Β Κορ. 6,14 Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες
ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ;
τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;
Β Κορ. 6,15 τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;
Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Με λύπη και αιτιολογημένη απορία παρακολουθούμε δηλώσεις οι οποίες, ενώ φέρουν την σφραγίδα υψηλού εκκλησιαστικού αξιώματος, αγγίζουν τα όρια της θεολογικής σύγχυσης και οδηγούν τον πιστό λαό σε πλάνη.
Ο λόγος για την πρόσφατη αναφορά του Οικουμενικού Πατριάρχη περί ανάγκης δημιουργίας μιας «παγκόσμιας συμμαχίας συνείδησης».
Ερωτώ: τί σημαίνει παγκόσμια συμμαχία συνείδησης;
Πού θεμελιώνεται μια τέτοια έννοια; Στην Ιερά Παράδοση; Στην Αγία Γραφή; Στην Ορθόδοξη δογματική διδασκαλία; Ή μήπως αποτελεί ακόμη ένα δάνειο από το λεξιλόγιο της μετανεωτερικής συγχύσεως, όπου όλα συγχέονται, όλα εξισώνονται, όλα εξομοιώνονται και τελικώς όλα ακυρώνονται;
1. Η Συνείδηση δεν είναι Ουδέτερη – ούτε Παγκοσμίως Κοινή
Η συνείδηση, κατά τους Πατέρες, είναι ο εσωτερικός “φύλακας” που αντανακλά τον Νόμο του Θεού στον άνθρωπο. Αλλά δεν λειτουργεί αυτόνομα· δεν είναι από μόνη της αλάθητη ή καθολική. Διαμορφώνεται, επηρεάζεται, σκοτίζεται από την πλάνη, την αίρεση, την απιστία και τα πάθη. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να οικοδομηθεί παγκόσμια συμμαχία συνείδησης, όταν αυτή η συνείδηση έχει τελείως διαφορετικό περιεχόμενο ανάλογα με τη θρησκεία, την ιδεολογία ή την κοσμοθεωρία του καθενός;
•Πως θα κάνει συμμαχία ο ορθόδοξος με το μουσουλμάνο που για να πάει στα πιλάφια του και στα κορίτσα, πρέπει πρώτα απ´όλα να σε σφάξει αφού σε θεωρεί«οίκο πολέμου».
•Πως με τον άθεο αφού σε θεωρεί σκοταδιστή (και με το δίκηο του μερικές φορές)και μέγα υποκριτή ….
•Πως με τον ιεχωβά αφού δεν σέβεται ούτε τη ζωή του παιδιού του,αφού προτιμά το θάνατό του και όχι την μετάγγιση αίματος για να σωθεί …..
•Πως με τον ινδουιστή που πίνει το κάτουρο της αγελάδας για να καθαριστεί,επειδή μολύνθηκε,αφού σπούδασε στη Δύση …..
•Πως !!
•Πως !!
•Πως !!
Εδώ “συμμαχία του Πνεύνατος”δεν έχουν ούτε οι ορθόδοξες εκκλησίες μεταξύ τους- εμείς μεταξύ μας- και θέλουμε και παγκόσμια; ….
2. Ο Νους του Χριστού δεν μοιράζεται
«Ἡμεῖς δὲ νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν» (Α΄ Κορ. 2,16). Ο Νους του Χριστού δίδεται σε όσους βαπτίστηκαν, μυρώθηκαν και ζουν εν μετανοία και υπακοή στην Εκκλησία Του. Δεν είναι προσβάσιμος ούτε στον άθεο, ούτε στον μουσουλμάνο, ούτε στον ειδωλολάτρη. Η “συμμαχία” που προτείνεται από τον Πατριάρχη είναι μία πνευματικά ουτοπική και εκκλησιολογικά επικίνδυνη εξίσωση: εξισώνει το Φως με το σκότος· την Αλήθεια με την πλάνη.
3. Ο Συγκρητισμός δεν είναι Οικουμενισμός – Είναι Παραίτηση από την Ορθοδοξία
Δεν πρόκειται για άνοιγμα, διάλογο ή “οικουμενική αγάπη”. Πρόκειται για εκτροπή. Για έναν “οικουμενικό αχταρμά”, όπως εύστοχα επισημάνθηκε, όπου δεν υπάρχει πια σαφής διάκριση μεταξύ Εκκλησίας και κόσμου, Χριστού και Βελίαρ. Μια τέτοια ρητορική υπονομεύει τα ίδια τα θεμέλια της αποστολής της Εκκλησίας: την κλήση όλων των ανθρώπων εις μετάνοιαν και είσοδο στην ορθόδοξη πίστη όπως την διδάσκει η Εκκλησία μας , η μόνη κιβωτός σωτηρίας.
4. Παραίνεση – με αγάπη αλλά και αλήθεια
Σεβόμαστε τον θεσμό. Τιμούμε την Αρχή. Αλλά η Αλήθεια του Χριστού είναι υπεράνω όλων. Παρακαλούμε και προτρέπουμε με πόνο καρδιάς την Πατριαρχική αρχή να αρνηθεί τέτοιους όρους και αντιλήψεις. Να μην παρασύρεται από τα κύματα του παγκοσμίου πνευματικού μηδενισμού. Να μιλήσει, όχι με την φωνή του κόσμου, αλλά με την φωνή της Εκκλησίας.Τόσους Άγιους ανακηρύσσει η Μητέρα Εκκλησία. Ας δανειστεί δικά τους λόγια – μας άφησαν άλλωστε μεγάλη παρακαταθήκη-και όχι λόγια που βάζουν στο στόμα του οι επιτήδειοι- τύπου Χρυσαυγή- που του γράφουν τους λόγους. Γιατί το κάνουν; Μα για να εξυπηρετήσουν το δικό τους σχέδιο.
Η Ορθοδοξία δεν είναι απλώς μια πολιτιστική συνιστώσα της παγκοσμιότητας. Είναι η φανέρωση της Αληθείας. Κι αυτή δεν “συμμαχεί” με το ψεύδος. Τη μαρτυρεί. Ακόμη κι αν μείνει μόνη.
Ας μη γίνουμε κοινωνοί στην πλάνη και τη σιωπή. Το αίμα των Αγίων Μαρτύρων μας καλεί.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από συμμαχίες συνειδήσεων. Έχει αποστολή: να φωτίζει τις συνειδήσεις. Όχι να τις ενοποιεί με τεχνητό τρόπο, αλλά να τις ελευθερώνει διά της Χάριτος. Όχι να οικοδομεί “ουδέτερα” μέτωπα, αλλά να καλεί τον κόσμο εις μετάνοιαν και ένταξη στο Σώμα του Χριστού. Η αλήθεια δεν συντίθεται από διαφορετικές φωνές. Λάμπει μόνη. Και αυτή η αλήθεια είναι ο Χριστός.
Ας προσέξουμε, λοιπόν, μήπως στον βωμό μιας παγκόσμιας αποδοχής, καταλήξουμε να αρνηθούμε εκείνον που πρώτος μάς κάλεσε: “Εγώ ειμί η οδός, η αλήθεια και η ζωή” (Ιω. 14,6).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου