Δύο εἶναι τὰ µεγάλα πάθη τῶν ἀνθρώπων σήµερα. Ἡ σάρκα καὶ τὸ χρῆµα. Τὰ σαρκικὰ τοὺς κατεβάζουν πιὸ χαµηλὰ ἀπὸ τὰ ζῶα. Τοὺς κάνουν κόπρανα, λάσπη, βροµιὰ, µαυρόπηλα µὲ γλίτσα γεµάτη σκουλήκια, πῶς νὰ τὸ περιγράψω δὲν ξέρω… Τὸ χρῆµα ὅµως, τοὺς σκληροὺς σὰν τὸ ἀτσάλι.
Ἕνας ἔκφυλος εἶναι πιό εὔκολο νὰ µετανοήσει. Νοιώθει κάποτε τὴ βρόµα, τὴν ἀηδία τῶν πράξεών του, τὴν παραµόρφωση, τὶς πληγὲς ποὺ βασανίζουν τὴν ψυχή του καὶ ἀποφασίζει καὶ καθαρίζει τὸ χοιροστάσιο. Κάνει ἀπολύµανση στὸν στάβλο τῆς ζωῆς του. Πῶς; Μὲ τὸν ποταµὸ τῶν δακρύων τῆς µετανοίας του. Λίγο καυτό δάκρυ σκοτώνει ὅλα τὰ µικρόβια τῆς ἁµαρτίας. Ἐξοµολόγηση µετά καὶ ἐπουλώνει πλήρως ἡ πληγὴ. Λίγος ἀγώνας ἔπειτα καὶ σβήνουν καὶ οἱ κακές εἰκόνες ἀπό τὸν νοῦ! ὅλα γίνονται λαµπίκος!
Μὴ µὲ παρεξηγήσετε ποὺ θὰ πῶ, πώς ὑπῆρξαν πόρνες ποὺ καὶ τὶ δὲν εἶχαν κάνει πάνω στὸ κορµί τους… Ὅµως, µπροστὰ στὸν ἀνθρώπινο πόνο λύγιζαν… Ἔδιδαν τὰ ὑλικὰ ποὺ κέρδιζαν γιὰ νὰ φᾶνε σὲ πεινασµένα παιδιὰ τὴν κατοχὴ στὴν Ἀθήνα! Ὁ Θεὸς τοὺς τὸ µέτρησε πολύ αὐτὸ… Κάποιες πῆραν Χάρη ἀπό αὐτὴν τους τὴ γενναιοδωρία, ἔκλαψαν καὶ µετανόησαν… Οἱ λεφτάδες ὅµως, δὲν συγκινοῦνται ἀκόµα καὶ τὸν γείτονὰ τους νὰ δοῦν πῶς χαροπαλεύει µπροστά τους! Καὶ τὸν συγγενή τους πολλές φορὲς. Πόσο µᾶλλον τὸν ξένο. Τὸν ἄγνωστο… Ἡ κοπριὰ καθαρίζει µὲ νερὸ σὰν τοὺς στάβλους ὅσα χτυπήµατα καὶ νὰ τοῦ δώσεις… Καῖ µὲ τῆ βαριπούλα ποὺ λέει ὁ λόγος νὰ τὸ χτυπᾶς, τίποτα δὲν παθαίνει. Οὔτε ἕνα ψιχαλάκι δὲν ραγίζει, δὲν µαλακώνει…
Ἔτσι καὶ κάθε φιλάργυρος γίνεται ὁλοένα καὶ πιὸ σκληρὸς. Οὔτε τὰ χτυπήµατα τῆς ζωῆς τὸν συνετίζουν… Ὅλα χρῆµα τὰ βλέπει. Μένει µόνος, δὲν χαίρεται τίποτα, ζεῖ τὴν κόλαση ἀπό αὐτὴν τὴ ζωὴ, τὰ βάζει εὔκολα καὶ µὲ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ, ὅταν στραβώσει κάτι καὶ δὲν πᾶνε καλὰ τὰ λεφτά του! Πῶς νὰ ζήσει παράδεισο, ἀφοῦ ὁ παράδεισος εἶναι ἡ πίστη καὶ ἀφοσίωση στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀγάπη, ὁ καλὸς λογισµὸς γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, ἡ θυσία γιὰ τοὺς ἄλλους; Κόλαση εἶναι ἡ ἀποτυχία τῆς ἀγάπης! Τῆς πραγµατικῆς ἀγάπης!
