός καθαρισμός-μετεκεντρισμός. Καί μάλιστα, τολμομε νά πομε, τι σο πιό βρώμικο τυχόν το τό ξωτερικό περιβαλλοντολογικό ρέθισμα, τόσο πιό χαριτωμένο καί γιο τό δικό Της πνευματικό μπόλιασμα.
παρρησία Της καί φροντίδα Της, κτός πό τό σημερινό θαμα, φαίνεται ποικιλόμορφα τελείωτες φορές στήν κκλησιαστική στορία.
Γιά παράδειγμα, κουσε τήν γλυκειά, μοναδική, συνήθιστη καί ραία φωνή Της, χωρίς νά τήν δ τότε, γιος Σιλουανός θωνίτης - κοιμήθη τό 1938 -, ταν γιά κάποιο διάστημα ς νεαρός, νόματι τότε Συμεών, κανε πρόσεκτη πνευματική ζωή, καί το επε Παναγία: «Δέν μο ρέσει νά βλέπω τά ργα σου». Λέξεις πού παιξαν καθοριστικώτατο ρόλο ες τήν μετέπειτα λαμπρή πνευματική προσωπική του πορεία καί συνέχεια τς ζως του. Μάλιστα, μετά πό τρες βδομάδες ντονης καί ελικρινος προσευχητικς προσπαθείας του, να βράδυ, καθώς προσευχόταν ς δόκιμος μοναχός μπροστά στήν εκόνα τς Θεοτόκου, ν γωνίζετο λέγοντας τήν εχή το ησο, τό «Κύριε ησο Χριστέ λέησόν με», προσευχή το ησο ρχισε πλέον νά νεργ στήν πνευματική του καρδία, στό κέντρο τς ψυχς του, στό πιό καθαρό μέρος τς ψυχς του, νύχτα-μέρα, βίαστα, χωρίς πλέον καμμία προσπάθεια. πέκτησε δηλαδή τήν νοερά προσευχή ς θεομητορικό δρο, τό ποο βέβαια συντήρησε διά βίου. Καί μέ τό ''συντήρησε'' καταλαβαίνετε τί ννοομε. Μέ τόν γνα του δηλαδή.
πίσης, μία λλη πέμβασις τς Θεοτόκου, πού μοιάζει μέ κείνην τς Παναγίας Παραμυθίας, συνέβη διά μέσου τς Παναγίας το Χέροβο, πού φυλάσσεται ες τήν ερά Μονή Ζωγράφου το γίου ρους. Τότε, νας καθαρός καί σέ ψηλά μέτρα σκητής κουσε κριβς τήν φωνή τς Θεοτόκου νά το λέγη: «ρχονται ο χθροί το Υο μου». Φοβερός λόγος, θεομητορικός λόγος, ρα μπορομε νά πομε ''τριαδολογικός'' λόγος, λόγος δηλαδή το Θεο. «ρχονται ο χθροί το Υο μου». Καί δωσε δηγίες, δια Παναγία παρακαλ, σοι μοναχοί ντέχουν τό μαρτύριο νά κλεισθον στόν πύργο τς Μονς Ζωγράφου καί νά μολογήσουν ρθοδοξία. σοι δέν ντέχουν, δια Παναγία - καί ταν πεμβαίνη Παναγία ο πάντες σιωπον -, δια Παναγία τούς οκονόμησε καί τούς προέτρεψε, διά μέσου ατο το σκητο, ς γγελιοφόρου, νά κρυφθον στό δάσος καί νά γλυτώσουν ως του περάση κίνδυνος.
Ποιός φαντάζεσθε τι ταν κίνδυνος; παπική λαίλαπα! Ποιοί σαν ο χθροί το Υο Της καί Θεο μας; Ο λατινόφρονες. Τό 1274 στήν Σύνοδο τς Λυών, πού πιτραπήτω νά τήν νομάσωμε ''Ληστρική Σύνοδο τς Λυών'', που προήδρευε αρετικός, μετά τό Σχίσμα δηλαδή, πάπας Γρηγόριος Ι´, πεφασίσθη νωσις-ποταγή τς ρθοδοξίας ες τόν Παπισμό.
Τότε, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ωάννης Βέκκος (1275-1282), μαζί μέ τόν ατοκράτορα Μιχαήλ τόν Η τόν Παλαιολόγο, προσπαθντας, ματαίως βέβαια,  νά πιβάλλουν διά τς βίας τίς σατανικές ποφάσεις, λθαν καί στό γιον ρος, ες τήν ερά Μονή Ζωγράφου, ννοεται μέ γριες καί πάνθρωπες διαθέσεις. Καί μως, πως δη πιγραμματικά νεφέραμε ες τήν γάπη σας, γαπητοί μου δελφοί, δια Παναγία δωσε, διά μέσου τς εκόνας Της, δύο εδν δηγίες, τίς κατ κρίβειαν καί τίς κατ οκονομίαν. δε θεομητορική διάκρισις! Εκοσι ξ πατέρες πού κολούθησαν τήν κρίβεια, εχε ς ποτέλεσμα νά καον μέσα ες τόν πύργο τς Μονς. τσι, κτός το τι γίασαν ο διοι, γιναν πόρθητο πνευματικό νάχωμα στήν πλήμμυρα τς κακοδοξίας το Παπισμο, λλά καί στόν χωρίς περβολή γενιτσαρισμό τν δικν μας λατινοφρόνων προδοτν τς ρθοδοξίας. Ο πόλοιποι μοναχοί, ννοεται, συνέχισαν τήν μοναχική ζωή τς μετανοίας μετά τό πέρας το κινδύνου.
Σεβαστή Γερόντισσα, διαφυλάσσεται ες τήν Μονή σας τό πνευματικό λεξικέραυνο πού λέγεται Παναγία Παραμυθία. δη, τό ξιοποιετε ναμφισβήτητα πρός δόξαν Θεο καί φέλεια ψυχν.
Μπροστά λοιπόν σέ ατήν τήν πραγματικότητα, λληλοπλέκονται καί λληλοπεριχωρονται θεομητορική ελογία καί νθρωπίνη προσπάθεια γιά τήν κατάκτησι το ντως φετο. μες ο χοϊκοί, τί επωμεν καί τί λαλήσωμεν; Μλλον ρμόζει ελαλος σιωπή. Ναί, σιωπομε μες ο δύναμοι νθρωποι, διότι λιγγιομε μπροστά ες τό μέγεθος τν βασιλικν Της δωρεν.
μως, άν μες σιωπήσωμε, ο λίθοι κεκράξονται. Καί ν προκειμέν, τόν «λόγον» λαμβάνουν, χι μόνον ο πέτρες, πού λαξεύθησαν καί κοδομήθησαν ν προσευχ. Ο λίθοι ο ποοι κ το ρχικο ατο θεμελίου κραυγάζουν στεντορεί τ φων τι φεξς ες τόν τόπον ατόν θά τρυγται τό γλυκύτατον μέλι τς συχίας, μά καί θά διασφαλίζεται κεραίως τό  δολον γάλα τς μολογίας. Τόν λόγον λοιπόν τώρα λαμβάνουν - θαμα παράδοξον καί πρωτοφανές! -, καί μάλιστα χι τ καιρ κείν, λλά ν τ παρελθόντι τει 2013, πέρυσι δηλαδή, τά πετεινά το ορανο!
φθασε λοιπόν δ, πρός ελογίαν καί διά λιγοήμερον παραμονήν, ερά εκών τς Μητέρας μας κ τν γίων Τόπων. μως, τόσον νεπαύθη πανάχραντος παρουσία Της, ες τήν βίγλα ατή το ορανο, στε δέν θέλησε πλέον νά πανακάμψη. Καί γιά νά μή φαν ες τούς θνητούς τι ποκρύπτεται νθρωπίνη τις νέργεια, τι δηλαδή αμα καί σάρξ μποδίζει τήν πιστροφή το πρωτοτύπου, παραμυθητική Της θέλησι ηδόκησεν στε ατή ατη λογος φύσις τν πτηνν νά σχηματίση ορανία καί ναρίθμητη πιδημία. θέλησε νά μελωδήσουν σάγγελον μελωδίαν ψάλλουσαν τό πρτον, γιά πρώτη φορά, μέσα πό τά ελαλα τιτιβίσματα τήν εράν κολουθίαν. Ποίαν εράν κολουθίαν; Τήν κολουθίαν τς νθρονίσεώς Της. Ναί, χωρίς περβολή, τς νθρονίσεώς Της ες τόν μαρμαρυγ θρόνον το Καθολικο το ερο Της Ναο.
Τ ντι θέαμα ξενοπρεπές καί κουσμα μεθόριον φερόμενον ντιφωνικς καί σιγήτως μεταξύ ορανο καί γς! Θά μποροσε προφανς κανείς, άν το γνώστης τς λληνικς ρνιθοπανίδος, γνώστης τν πτηνν τς λλάδος δηλαδή, νά γνωρίση πλεστα σα, κ ''τν ν οκ στιν ντως ριθμός'', ελαλα πετούμενα καί ες τίς αλές τούτου το συχαστηρίου παναπαυόμενα.
Καί ν παρενθέσει, ς ναρωτηθμεν: Πόσον ραγε θά ζημιώθησαν καί κατόπιν σως μέ κρωγμούς θά θρήνησαν τήν πουσία τους σα ελογημένα κ τν 436 εδν πτηνν, πού πάρχουν ες τήν πατρίδα μας κατά τούς εδικούς, πουσίαζαν κατά τίς περκόσμιες κενες στιγμές πό τήν πρωτόγνωρη σύναξί τους; ντως θέαμα κπαγλον (πολύ μορφον) καί ποκαλυπτικόν! πό τήν μία, νθρωποι συνόμιλοι τν σωμάτων ταγμάτων (ο μοναχές) καί γιοι γγελοι, οράτως παρόντες, ναμέλπουν δοξολογίαν πρός τήν τιμιωτέραν τν Χερουβείμ, στε νά ποδώσουν, σον τό δυνατόν τά εχαριστήρια γιά τήν παρ λπίδα πίσκεψι. Καί, πό τήν λλη πλευρά, τά σμήνη τν πτερωτν γγελιοφόρων μεταφέρουν πί πτερύγων νέμων τό παρθενικό μήνυμα τς πανυπερευλογημένης παρουσίας Της. «Ατη κατάπαυσίς μου ες αἰῶνα αἰῶνος...!» «δε κατοικήσω τι ρετισάμην ατήν ταύτην τήν εράν μου Μονήν». Γεγονότα δηλαδή πού ναμφισβήτητα συγκλονίζουν τήν ψυχή καί ντικειμενικς καταγράφουν τήν στορία.
λλ φίσταται τρανώτερον θαμα, μά καί κτυπώτερον σημεον πό τό τι ξελέξατο δία Παραμυθία τό ερόν τοτο συχαστήριον; τι ρετίσατο ατό, προτίμησε δηλαδή ατό, ες κατοικίαν το κτυπώματος αυτς, τς ερς Της δηλαδή εκόνος; πάρχει ψυχή λογική πού θά ρνηθ ποτέ, τι ες τήν τορνευθεσαν διά Πνεύματος κυψέλην ατήν τς Χάριτος «πν γόνυ κάμψει καί πσα γλσσα μολογήσει» τι κυρία Θεοτόκος, πονομαζομένη Παραμυθία, θέλει προστατεύει καταπαύστως καί διηνεκς ταύτην τήν ν Χριστ δελφότητα, λλά καί κάθε ελαβ προσκυνητή, ποος υκς θά προστρέχη ες τήν Χάριν τν δύο πλέον ατν εκόνων πού ερίσκονται δ;
ν κατακλεδι δέ, ς θέσωμε πλς τό ρώτημα: Μήπως τρόπος τς φίξεως καί κυρίως τς παραμονς τς Παναγίας μς νάγη ραγε ες τό θαυμάσιο καί περφυές στορικό τς θαυματουργο εκόνος τς Παναγίας τς δηγητρίας (τς ερς Μονς Ξενοφντος); Δέν θά τό ναλύσωμε. ς ναρωτηθμεν. λλά, τί τι λαλήσωμεν νώπιον το θάμβους τς θεομητορικς Της μορφς; Τοτο μόνον ν κατακλεδι υκς ς ψελλίσωμε, ντες βέβαιοι τι Παναγία Παραμυθία, πολυφθόγγως ελαλοενθρονισθεσα, δέν προσμετρ τό ποτέλεσμα, λλά μητρικς ποδέχεται τήν καρδιακή τν τέκνων Της διάθεσι.

Χαρε Παραμυθία, πολυγλώττως νθρονισθεσα,
Χαρε περκοσμίως δεχθεσα πολαΐδαν
Χαρε βιοτς ργαλέου νάψυξις,
Χαρε ερς τρανωθεσα τος πέρασι,
Χαρε δυμόλπων πτερωτν προσέλκυσις
Χαρε το νοός γλυκασμός καί μετάβασις,
Χαρε Σόν κτύπωμα κατηρτίσθη ν Σιών,
Χαρε νν τό θνος πευλογοσα τν Ρωμην,
Χαρε Θεοτόκε Παραμυθία.

μήν.



ρχιμανδρίτης ρσένιος Κατερέλος, γούμενος . Μονς γίου Νικολάου Δίβρης Φθιώτιδος

σπερινή μιλία ες τό ερόν συχαστήριον Μοναζουσν
  γ. Γεωργίου & Παναγίας Παραμυθίας νύδρου Γιαννιτσν - 20/1/2014

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

LinkWithin

Μπορείτε νά δείτε και:

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΠΥΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΠΥΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ποιός θεωρείται σφραγισμένος!

Ποιός θεωρείται σφραγισμένος!
.

ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ!

ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ!
.

.

.
.

.

.
.

Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν!

Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν!
Τό Φῶς τό Ἀληθινόν!

Ή ΘΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑΝ ΩΡΑΝ ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΙΣ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, Ή ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ!

Ή ΘΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑΝ ΩΡΑΝ ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΙΣ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, Ή ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ!
(Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής)