ΤΟ ΕΚΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΒΑΒΕΛΕΙΟ ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ, ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ, ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

ΤΟ ΕΚΖΗΤΟΥΜΕΝΟ 
ΒΑΒΕΛΕΙΟ ΜΟΡΑΤΟΡΙΟΥΜ, 

ΓΙΑ "ΚΟΙΝΗ  ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ", 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ 
ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Του   Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Στα πλαίσια του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) επιζητείται μορατόριουμ για μια ενιαία παγκόσμια Ιεραποστολή.  Προς αυτή την κατεύθυνση ήταν και η υπόδειξη αρχικά της Διακήρυξης της Λωζάννης, για μείωση του αριθμού των ‘’ξένων’’ ιεραποστόλων «σε μια χώρα που ήδη γνώρισε το Ευαγγέλιο». 

Δεν έχει σημασία για τους Οικουμενιστές,  αν διδάχθηκε ή όχι από αιρετικούς με κακόδοξες στρεβλώσεις το Ευαγγέλιο.  Λαμβάνοντας υπόψη και την πνιγηρή από τις πολυάριθμες Προτεσταντικές αιρετικές παραφυάδες στο Π.Σ.Ε., αντιλαμβάνεται κανείς το απαράδεκτο της υπόδειξης.  Και φυσικά όλα τούτα για να γίνουν, πρέπει να ενταχθούν σε μια ‘’ενιαία’’ παγκόσμια Ιεραποστολή, όπως επιδιώκεται.  Συμφωνία δηλαδή της Μίας Αγίας Εκκλησίας με το πλήθος των αιρέσεων, για ενιαία παγκόσμια Ιεραποστολή;

Αυτή η ‘’ενιαία’’ παγκόσμια (οικουμενιστική) Ιεραποστολή, άρχισε να γίνεται ‘’αδήρητη’’ ανάγκη για τους Οικουμενιστές, μετά τη συγχώνευση Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), με το Διεθνές Ιεραποστολικό Συμβούλιο κατά το έτος 1961.

Ακολούθως η έγκριση που δόθηκε από την Κεντρική Επιτροπή του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), για τη διακήρυξη της Επιτροπής Παγκόσμιας Ιεραποστολής και Ευαγγελισμού κατά το έτος 1982 για «ιεραποστολική μαρτυρία εν ενότητι» έχουν τεθεί οι οικουμενιστικές βάσεις για εννοιολογική στρέβλωση της Εκκλησιαστικής Ιεραποστολής. 

Προς αυτή την κατεύθυνση κινήθηκε τόσο το Παγκόσμιο Ιεραποστολικό Συνέδριο στο San Antonio  των ΗΠΑ κατά το έτος 1989, όσο και στο Παγκόσμιο Ιεραποστολικό Συνέδριο στο Salvador της Βραζιλίας κατά το έτος 1991.  Φυσικά και τα Ιεραποστολικά θέματα που τέθηκαν στην 7^η Συνέλευση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.) στην Canberra  της Αυστραλίας κατά το έτος 1991, έδωσαν λανθασμένη εκκλησιολογική ερμηνεία, της εντολής του Χριστού, «πορευθέντες ουν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» (Ματθ. 28, 19).

Πως μπορεί να υπάρξει κοινή Ιεραποστολική μαρτυρία, μαζί με το πλήθος των αιρετικών προτεσταντικών παραφυάδων;  Ποια ‘’κοινή’’ Ιεραποστολική μαρτυρία μπορεί να υπάρξει, με τέτοια βαβέλειο παρουσία;  Τα ‘’κοινά’’ προγράμματα των λεγομένων ‘’Ιεραποστολικών εταιρειών’’ τι θα διδάσκουν την Οικουμένη που ζητά την Αλήθεια της Πίστεως;  Πότε η Εκκλησία αντιμετώπισε με τέτοια διαστρεβλωμένη ‘’σύμπνοια’’ την Ιεραποστολή;  Η ομολογία των αληθειών της Πίστεως δεν είναι προσηλυτισμός και συνεπώς  Ιεραποστολική ‘’σύμπνοια’’ με τους αιρετικούς δεν μπορεί να υπάρξει.

Ο λόγος του του Αρχιμανδρίτου Γεωργίου Καψάνη για το Π.Σ.Ε. «Η φωνή των Ορθοδόξων (στο Π.Σ.Ε.) χάνεται μέσα στη χοάνην των πολυπληθών προτεσταντικών παραφυάδων», ερμηνεύει επακριβώς την Ορθόδοξη παρουσία στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών (Π.Σ.Ε.), αλλά και προδιαγράφει και τους συνεπακόλουθους καρπούς της εκεί Ορθόδοξης παρουσίας και στο θέμα της Εκκλησιαστικής Ιεραποστολής.