Ἡ ἐξοµολόγηση
«Νὰ φροντίσουµε νὰ πᾶµε τακτοποιηµένοι στὸ Φῶς τῆς Ἁγίας Τριάδος ὅταν φύγουµε ἀπό αὐτὴν τὴ ζωὴ. Ἐκεῖ ὅλα φαίνονται, ὅπως εἶναι. Τὸ Φῶς τὰ βγάνει ὅλα στὴν ἐπιφάνεια. Μπροστά σὲ ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους. Λογισµούς, ἁµαρτίες, ὅλα. Ὅ,τι ἀφήσοµε ἐδῶ µὲ τὴ σωστὴ ἐξοµολόγηση, δὲν θὰ φαίνεται ἐκεῖ. Θὰ ἔχει χαθεῖ ἀπὸ πάνω µας. Θὰ ἔχει σβήσει. Ἡ ἐξοµολόγηση καινουργιώνει τὴν ψυχὴ. Μᾶς συµφέρει νὰ ταπεινωθοὺµε ἐδῶ σὲ ἕναν ἄνθρωπο, στὸν πνευµατικὸ, παρὰ νὰ ρεζιλευόµαστε ἔκεῖ παντοτινὰ σὲ ὅλη τὴν πολιτεία τοῦ οὐρανοῦ».
Ταπείνωση
«Χωρὶς ταπείνωση δὲν µπορεῖ κανεὶς νὰ πατάει στὸ θέληµα
τοῦ Χριστοῦ. Ἀντίθετα άκολουθεῖ τὸ δικὸ του θέληµα καὶ ταλαιπωρεῖται
στὴν πρόσκαιρη ζωή του µὲ διάφορες δοκιµασίες οἱ ὁποῖες ἀποβλέπουν νὰ
τὸν ἐπαναφέρουν στὴν τάξη. Καὶ ὅποιος γνωρίσει τὸ µεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ µέσα
ἀπό τὴν ταπείνωση τότε ἐπιδιώκει τὶς δοκιµασίες γιὰ νὰ µή χάσει τὸ
µεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ…»
Περί καταλαλιᾶς
«Δὲν εἶναι τίποτα πιὸ εὐχάριστο γιὰ τοὺς ἀνθρώπους ἀπό
τὰ κουτσοµπολιὰ καὶ µάλιστα νὰ συµβεῖ νὰ κινοῦνται ἀπὸ µίσος… σὰν νὰ
εἴµαστε ἀναµάρτητοι καταδικάζοµε ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Ἡ καταλαλιὰ εἶναι µία
ἀρρώστια ποὺ κολλᾶ πάνω στὸ σῶµα τῆς ἀγάπης. Ἐὰν φυλάξεις τὴν καρδιά σου
ἀπὸ αὐτὰ τὰ κακὰ τότε θὰ ἔλθει τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ πολύ. Ἐὰν ὅµως ἡ
καρδιά σου εἶναι σκληρὴ γιὰ τὸ διπλανό σου δὲν θὰ σὲ θυµηθεῖ ὁ Θεὸς
ποτέ…
Ἡ σωστὴ ζωὴ τῶν χριστιανῶν εἶναι αὐτὴ ποὺ ὁρίζεται ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο. Νὰ ἀκολουθοῦµε µὲ ἀγάπη τὸν Χριστό. Ἡ ἀγάπη αὐτὴ µᾶς ἀποµακρύνει ἀπὸ τὸν φόβο, δὲν µᾶς τροµάζει καµιὰ ἀλλαγή.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ δὲν µᾶς ἀφήνει νὰ αἰσθανόµαστε ἀνασφαλεῖς, ἀδύναµοι, ἀπροστάτευτοι, οὔτε µᾶς τροµάζουν οἱ ἀσθένειες, τὰ γηρατειὰ καὶ τὰ προβλήµατα. Ὁ καλὸς χριστιανὸς λησµονεῖ τὴ φτώχια του καὶ στηρίζεται καὶ ἐλπίζει στὸν πλοῦτο Ἐκείνου (τοῦ Χριστοῦ) καὶ µὲ τὴ δύναµη τῆς ἀγάπης Του κάνει αὐτοὺς ποὺ ἀγαποῦν τοὺς συνανθρώπους τους νὰ µοιράζονται τὰ καλά τους καὶ τὰ ἀγαθά τους… Ἡ ἀλαζονεία προηγεῖται τῆς πτώσης… Ἐκεῖ ποὺ δὲν ὑπάρχει ἀγάπη, βάλε ἀγάπη καὶ θὰ βρεῖς ἀγάπη. Σπεῖρε ἀγάπη καὶ θὰ θερίσεις ἀγάπη καὶ ἴσως πολλαπλασιαστεῖ…»
Περί θανάτου
«Φοβούµαστε, τρέµουµε τὴν αἰώνια ζωὴ γιατί δὲν
γνωρίζουµε πῶς εἶναι; Ὅσοι τὴ γνώρισαν, ἔχουν ἀκατανίκητη ὁρµὴ στὴν ψυχὴ
νὰ πᾶνε ἐκεῖ… Πλένε οἱ δίκαιοι µέσα στὸ ΑΠΛΕΤΟΝ ΦΩΣ τῆς Ἁγίας Τριάδας!
Δὲν ἀλλάζουν σὲ τίποτα, διατηροῦν ἀπόλυτα τὸν χαρακτήρα τους, θυµοῦνται
τὰ πάντα ἀπὸ ἐδῶ καὶ ἐνδιαφέρονται γιὰ ἐµᾶς… Ἐκεῖ ἔχουν ἄλλες γνώσεις.
Ξέρουν ἄπειρα πράγµατα ἀλλὰ πάνσοφος εἶναι µόνο ὁ Θεός… Γιὰ νὰ πᾶµε ἐκεῖ
πρέπει νὰ σταυρωθοῦµε ἐδῶ… Γιὰ νὰ νεκρώσουµε τὴν ἁµαρτία… Οἱ ἡδονὲς
φέρνουν ὀδύνες. Εἶναι ἀναπόφευκτο αὐτό. Οἱ ὀδύνες πάλι τῆς µετανοίας καὶ
τῆς ἄσκησης φέρνουν πνευµατικὲς ἡδονές. Παράδεισο στὴν ψυχὴ ἀπ’ αὐτὴν
τὴ ζωή… Αὐτὸ ἐξελίσσεται ἐκεῖ χωρὶς σταµατηµό… Τοὺς βλέπεις… Χαίρονται,
καλαµπουρίζουν, κουβεντιάζουν, ἀλλάζουν ἀπόψεις. Τὸ ἴδιο ὅπως ἐδῶ, µόνο
ποὺ δὲν ὑπάρχει ἐκεῖ πονηριά, κακία, ἐγωισµός. Βασιλεύει ἡ ἀγάπη…
Ὅταν προσευχόµαστε γιὰ αὐτούς, ὅταν δίνουµε κρυφὲς ἐλεηµοσύνες καὶ σωστὰ µνηµόσυνα βελτιώνουµε πολὺ τὴν κατάστασή τους…
Αὐτοὶ περιµένουν ἀπὸ ἐµᾶς γιατί µετὰ θάνατον κανεὶς δὲ µπορεῖ νὰ βοηθήσει τὸν ἑαυτό του. Πρέπει νὰ τὸν σπρώξουν οἱ ζωντανοί. Ἐµεῖς ἐδῶ ὅσο ζοῦµε, µὲ τὴ µετάνοια, τὸν ἀγώνα ἐξελισσόµαστε. Αὐτοὶ ἐκεῖ περιµένουν ἀπὸ ἐµᾶς… Ὅταν κάποιος χαίρεται στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ βλέπει πολὺ πόνο στὴ γῆ γιὰ αὐτόν, δὲν πλησιάζει γιατί χαλάει ἡ ψυχική του κατάσταση… Λ.χ. σὰν µία νύφη ποὺ ἔχει χαρὰ ἐπειδὴ παντρεύεται καὶ µελαγχολεῖ ποὺ βλέπει τὴ µάνα της νὰ συροµαδιέται ἐπειδὴ τὴ χάνει… Ὅσο ἠρεµοῦν οἱ ψυχὲς τῶν πονεµένων ποὺ ἔχασαν δικούς τους ἀνθρώπους καὶ προσεύχονται, τόσο πλησιάζονται µεταξύ τους οἱ ψυχές.
Καρκίνος
Ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς ἀπὸ ἀγάπη δύσκολο θάνατο… οἱ καρκινοπαθεῖς
γέµισαν τὸν Παράδεισο… Ἕνας καρκίνος εἶναι λίπασµα ἢ καµίνι…Τὸ λίπασµα
αὐξάνει τὸ καλὸ στὶς ψυχές. Τὸ καµίνι καθαρίζει ἀπὸ τὴ βροµιὰ τὸ
χρυσάφι. Ὅσοι δοκιµάζουν σήµερα ἡδονὲς βρόµικες ἀλλάζουν τὴν ποιότητα
τῆς ψυχῆς τους. Χαλάσµατα µεγάλα γίνονται πάνω στὴν ψυχή τους ποὺ
βγάνουνε συνέχεια δαιµονικὸ πύον. Ἔχει µεγάλη ἐξουσία ἐπάνω τους ὁ
καταραµένος. Ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς νὰ µποῦνε στὸ καµίνι τοῦ καρκίνου. Ἂν τὸ
καταλάβουν καὶ συνεργαστοῦν µὲ τὸν Θεὸ ἐξαγνίζονται καὶ ἁγιάζουν. Γι’
αὐτὸ ἐνῶ εἶναι εὔκολο τὸ φάρµακο τοῦ καρκίνου, δὲν τὸ φανέρωσε ἀκόµα ὁ
Θεός… γιατί γέµισε µὲ τὸν καρκίνο ὁ Παράδεισος.
Τώρα χαίρεται ἡ Μαρία στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ὁ καρκίνος ἰσοδυναµεῖ µὲ µαρτύριο. Ἔλυωσε, βογκοῦσε ἡ Μαρία. Δὲν ἔκανα προσευχὴ νὰ γιατρευτεῖ γιατί εἶδα ὅτι ἄλλο ἦταν τὸ θέληµα τοῦ Θεοῦ. Εἶχα ἀγωνία νὰ ἀντέξει παιδί µου. Ξενυχτοῦσα καὶ ἔκανα προσευχὴ νὰ ἔχει δύναµη. Αὐτὲς οἱ ὀδύνες τὴν καθάρισαν. Ἔπεψα τὸν πάτερ νὰ τὴν ξοµολογήσει. Ἐκεῖνος δίσταζε. Δὲν θέλει, ὅπως µοῦ εἶπε, νὰ παραβιάσει τὴ θέληση καὶ τὴν ἐλευθερία κανενὸς καὶ καµµίας. Ἐπέµενα καὶ τοῦ εἶπα: «Ἀµὲ παιδί µου. Θὰ δεῖς. Θὰ δεῖς». Τελικὰ ἀφοῦ τὸν πίεσα πολύ, πῆγε. Ἐσὺ δὲν ἤσουνα ἐκεῖ. Ἐξοµολογήθηκε ὡραία! Ἡ µετάνοια καὶ ὁ πόνος τῆς ἔβαλαν οὐράνιο νυφικό! Πῶ, πῶ, πῶ ὡραῖα ποὺ ἀνέβηκε! Ὡραῖα ποὺ εἶναι τώρα!
