Αναμφίβολα, η κάθε κυρίαρχη (κοινωνική) τάξη ενδιαφέρεται για το Κράτος, διότι αποτελεί εργαλείο κυριαρχίας πάνω στις άλλες τάξεις. Αντίθετα, ο απλός λαός στις συντεταγμένες μορφές της κοινωνικής οργάνωσης βλέπει το κράτος ως εκπρόσωπό του και οργανωτή του∙ πράγματι από πολιτική άποψη, το κράτος είναι η οργάνωση της κοινωνίας.
Αν και κοσμικά ο απλός λαός και τμήμα του επιστημονικού κόσμου επιθυμούν (μόνο) την ωφελιμιστική επιστημονική οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων, η Ορθοδοξία βλέπει ως ανώτατη διευθυντική δραστηριότητα της Εξουσίας την πνευματική διακονία του ανθρώπου: «Θεού γαρ διάκονος εστι σοι (η Εξουσία) εις το αγαθόν» (Ρωμ. 13, 1-6).
Στο σύνολο των καθολικών μορφών πολιτισμού, ο άνθρωπος συνέθεσε τις κοινωνικές του σχέσεις υλιστικά, πλην του αρχαίου Ισραήλ, όπου η οργάνωση των κοινωνικών σχέσεων ήταν θεοκεντρική.
Στη διαμόρφωση θεσμών και οργάνωσης της κοινωνικής ζωής, δεν ακολούθησε (ο άνθρωπος) τη σταθερότητα των κοινωνικών σχέσεων που θεμελιώνονται στο Ευαγγέλιο∙ κοινωνικά δηλ. η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα είναι ειδωλολατρική!
Σήμερα η πολιτική ετερογένεια των λαών, με τις οικονομικές και φιλοσοφικές διαφορές του (Κοινωνικά Συστήματα) δημιούργησε πολιτικούς ανταγωνισμούς και πολέμους, τα βαθύτερα αίτια των οποίων υπογραμμίζονται στην Αγία Γραφή∙ έχει εκπέσει (2.000 χρόνια μ.Χ.) ο πλανήτης μας σε τόπο «ποικίλων θρησκευμάτων», ποικίλων φιλοσοφημάτων» και «διαφόρων πολιτευμάτων». Περιφρονήθηκε η κοινωνική διάσταση της Γραφής, αν και το κοινωνικό σύνολο απορρόφησε, διαχρονικά, πλήθος αρχών του Χριστιανισμού, ως δρώσες κοινωνικές δυνάμεις, με πλήρη συνείδηση της αξίας των (Ελευθερία, Δημοκρατία, ανύψωση της Γυναίκας, δικαιοσύνη κλπ).
Η Χριστιανική Ορθόδοξη κοινωνική διδασκαλία είναι υψωμένη στο επίπεδο του καθολικού, που απαντά στο ατομικό ανεπανάληπτο αίτημα της σωτηρίας του ανθρώπου.
Ειπώθηκε ότι η Γραφή (και η Ι. Παράδοση) είναι «το Πανεπιστήμιο του Θεού, ενώ ο Θεός διδάσκει τι εστιν αλήθεια και τι ψεύδος∙ τι εστίν αγαθόν και τι κακόν∙ τι εστί καλόν και τι αισχρόν∙ τι εστί δίκαιον και άδικον» (Σωτ. Φιλάρετος – Για τις κοινωνικές του βίου σχέσεις – εκ της εφημερίδας «ΛΟΓΟΣ» - 1882).
Η υλιστική αυτάρκεια, με χρησιμοθηρία και ωφελισμό, δημιούργησε τον Μαρξισμό και την Αστική-Καπιταλιστική ιδεολογία∙ ιδεολογίες ξένες προς την ουσία της ζωής, όπως την προβάλλει στον άνθρωπο η συνολική όραση της Εκκλησίας∙ οι μορφοπλαστικές δηλ. εντολές του Χριστού. Σήμερα, ως «ιερό τέμενος» βρήκαν την Παγκοσμιοποίηση, τη λεγόμενη «Νέα Τάξη Πραγμάτων».
Οι «ισχυροί» κατά κόσμο, προσπαθούν να επιβληθούν παγκοσμίως, χωρίς ποιότητα γνώσης για ένα τέτοιο πολιτικό (κράτος), οικονομικό και πολιτιστικό δημιούργημα. Θυμήθηκα τη λαϊκή παροιμία «Με σάλια δεν χτίζεις σπίτια». Παράλληλα προσπαθούν την αναστήλωση των αιρέσεων στο πνεύμα του Οικουμενισμού, ως αίτημα αγάπης και ενότητας, Υπερθρησκείας δηλ.!
Προωθείται ο διεθνισμός κάθε επιπέδου, χρώματος και μορφής, προς όφελος της παγκοσμιοποίησης, της οικονομίας του τραπεζο-χρηματιστηριακού κεφαλαίου και της πανθρησκείας.
Επιχειρείται αναδιαμόρφωση του Παγκόσμιου Χάρτη πολιτικής, προς δημιουργία σταθερού κρατικού σημείου στην Ιστορία. Η παγκοσμιοποίηση συμπεριφέρεται ως Κράτος, που εξαλείφει σιγά – σιγά τα εμπόδια τα οποία ορθώνει ο εθνικός-κρατικός διαχωρισμός της Γης, γι’ αυτό και η διεθνικότητα των κοινωνικών φαινομένων γίνεται όλο και πιο φανερή (έκδηλη). Βλέπουμε δηλ. ότι όλες οι σύγχρονες τάσεις (κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές) έχουν φορά σύγκλισης παγκόσμιου χαρακτήρα.
Να υπογραμμίσουμε, επιστημονικά, ότι η διεθνικότητα των κοινωνικών φαινομένων δεν αποτελεί ένα σύγχρονο φαινόμενο της Ιστορίας∙ έχει παλαιότητα όσο και η ίδια η Ιστορία. Εδώ και αιώνες η Ιστορία των λαών – πολιτισμών κινήθηκε στην διαδοχή κοινωνικών συστημάτων, όπως (π.χ.) πρωτόγονη κατάσταση, φεουδαλισμός, σοσιαλισμός, καπιταλισμός κλπ.
Η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε, εδώ και πολλά χρόνια, ως αρχή ατελούς συνεργασίας μεταξύ των Κρατών, με στόχο την ολοκλήρωση, γι’ αυτό και διακρίνουμε τα εξής βήματα (έως σήμερα):
α) περιοχή ελεύθερου εμπορίου β) τελωνειακή σύνδεση γ) κοινή αγορά δ) οικονομική ενοποίηση και ε) θρησκευτική ενοποίηση (Π.Σ.Ε., οικουμενισμός, πανθρησκεία).
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τόνισε (όταν ορθοτομούσε):
«Στις συνάξεις του Π.Σ.Ε. υπάρχουν παγανιστικές, ανιμιστικές και ειδωλολατρικές αντιλήψεις περί του Αγίου Πνεύματος» (Βλέπε: Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου «Π.Σ.Ε. Λέσχη θρησκευομένων ανθρώπων» - Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, Αριθμ. 4, σελ. 588 – Μάρτιος ‘91).
1ο Σχόλιο: Σε φιλοσοφική σκέψη (μάλλον θεολογική), υπάρχει αμφιβολία διπλής βάσης, δηλ. στο χώρο της θεολογίας και στο χώρο της καθημερινής ζωής. Βλέπουμε δύο πίστεις:
α) την τοποθέτηση (για το Π.Σ.Ε.) του Χριστόδουλου και β) την έντονη κινητικότητα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στο χώρο του Π.Σ.Ε., χωρίς αρνητικές τοποθετήσεις του για τον εκκλησιολογικό χαρακτήρα του Π.Σ.Ε.
Σε αντικειμενική ανάλυση ο Αναστάσιος, χωρίς αρνητικές (δημόσιες) τοποθετήσεις του για το Π.Σ.Ε., δεν αρνήθηκε τον οικουμενισμό του Π.Σ.Ε., τον οποίο οικουμενισμό υπηρέτησε ως «ευθύνη» (δήθεν) της Ορθοδοξίας, όπως πράττουν όλοι οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι.
Δυστυχώς η οικουμενιστική συνείδηση εκφράζεται (σήμερα) σαν υπευθυνότητα της Ορθοδοξίας (τέλος σχολίου).
Είναι ολοφάνερο, ότι το «Παγκόσμιο Κράτος» (Υπερκράτος) θεμελιώνεται πρώτα σε δύο χαρακτηριστικά στοιχεία του:
1) Ως προς την ιδεολογία του (θεσμοί) και 2) Ως προς την πρακτική του έκφραση, το λειτουργικό του μέρος.
Ο Richard Coudenhove-Kαlergi γράφει (μεταξύ άλλων) για την θεοποίηση του κράτους:
Α) Απαιτεί την υποταγή της ατομικής συνείδησης στην συλλογική.
Β) Την υποταγή της ατομικής κατανόησης στην συλλογική.
Γ) Την υποταγή της ατομικής ελευθερίας στην ανεξαρτησία του κράτους.
Δ) Την ατομική αυτοσυντήρηση στην συντήρηση του κράτους.
Ε) Την ατομική επιθυμία για δύναμη σε αυτή του κράτους.
Στ) Μόνο το κράτος μπορεί να είναι ελεύθερο, ο άνθρωπος πρέπει να είναι δεσμευμένος.
Ζ) Κάθε άτομο είναι μονάχα ένας άνθρωπος. Το κράτος είναι πολλοί άνθρωποι. Επομένως το κράτος υπερτερεί του ατόμου και του ανθρώπου.
Η) Το κράτος είναι ένας ημίθεος ή ένας θεός.
Έτσι αντιμετωπίζουν τα «σύγχρονα» κράτη τους ανθρώπους∙ όχι δηλ. ως πρόσωπα, ως χαρακτήρες, ως ψυχές, όπως τα θέλει και τα δημιούργησε ο Χριστός.
Φανερός ο Αντι-Χριστιανισμός τους!
Σήμερα η πολιτική ετερογένεια των λαών, με τις οικονομικές και φιλοσοφικές διαφορές του (Κοινωνικά Συστήματα) δημιούργησε πολιτικούς ανταγωνισμούς και πολέμους, τα βαθύτερα αίτια των οποίων υπογραμμίζονται στην Αγία Γραφή∙ έχει εκπέσει (2.000 χρόνια μ.Χ.) ο πλανήτης μας σε τόπο «ποικίλων θρησκευμάτων», ποικίλων φιλοσοφημάτων» και «διαφόρων πολιτευμάτων». Περιφρονήθηκε η κοινωνική διάσταση της Γραφής, αν και το κοινωνικό σύνολο απορρόφησε, διαχρονικά, πλήθος αρχών του Χριστιανισμού, ως δρώσες κοινωνικές δυνάμεις, με πλήρη συνείδηση της αξίας των (Ελευθερία, Δημοκρατία, ανύψωση της Γυναίκας, δικαιοσύνη κλπ).
Η Χριστιανική Ορθόδοξη κοινωνική διδασκαλία είναι υψωμένη στο επίπεδο του καθολικού, που απαντά στο ατομικό ανεπανάληπτο αίτημα της σωτηρίας του ανθρώπου.
Ειπώθηκε ότι η Γραφή (και η Ι. Παράδοση) είναι «το Πανεπιστήμιο του Θεού, ενώ ο Θεός διδάσκει τι εστιν αλήθεια και τι ψεύδος∙ τι εστίν αγαθόν και τι κακόν∙ τι εστί καλόν και τι αισχρόν∙ τι εστί δίκαιον και άδικον» (Σωτ. Φιλάρετος – Για τις κοινωνικές του βίου σχέσεις – εκ της εφημερίδας «ΛΟΓΟΣ» - 1882).
Η υλιστική αυτάρκεια, με χρησιμοθηρία και ωφελισμό, δημιούργησε τον Μαρξισμό και την Αστική-Καπιταλιστική ιδεολογία∙ ιδεολογίες ξένες προς την ουσία της ζωής, όπως την προβάλλει στον άνθρωπο η συνολική όραση της Εκκλησίας∙ οι μορφοπλαστικές δηλ. εντολές του Χριστού. Σήμερα, ως «ιερό τέμενος» βρήκαν την Παγκοσμιοποίηση, τη λεγόμενη «Νέα Τάξη Πραγμάτων».
Οι «ισχυροί» κατά κόσμο, προσπαθούν να επιβληθούν παγκοσμίως, χωρίς ποιότητα γνώσης για ένα τέτοιο πολιτικό (κράτος), οικονομικό και πολιτιστικό δημιούργημα. Θυμήθηκα τη λαϊκή παροιμία «Με σάλια δεν χτίζεις σπίτια». Παράλληλα προσπαθούν την αναστήλωση των αιρέσεων στο πνεύμα του Οικουμενισμού, ως αίτημα αγάπης και ενότητας, Υπερθρησκείας δηλ.!
Προωθείται ο διεθνισμός κάθε επιπέδου, χρώματος και μορφής, προς όφελος της παγκοσμιοποίησης, της οικονομίας του τραπεζο-χρηματιστηριακού κεφαλαίου και της πανθρησκείας.
Επιχειρείται αναδιαμόρφωση του Παγκόσμιου Χάρτη πολιτικής, προς δημιουργία σταθερού κρατικού σημείου στην Ιστορία. Η παγκοσμιοποίηση συμπεριφέρεται ως Κράτος, που εξαλείφει σιγά – σιγά τα εμπόδια τα οποία ορθώνει ο εθνικός-κρατικός διαχωρισμός της Γης, γι’ αυτό και η διεθνικότητα των κοινωνικών φαινομένων γίνεται όλο και πιο φανερή (έκδηλη). Βλέπουμε δηλ. ότι όλες οι σύγχρονες τάσεις (κοινωνικές, οικονομικές, θρησκευτικές) έχουν φορά σύγκλισης παγκόσμιου χαρακτήρα.
Να υπογραμμίσουμε, επιστημονικά, ότι η διεθνικότητα των κοινωνικών φαινομένων δεν αποτελεί ένα σύγχρονο φαινόμενο της Ιστορίας∙ έχει παλαιότητα όσο και η ίδια η Ιστορία. Εδώ και αιώνες η Ιστορία των λαών – πολιτισμών κινήθηκε στην διαδοχή κοινωνικών συστημάτων, όπως (π.χ.) πρωτόγονη κατάσταση, φεουδαλισμός, σοσιαλισμός, καπιταλισμός κλπ.
Η παγκοσμιοποίηση ξεκίνησε, εδώ και πολλά χρόνια, ως αρχή ατελούς συνεργασίας μεταξύ των Κρατών, με στόχο την ολοκλήρωση, γι’ αυτό και διακρίνουμε τα εξής βήματα (έως σήμερα):
α) περιοχή ελεύθερου εμπορίου β) τελωνειακή σύνδεση γ) κοινή αγορά δ) οικονομική ενοποίηση και ε) θρησκευτική ενοποίηση (Π.Σ.Ε., οικουμενισμός, πανθρησκεία).
Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος τόνισε (όταν ορθοτομούσε):
«Στις συνάξεις του Π.Σ.Ε. υπάρχουν παγανιστικές, ανιμιστικές και ειδωλολατρικές αντιλήψεις περί του Αγίου Πνεύματος» (Βλέπε: Μητροπολίτου Δημητριάδος Χριστοδούλου «Π.Σ.Ε. Λέσχη θρησκευομένων ανθρώπων» - Περιοδικό Πειραϊκή Εκκλησία, Αριθμ. 4, σελ. 588 – Μάρτιος ‘91).
1ο Σχόλιο: Σε φιλοσοφική σκέψη (μάλλον θεολογική), υπάρχει αμφιβολία διπλής βάσης, δηλ. στο χώρο της θεολογίας και στο χώρο της καθημερινής ζωής. Βλέπουμε δύο πίστεις:
α) την τοποθέτηση (για το Π.Σ.Ε.) του Χριστόδουλου και β) την έντονη κινητικότητα του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου στο χώρο του Π.Σ.Ε., χωρίς αρνητικές τοποθετήσεις του για τον εκκλησιολογικό χαρακτήρα του Π.Σ.Ε.
Σε αντικειμενική ανάλυση ο Αναστάσιος, χωρίς αρνητικές (δημόσιες) τοποθετήσεις του για το Π.Σ.Ε., δεν αρνήθηκε τον οικουμενισμό του Π.Σ.Ε., τον οποίο οικουμενισμό υπηρέτησε ως «ευθύνη» (δήθεν) της Ορθοδοξίας, όπως πράττουν όλοι οι σημερινοί οικουμενιστές επίσκοποι.
Δυστυχώς η οικουμενιστική συνείδηση εκφράζεται (σήμερα) σαν υπευθυνότητα της Ορθοδοξίας (τέλος σχολίου).
Είναι ολοφάνερο, ότι το «Παγκόσμιο Κράτος» (Υπερκράτος) θεμελιώνεται πρώτα σε δύο χαρακτηριστικά στοιχεία του:
1) Ως προς την ιδεολογία του (θεσμοί) και 2) Ως προς την πρακτική του έκφραση, το λειτουργικό του μέρος.
Ο Richard Coudenhove-Kαlergi γράφει (μεταξύ άλλων) για την θεοποίηση του κράτους:
Α) Απαιτεί την υποταγή της ατομικής συνείδησης στην συλλογική.
Β) Την υποταγή της ατομικής κατανόησης στην συλλογική.
Γ) Την υποταγή της ατομικής ελευθερίας στην ανεξαρτησία του κράτους.
Δ) Την ατομική αυτοσυντήρηση στην συντήρηση του κράτους.
Ε) Την ατομική επιθυμία για δύναμη σε αυτή του κράτους.
Στ) Μόνο το κράτος μπορεί να είναι ελεύθερο, ο άνθρωπος πρέπει να είναι δεσμευμένος.
Ζ) Κάθε άτομο είναι μονάχα ένας άνθρωπος. Το κράτος είναι πολλοί άνθρωποι. Επομένως το κράτος υπερτερεί του ατόμου και του ανθρώπου.
Η) Το κράτος είναι ένας ημίθεος ή ένας θεός.
Έτσι αντιμετωπίζουν τα «σύγχρονα» κράτη τους ανθρώπους∙ όχι δηλ. ως πρόσωπα, ως χαρακτήρες, ως ψυχές, όπως τα θέλει και τα δημιούργησε ο Χριστός.
Φανερός ο Αντι-Χριστιανισμός τους!
ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου