ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ (Μτθ. 2,13-23) - 2025!

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΙΝ (Μτθ. 2,13-23) - 2025

 

 

π. Τ. Η.

 

 

Ἀκούσαμε σήμερα τὸν Εὐαγγελιστὴ Ματθαῖο, νὰ μᾶς περιγράφῃ τὰ γεγονότα ποὺ συνέβησαν μετὰ τὴν Γέννησι τοῦ Κυρίου μας. Βρισκόμαστε στὸ σημεῖο ποὺ οἱ μάγοι, ἀφοῦ προσκύνησαν τὸ βρέφος Ἰησοῦ καὶ τοῦ ἔδωσαν τὰ δῶρα τους, τώρα καθοδηγούμενοι μὲ ὄνειρο ἀπὸ τὸ Θεό, νὰ μὴν ἐπιστρέψουν στὸν βασιλιά Ἡρώδη, ἀνεχώρησαν ἀπὸ ἄλλο δρόμο γιὰ τὴν πατρίδα τους.

Ὁ Ἡρώδης, μόλις κατάλαβε ὅτι τὸν γέλασαν, ὀργίστηκε καὶ ἔδωσε διαταγὴ νὰ σφαγοῦν ὅλα τὰ νήπια ἕως 2 ἐτῶν στὴν Βηθλεὲμ καὶ τὰ περίχωρά της, γιὰ νὰ εἶναι ἀπολύτως βέβαιος, ὅτι ἀνάμεσά τους θὰ ἐξοντωθῇ ὁπωσδήποτε καὶ ὁ Ἰησοῦς κι ἔτσι δὲν θὰ κινδύνευε, ὅπως ἀνοήτως φοβόταν, νὰ τοῦ πάρῃ τὸν θρόνο. Ἄγγελος Κυρίου, ὅμως, εἶχε ἤδη εἰδοποιήση τὸν Ἰωσήφ, νὰ πάρῃ τὴν Θεοτόκο καὶ τὸν μικρὸ Χριστὸ καὶ νὰ καταφύγουν στὴν Αἴγυπτο. Καὶ μόνο ὅταν ὁ Ἡρώδης πέθανε, τότε πάλι κατ’ ἐντολὴ τοῦ Ἀγγέλου, ἐπέστρεψαν καὶ ἐγκαταστάθηκαν στὴν Ναζαρὲτ τῆς Γαλιλαίας.

Βλέπουμε λοιπόν, ὅτι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἀκόμα τῆς ἐ­πι­γεί­ου ζω­ῆς Του ὁ Ἰ­η­σοῦς γεύ­ε­ται τὸ πι­κρὸ πο­τή­ρι τῶν δι­ω­γμῶν. Μάλιστα, λίγο μόλις καιρὸ νωρίτερα, τότε ποὺ ἡ Παναγία ἔφτασε στὴν Βηθλεέμ γιὰ τὴν ἀπογραφή κι ἐνῶ ἦρθε ἡ ὥρα νὰ γεννήσῃ, κανεὶς δὲν ἐνδιαφέρθηκε νὰ τῆς προσφέρῃ ἕνα χῶρο, ἀλλὰ ὅλοι ἔμειναν ἀσυγκίνητοι. Αὐτὴ ἡ ἀδιαφορία καὶ ἡ σκληρότητα τοῦ κόσμου, ποὺ ἄφησαν «ἀβοήθητη» μία ἐτοιμόγεννη γυναίκα, θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε, ὅτι ἦταν ἕνας πρῶτος ἔμεσος διωγμὸς κατὰ τοῦ Ἰησοῦ.

Ἔτσι, ἐνῶ ἡ ἔλευσι τοῦ Χριστοῦ στὴ γῆ ἀποτελεῖ τὸ πλέον χαρμόσυνο καὶ φωτεινὸ γεγονὸς τῆς ἱστορίας, ταυτοχρόνως ὅμως, σηματοδοτεῖ καὶ τὴν ἔναρξι ἑνὸς μεγάλου πολέμου ἀπ’ τὶς δυνάμεις τοῦ σκότους ποὺ ἀντιμάχονται λυσσωδῶς τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος εὐθὺς ἀμέσως μὲ τὴν Γέννησί του, βρίσκεται διωκόμενος καὶ κυνηγημένος, ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία μας ἀποκτᾶ τοὺς πρώτους μάρτυρές της, ποὺ εἶναι τὰ φονευθέντα ἀπὸ τὸν Ἡρώδη βρέφη.

Βεβαίως, ὁ μικρὸς Χριστὸς γλύτωσε τότε ἀπὸ τὴν σφαγή, γιατὶ αὐτὸ ἦταν τὸ σχέδιο τῆς Θείας Οἰκονομίας, ὅμως ὅλη ἡ μετέπειτα δημόσια παρουσία Του εἶναι γεμάτη ἀπὸ διωγμούς, ἐμπαιγμούς, δολοπλοκίες ἐναντίον Του, ποὺ προκάλεσε ὁ φθόνος τῶν ἰσχυρῶν τῆς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι τελικῶς Τὸν ὁδήγησαν στὸν σταυρικὸ θάνατο.

Καὶ ἡ ἱστορία αὐτὴ δὲν ἔχει τέλος. Ἐπαναλαμβάνεται ἐπὶ δύο χιλιάδες χρόνια. Συνεχῶς, ὁ Κύριος καὶ ἡ Ἐκκλησία Του, εἶναι διωκόμενοι. Ἡ πορεία τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι αἱματοπότιστη ἐξ’ αἰτίας ἀκριβῶς αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Ἑκατομμύρια οἱ Χριστιανοὶ ποὺ ἔπεσαν θύματα σκληρῶν διωγμῶν καὶ μαρτύρησαν στὸ παρελθόν. Καὶ στὴ δική μας ἐποχὴ σὲ χῶρες τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Μέσης Ἀνατολῆς καὶ τῆς Ἀσίας οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ μὲ τὴν ἴδια ἀγριότητα διώκονται, ἐκτοπίζονται, σφαγιάζονται ἀπὸ φανατικοὺς πολεμίους τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἴδιο καὶ σὲ χῶρες, ὑποτίθεται χριστιανικές, τῆς Ἀμερικῆς καὶ τῆς Εὐρώπης, οἱ Χριστιανοί, βλέπουμε νὰ ὑφίστανται διώξεις, ἄλλης, βεβαίως, μορφῆς, ὅπως νὰ περιθωριοποιοῦνται, νὰ χάνουν τὶς ἐργασίες τους ἐπειδὴ δὲν θέλουν νὰ κάνουν παρανομίες ποὺ τοὺς προτείνουν οἱ ἐργοδότες τους, κτλ.

Αὐτὸ συμβαίνει, γιατὶ ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Κυ­ρί­ου ἐ­λέγ­χει τὸν κόσμο καί γι᾿αὐ­τὸ εἶ­ναι ἐ­νο­χλη­τι­κή. Πάντοτε ὑπῆρχαν καὶ θὰ ὑπάρχουν ἄνθρωποι σὰν τὸν Ἡρώδη, (αὐτοκράτορες, κοσμικοὶ ἢ καὶ θρησκευτικοὶ ἡγέτες), ποὺ πορωμένοι ἀπὸ τὴν δίψα γιὰ πλοῦτο, δύναμι καὶ ἐξουσία, στέκονται ἐχθρικὰ ἀπέναντι στὸν Χριστό, ἐπειδὴ Τὸν θεωροῦν ὡς ἀπειλὴ γιὰ τὰ συμφέροντά τους καὶ γιὰ τὴν κατάχρησι ἐξουσίας ποὺ ἀσκοῦν στοὺς ἀνθρώπους.

Καὶ ἀφοῦ ὁ Χριστὸς εἶναι ἐμπόδιο στὰ παράνομα σχέδιά τους συνεπῶς πρέπει νὰ βγῇ ἀπὸ τὴν μέση. Καί γι’αὐτό, πολεμοῦν μὲ μῖσος καὶ τὸν Χριστὸ καὶ τοὺς πιστούς Του ἀκόμα καὶ σήμερα. Ἄλλοτε μὲ βιαιότητα, ἄλλοτε μὲ ὕπουλες τακτικὲς καὶ ἄλλοτε μὲ ἀντίχριστα νομοθετήματα, οἱ ἰσχυροὶ αὐτοῦ τοῦ κόσμου προσπαθοῦν νὰ ξεριζώσουν ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων τὴν πίστι τους στὸν Ἰησοῦ Χριστό.

Αὐτὸ τὸ μῖσος καὶ ἡ ἐμπάθεια δὲν προέρχεται ἀποκλειστικὰ μόνο ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους τῆς ἐξουσίας, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν κοινωνικό μας περίγυρο, ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ συναναστρεφόμαστε καθημερινῶς· ἀπὸ τοὺς συνεργάτες, τοὺς φίλους, τοὺς οἰκείους μας. Ὅταν αὐτοὶ εἶναι διαποτισμένοι ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα, καὶ ὁ νοῦς τους στρέφεται διαρκῶς στὰ ὑλικὰ καὶ μάταια πράγματα, τί θὰ φᾶνε, τί θὰ πιοῦνε, πῶς θὰ περάσουνε καλύτερα καὶ δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ μία βαθύτερη σχέσι μὲ τὸν Θεό, τότε γι’αὐτοὺς ὁ Χριστὸς μὲ τὸ Εὐαγγέλιό Του εἶναι ἐνοχλητικός, γιατὶ ἀνατρέπει τὸν ὑλιστικὸ τρόπο ζωῆς τους.

Κι ἐπειδὴ δὲν θέλουν ν’ἀλλάξουνε, στρέφονται καὶ ἐναντίον τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ καὶ τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, γιατὶ οἱ πιστοὶ μὲ τὴν ὑπο­δειγ­μα­τι­κὴ ζω­ή τους, γί­νονται οἱ σι­ω­πη­λοὶ ἐ­λεγ­κτὲς τῶν κακῶν συνηθειῶν τους, γί­νον­ται τὸ φῶς, ποὺ ξε­σκε­πά­ζει τὴ φαύ­λη καὶ πονηρὴ ζω­ή τους καὶ ἀγκάθι ποὺ κεντᾶ τὴν ἔνοχη συ­νεί­δη­σί τους.

Αὐτό, ὅμως, τοὺς ἐνοχλεῖ ἀφάνταστα· συνεπῶς, δὲν θέλουν τὸν ἐ­νά­ρε­το πιστὸ ἀνάμεσά ­τους. Κι ἔτσι, τὸν διώκουν μὲ ἕνα σωρὸ τρόπους: μὲ τὸν χλευασμό, τὴν εἰρωνεία, τὴ συκοφαντία, τὴν περιφρόνησι, τὸν διασυρμὸ καὶ τὴ σπίλωσι τῆς προσωπικότητός του, προκειμένου νὰ τὸν πτοήσουν καὶ νὰ κάμψουν τὴ σταθερότητά του.

Βεβαίως, αὐτὲς οἱ τακτικὲς δὲν πρέπει νὰ μᾶς φοβίζουν. Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε, ὅτι ἂν τὸν ἴδιο τὸν ἐμίσησε ὁ κόσμος, τότε θὰ μισήσῃ κι ἐμᾶς καὶ ὅτι «πάντες οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζεῖν διωχθήσονται». Δὲν μᾶς ὑ­πο­σχέ­θη­κε στὸν κό­σμο αὐ­τὸ δό­ξες καὶ τι­μές, ἀλλὰ θλίψεις καὶ διωγμούς. Οἱ διῶκτες σὰν τὸν Ἡρώδη δέν ἔ­λει­ψαν, οὔ­τε καὶ θὰ λεί­ψουν πο­τέ. Ὁ Χρι­στὸς δι­ώ­κε­ται καὶ σή­με­ρα, ὅ­πως ἀ­κρι­βῶς δι­ώ­χθη­κε τὸν και­ρὸ τῆς Γεν­νή­σε­ώς Του ἐ­πὶ τῆς γῆς. Ὡς Χριστιανοί, θὰ πρέπῃ νὰ γνωρίζουμε, ὅτι εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νὰ ἀ­πο­φύ­γου­με τὴν ἀ­πει­λὴ καὶ τὴν βί­α τοῦ ἁ­μαρ­τω­λοῦ κό­σμου. Ἡ μαρ­τυ­ρι­κὴ πορεί­α τῆς Ἐκκλη­σί­ας τὸ ἐ­πι­βε­βαι­ώ­νει αὐ­τὸ περίτρανα.

Πά­ντα μπρο­στά μας θὰ πα­ρου­σι­ά­ζο­νται ποικίλων μορφῶν διωγμοί, μὲ τελευταῖο καὶ πιὸ φοβερὸ ἀπ’ὅλους, τὸν διωγμὸ ποὺ θὰ κάνῃ ὁ ἀντίχριστος, καὶ ποὺ ἐδῶ καὶ καιρὸ ἔχουν ξεκινήση τὰ σκοτεινὰ ὄργανά του. Λέει μέσα στὴν Ἀποκάλυψι (12,13-17), ὅτι στοὺς ἐσχάτους χρόνους -αὐτοὺς ποὺ ζοῦμε τώρα, δηλαδή- ὁ διάβολος θὰ ἐξαπολύσῃ ποταμὸ διωγμῶν, γιὰ νὰ πνίξῃ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὅσους πιστοὺς τηροῦν τὶς ἐντολές τοῦ Θεοῦ.

Ὅπως, λοιπόν, ἐξελίσσονται τὰ γεγονότα, μὲ τὴν γενικὴ ἀποστασία ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τὴν ἐξαχρείωσι τῶν ἠθῶν ποὺ ἐπικρατεῖ στὴν κοινωνία, καθὼς καὶ μὲ τὴν ἐκβιαστικὴ καὶ δόλια ἐπιβολὴ τοῦ σφραγίσματος τοῦ ἀντιχρίστου μέσῳ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ καὶ τῶν Ἠλεκτρονικῶν Ταυτοτήτων ποὺ ἤδη ἄρχισε νὰ ἐφαρμόζεται καὶ στὴν πατρίδα μας, αἰσθανόμαστε ὅτι ὁ διωγμὸς αὐτὸς κατὰ τῆς Ἐκκλησίας γίνεται ὅλο καὶ ἐντονώτερος.

Ὁ Κύριος ὅμως, μᾶς διαβεβαίωσε, ὅτι: «πύλαι ᾍδου οὐ κατισχύσουσι αὐτῆς» (Μτθ.16,18). Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἀνθρώπινο, ἀλλὰ θεῖο καθίδρυμα. Ἂν ἦταν μόνο ἀνθρώπινο, μέ τόσες ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου θὰ εἶχε διαλυθῇ ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή. Ἀλλὰ ἐπειδὴ ἀκριβῶς, ἱδρυτής της εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ διαλυθῆ, οὔτε καὶ κανεὶς ἐχθρὸς θὰ μπορέσῃ νὰ τὴν νικήσῃ, ὅσες λυσσαλέες ἐπιθέσεις κι ἂν ἐξαπολύσῃ. Λέει ὁ ἱερὸς Χρυ­σό­στο­μος: «Οὐδὲν ἰσχυρότερον τῆς Ἐκκλησίας… Ἐὰν ἀνθρώπῳ πολεμῇς, ἢ νικᾷς ἢ νικᾶσαι· ἐὰν δὲ τῇ Ἐκκλησίᾳ πολεμῇς, οὐκ ἔστι νικῆσαι· ὁ Θεὸς γὰρ πάντων ἐστὶν ἰσχυρότερος».

Ἀ­γαπητοί μου ἀδελ­φοί, μὴν τρομάζουμε καὶ λιποψυχοῦμε μπροστὰ στὰ ἐπερχόμενα δεινά, γιὰ τὸ πῶς θὰ ἐπιβιώσουμε, ἂν θὰ ἔχουμε νὰ φᾶμε καὶ νὰ καλύψουμε τὶς βιωτικὲς ἀνάγκες μας. Ἔχει ὁ Θεὸς γι’αὐτά. Ὅπως θαυματουργικῶς ἔθρεψε στὸ παρελθὸν τοὺς ἰσραηλίτες στὴν ἔρημο, τὸν Προφήτη Ἠλία στὴν περίοδο τῆς ξηρασίας καὶ τὸσους ἄλλους κατὰ καιρούς, τὸ ἴδιο θὰ κάνῃ καὶ τώρα ἀρκεῖ νὰ τὸ πιστεύουμε καὶ νὰ ἀφεθοῦμε στὰ χέρια Του. Ἐμεῖς νὰ προσέχουμε νὰ μὴν τὸν προδώσουμε. Τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ τακτοποιήσῃ Αὐτός. Ἀλλὰ κι ἂν ἐπιτρέψῃ νὰ κακοπαθήσουμε καὶ λίγο, κι αὐτὸ νὰ τὸ δεχθοῦμε, γιατὶ μὲ τόσες ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε μᾶς ἀξίζει.

Γι’ αὐτό, ἂς καλιεργοῦμε, τὸ μαρτυρικὸ φρόνημα καὶ ἂς παρακαλοῦμε τὸν Κύριο, νὰ μᾶς δίνῃ ἀνδρεία καὶ θάρρος, ὥστε νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε πιστὰ καὶ νὰ Τὸν ὁμολογοῦμε μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς μας, γνωρίζοντας, ὅτι ὁ Χριστὸς «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ». Ὅσο καὶ νὰ Τὸν κα­τα­δι­ώ­κουν οἱ ἐ­χθροί Του, νὰ ὑ­βρί­ζουν τὴν Ἐκ­κλη­σί­α Του, νὰ συ­κο­φα­ντοῦν καὶ νὰ εἰρωνεύ­ο­νται τοὺς πι­στούς Του, ὁ Κύριος, ἤδη εἶναι ὁ νικητής. ΑΜΗΝ.