Ὁ πόνος
Δίνει παιδί µου πόνο ὁ Θεὸς γιὰ τρεῖς λόγους:
Γιὰ νὰ κάνει τὸ καλὸ ἄριστο. Τὸ ἀµπέλι ὅταν κλαδεύεται, πονεῖ
καὶ δακρύζει στὸ σηµεῖο ποὺ τὸ κουτσουρίζουν. Στάζει νερὸ ἀπὸ τὸ µέρος
ποὺ τὸ πληγώσανε. Ὕστερα µεγαλώνει, γίνεται ἕνα καµάρι καὶ γεµίζει
σταφύλια! Τὸ ἴδιο καὶ ἐµεῖς. Μᾶς κλαδεύει ὁ Θεός. Ἀποβάλλουµε µὲ τὸν
πόνο τὶς κακὲς συνήθειες, ἀλλάζοµε ψυχικά, µεγαλώνουµε πνευµατικὰ καὶ
γεµίζουµε µὲ ὡραίους καρπούς.
Δίνει πόνο ἀκόµη ὁ Θεὸς ὅταν θέλει νὰ ἀπαλλάξει µιὰν ψυχὴ ἀπὸ µικρὰ πράγµατα καὶ νὰ τὴν τελειώσει (τελειοποιήσει). Ὅταν ἐξοµολογούµαστε γιατρεύονται οἱ πληγές µας. Μένουν ὅµως κάποια µικρὰ ποὺ δὲν τὰ σπουδαιολογήσαµε. Ἔρχεται ἕνας δυνατὸς πόνος καὶ ὁλοκληρώνει τὸ ἔργο.
Ἕνας πόνος γιατρεύει µεγάλες ἁµαρτίες. Ὅπως τὴ σκουριὰ τὴ γεννᾶ τὸ σίδερο καὶ µετὰ ἡ σκουριὰ τρώει τὸ σίδερο. Ὅπως τὸ σαράκι τὸ γεννᾶ τὸ ξύλο καὶ ὕστερα τρώει ὁ σκούληκας τὸ ξύλο. Ἔτσι καὶ οἱ ὀδύνες… ἔρχονται ἀπὸ ἡδονὲς καὶ µετὰ οἱ ὀδύνες σβήνουν τὶς ἡδονές. Ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχει πίστη, µετάνοια, ὑποµονή. Τώρα ἔχουµε ἡδονὲς χειρότερες ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε καὶ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Δικαίου Λὼτ στὰ Σόδοµα καὶ στὰ Γόµµορα… Ἐπάθανε οἱ ἄνθρωποι ἀποχονδρίαση (συνειδησιακὴ ἀγκύλωση) καὶ δὲν τὸ νοιώθουνε. Ὅλα τὰ θεωροῦνε φυσικά. Μαγαρίζουνε ὅλοι, καὶ τὰ ζευγάρια ἀκόµα. Ἀηδία, ἀηδία, ἀηδία! Οὔτε ζῶα. Τὰ ζῶα εἶναι ἀδιάντροπα ἀλλὰ στὰ φυσικά τους, πάρα φύσιν τὰ ζῶα δὲν ξέρουνε. Συγγνώµη παιδί µου ποὺ τὰ γράφω αὐτά. Θὰ ἀναρωτηθεῖς ποῦ τὰ ξέρω ἐγὼ γριὰ γυναίκα; Πληροφορεῖ µὲ πόνο ὁ Θεὸς καὶ ἔρχουνται καὶ καυχιοῦνται οἱ δαίµονες. Ὁ Οὐράνιος καλὸς Πατέρας βάνει τὸ διαλυµένο ἀπὸ τὴν ἁµαρτία ὑλικό τῆς ἀνθρωπιᾶς, τὸ βάνει ὁ δηµιουργὸς µέσα µας στὰ καλούπια τοῦ πόνου γιὰ νὰ τὸ ξανασάσει, γιὰ νὰ τὸ κάνει καὶ πάλι ἀνθρώπινο. Γι’ αὐτὸ θὰ ἔρθουν δεινὰ στὴν ἀνθρωπότητα, γι’ αὐτὸ ὑποφέρουµε πολὺ σήµερα οἱ ἄνθρωποι… Περιµένει τὴ µετάνοιά µας».
Ἀποσπάσµατα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἡ ὁσία γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης» Ἐκδόσεις Θεοµόρφου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου