“ΖΕΥΣ ΚΑΙ ΑΙΣΧΥΝΗ”
Μύθοι Αισώπου, μύθος 111
Ζεύς πλάσας ἀνθρώπους τάς μέν ἄλλας διαθέσεις εὐθύς αὐτοῖς ἐνέθηκε, μόνης δέ αἰσχύνης ἐπελάθετο. Διόπερ ἀμηχανῶν πόθεν αὐτήν εἰσαγάγῃ ἐκέλευσεν αὐτήν διά τοῦ ἀρχοῦ εἰσελθεῖν. Ἡ δέ τό μέν πρῶτον ἀντέλεγε καί ἀνηξιοπάθει, ἐπεί δέ σφόδρα αὐτῇ ἐπέκειτο, ἔφη ἀλλ᾽ἔγωγε ἐπί ταύταις ταῖς ὁμολογίαις εἴσειμι ὡς, ἄν ἑτερόν μοι ἐπεισέλθῃ, εὐθύς ἐξελεύσομαι. Ἀπό τούτου καί συνέβη πάντας τούς πόρνους ἀναισχύντους εἶναι.
Τούτῳ τῷ λόγῳ χρήσαιτο ἄν τις πρός ἄνδρα μάχλον.
(=όταν ο Δίας έπλασε τους ανθρώπους τοποθέτησε μέσα τους εξ’ αρχής διάφορες ψυχικές καταστάσεις, διαθέσεις και αισθήματα, ενώ μόνο την Αισχύνη (= Ντροπή) ξέχασε να εμβάλει στους ανθρώπους.
Γι’ αυτό απορώντας από πού να εισαγάγει (την προσωποποιημένη Ντροπή) τη διέταξε να εισέλθει από το ορθόν του ανθρώπου (= το ευθύ, το απευθυσμένο, τον πρωκτόν).
Η Ντροπή καταρχάς αρνιόταν και αγανακτούσε γι’ αυτό, επειδή όμως ο Δίας την πίεζε πολύ, εκείνη είπε: αλλά εγώ τουλάχιστον θα εισέλθω από το ορθόν του ανθρώπου με την εξής συμφωνία. Πως, αν από την ίδια οπή εισέλθει κάτι άλλο, εγώ αμέσως θα εξέλθω, θα αποχωρήσω. Από τότε και συνέβη όλοι οι πόρνοι (= ασελγείς, ακόλαστοι, λάγνοι) να είναι αν-αίσχυντοι (= αδιάντροποι).
Αυτό το μύθο θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κάποιος για έναν άντρα που είναι μάχλος (= ασελγής, ακόλαστος).
Υπάρχει και δεύτερη παραλλαγή του μύθου του Αισώπειου με την εξής διαφορά: «ἀλλ᾽ἔγωγε ἐπί ταύταις εἰσέρχομαι ταῖς ὁμολογίαις, ὡς ἄν Ἔρως μή εἰσέλθῃ, ἄν δ᾽εἰσέλθῃ, αὐτή ἐξελεύσομαι παραυτίκα. Ἀπό δή τούτου συνέβη πάντας τούς πόρνους ἀναισχύντους εἶναι.
Ὁ μύθος δηλοῖ ὅτι τούς ὑπ᾽ἔρωτος κατεχομένους ἀναισχύντους εἶναι συμβαίνει.
(= αλλά εγώ βέβαια θα εισέλθω με την εξής συμφωνία, πώς ο Έρωτας δεν θα εισέλθει· αν όμως εισέλθει, εγώ η ίδια αμέσως θα εξέλθω / αποχωρήσω).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου