Σε ένα μικρό νησί, υπήρχε ένας ψαράς ονόματι Μανώλης. Κάθε μέρα έβγαινε στην θάλασσα με τη βάρκα του και γύριζε με ό,τι έφερνε η τύχη άλλοτε πολλά ψάρια, άλλοτε ελάχιστα. Ήταν ήρεμος άνθρωπος δούλευε, χαμογελούσε, κι έπινε τον καφεδάκι του κοιτάζοντας την θάλασσα.
Μια μέρα ήρθε στο νησί ένας πλούσιος επιχειρηματίας για διακοπές.
Είδε τον Μανώλη να κάθεται χαλαρός στην προβλήτα και τον ρώτησε:
«Γιατί δεν βγαίνεις ξανά στην θάλασσα;
Αν δουλέψεις περισσότερο, θα πιάσεις πιο πολλά ψάρια.»
Ο Μανώλης του χαμογέλασε.
«Μετά θα αγοράσεις δεύτερη βάρκα, μετά ένα μικρό καΐκι, και κάποια μέρα έναν στόλο!
Θα πουλάς παντού και θα βγάλεις πολλά χρήματα!» είπε ενθουσιασμένος ο επιχειρηματίας.
«Και μετά;» ξαναρώτησε ήρεμα ο Μανώλης.
«Μετά θα μπορείς να σταματήσεις να δουλεύεις, να κάθεσαι στην θάλασσα, να πίνεις τον καφεδάκι σου και να χαλαρώνεις!»
Ο ψαράς γέλασε.
«Μα αυτό ακριβώς κάνω τώρα.»
Ο επιχειρηματίας έμεινε σιωπηλός για λίγο. Για πρώτη φορά, συνειδητοποίησε πως αυτό που κυνηγούσε με τόσο κόπο, κάποιος το είχε ήδη απλά, χωρίς άγχος, χωρίς βιασύνη.
Η ευτυχία δεν βρίσκεται στο “περισσότερο”, αλλά στο “αρκετό”. Μερικές φορές, αυτό που αναζητούμε σε όλη μας τη ζωή, το έχουμε ήδη αρκεί να το αναγνωρίσουμε.
Πηγή:
Ἀδελφή ἐν Χριστῷ μέσῳ βάιμπερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου